- 23 Temmuz 2019
- 14.633
- 46.634
- 548
- 40
- Konu Sahibi banahemsirede
- #21
Evet, o dönemlerde çoğunluk kötü davranıyordu diyelim, tepkisiz olan iletişime açık, yardımsever kişilere durumumu açtım. Böyle bir problemin varsa sana öyle davranmayız dediler. Bir süre sonra da sana acıyorum, acınacak haldesin demeye başladılar.
Kendimle birlikte yeni başlayanları kıyaslıyordum, onlara öyle davranılmıyordu.çünkü onlar sıkıcı değildi, konuşkandı, sohbet etmeyi biliyordu. Kendimi hep kıyasladım. Sonra gittim gittim iş çıkışlarında günlerce, aylarca ağladım. Ben dediğim gibi o dönemlerde kimseyi suçlamıyordum. İyi niyetliydim. Ben hakediyorum diye kendimi iyice aşağılık hissediyordum. Kıyasladıkça daha da kötü.
Bana sen burdan gitsene, sen ne zaman gideceksin, 30 kişi varsa 30'u da böyle söyledi bana. Beni kimse istemedi. Anlatabiliyor muyum? Sen burdan gitsene denildi herkes tarafından önceden anlaşmışlar gibi. Benim yardımsever bulup konuştuğum kişiler de yaptı bunu.
Ben çekingenim, konuşamam, sohbet edemem, ama iletişime kapalı biri değilim. Konuşmaya çalışırım ama devamı gelmez. Bunlar ilk 1 yılda olanlar.
Sonraki dönemlerde tabiki hızım da arttı, becerim de, kimseye de ihtiyaç duymuyorum işlerimi yaparken. Tek başıma servis de çevirdim. İki yıl.
Burda olduğu gibi kendimi hiçbir zaman savunamadım. Savunabilsem zaten onlar beni saf, salak, korkak, beceriksiz biri olarak görmezdi, sesim çıkmış olsaydı, saygı duyulurdu. Dediğim gibi konuşamıyorum. Konuda yazdım ama neden anlaşılmıyor, burda bile böyle önyargı oluşuyor. Bunu anlamak zor değil. Ben sevilecek bir insan değilim. Ama artık umrumda da değil. İşimi yapıp çıkarım, güleryüzümü esirgemem, gerekli ölçüde konuşurum, yadırgayanlar da umrumda olmucak. Buna karar verdim. Çünkü benim hayatımın gerçeği bununla yaşamak. 28 yaşına girmek üzereyim. Sadece kabullenip kendimi mutlu etmeyi, önemsememeye, insanları gözümde büyütmemeyi öğreniyorum. Yoksa kimseyi suçlamanın bana bir faydası yok. Ben bunu geçen senelerde yapıyordum. Artık yapmıyorum. Zarar verdi çünkü bana.
Gelecek şehrim ve iş ortamımda da inşallah bu içimden geçenleri yapmayı başarabilirim.
kimse sizi burada yargılamıyor, hakkınızda bilgi sahibi değiliz, sizi tanımıyoruz, haliyle sorular soruyoruz.
siz kendi kendinizi küçümsüyorsunuz, zaten yapamam diyip kestirip atıyorsunuz. probleminiz bu ve çözülmesi lazım.
benim bir arkadaşıma kendi annesi "insan yüzü gülene, konuşkana, neşeli olana döner" dedi. annesi dedi yahu.
herkesin kendince sorunları var, o yüzden herkes beraber gülüp eğleneceği insanlara yöneliyor. hele ki iş hayatında. çünkü iş hayatında çok çok nadir samimi arkadaşlık olur çünkü arada rekabet var ne olsa. herkesin amacı o gün beraber kafa dağıtıp iş stresini atmak.
o size söylenen sözler sadece size söylenmiyor mesela. emin olun son derece güçlü ve başarılı insanlar da olsalar daha ağırlarını duyanlar var. bana iş yerimde "annen öldüğü için insanlar sana iyi davranıyor, aslında kötü birisin" dendi mesela. bir sürü insana bu şekilde dedikodum yapıldı hatta. "bu lafı söyleyebilenler kadar acınacak halde değilim, hala insanım en azından, hayvanlaşmadım" dedim. o öğlen herkes beni yemeğe davet etti.
yani iki tavır var böyle olaylar karşısında: ya kendi kendinizi ezip gözlerinizi doldurup kaçacaksınız yada karşılık vermeyi öğreneceksiniz. sizin bu yazdıklarınız "işimi yapıp çıkarım" vs konudan kaçmak aslında. cevap vermeyi, kendinize değer vermeyi öğrenmeniz lazım. eğer siz kendinize değer verip cevap vermezseniz insanlara, nereye gitseniz aynı sıkıntıyı yaşarsınız.
insana insan gerek yapayalnız kalamazsınız.
bence kesinlike tedavi/terapi ne çalışıyorsanız kendiniz için devam edin. sabrederek zamanla aşarsınız.