Ben şuan orada bir araştırma yapmadım. Ama kuzenim bursadan yazlık aldı 2+1 bir ev fena değildi, fiyatıda uygundu. Tam hatırlamıyorum şuan. Babam bikaç sene sonra bizlere pay verecek nakit (kardeşlerimle) o zaman şuan ki evimi de satıp ordan duruma göre bir veya iki daire almak istiyorum.
Bende istanbuldan inegöle gelin geldim istanbulda doğup büyüyen biri olarak burda cok zorlanıyorum cok zor oluyor
2 senedir inegöldeyim alisamadim hala gezilcek vakit geçirmek icin hiçbir yeri yok anca inegol disina cikman gerekiyor o da surekli olmadigi icin insan sıkılıyor maalesef
Aaa olurda gelirsem bana arkadas olursun iste :)
Tabi ki her zaman benimde arkadasim yok
Yaşın kaç acaba merak ettim :)Tabi ki her zaman benimde arkadasim yok
21 senin
o kalabalığı, berbat havası, trafiği, beton şehri özlüyordum. alışkanlıklarımı gerçekleştiremedikçe mutsuz oldum.
Bende 26 canim21 senin
doğma buyume istanbulluyum.
üniversiteyi de burada okudum. ailem ve eşimin ailesi de burada.
çocuklarımdan sonra bu şehirden nefret etmeye başlamıştım. sonra bir fırsat çıktı, buradaki evimizi kapatmadık, küçük bir şehirde bir villa siteden ev kiraladık, eşim iş dolayisiyla git gel yapıyordu, iki şehirde yaşamaya başladık.
1.5 yıl, 2 şehirli hayattan sonra yine iş sebebi ile istanbul a döndük.
ama iyiki döndük.
dönme seçimini ben yapmazdım açık söyleyeyim çünkü gerçekten çocuklarım orada daha mutluydu, daha özgürdü. şehir daha güvenliydi. istedikleri gibi bahçeye gir çık yapıyorlardı, komşularımızın ayni yaş çocukları vardı.
ama ben tükeniyordum.
bir kere sosyal çevremin tamamı istanbul’daydı. orada da birileri ile görüşüyorduk, hatta çok da güzel arkadaşlıklar kurdum ama zehirlenmişim bir kere
arada nefes almaya ihtiyacım vardı, komşular iyi hoştu ama mesafe yoktu. çünkü hayatımız çocuklarla bahçede geçiyordu. sürekli birileri ile muhatap olmak beni yordu.
sonuç, istanbul’dayım.
trafik var ama trafiğin sonunda 20 yıllık arkadaşlarım var.
komşularım yok, ama yalnız geçirdiğim günler var.
bir yerden bir yere gitmek tüm vaktimi alsa da gittiğim yerde mutlu olmak bana yetiyor.
tek eksisi çocuklar için hala yaşanmaz olması.
onlar için üzgünüm gerçekten. burayı güzelleştirmenin yollarını arıyorum. bahçe katı veya müstakil eve taşınma gibi.
başarabilirsek daha iyi hissedeceğim.
Gelirseniz haberlesirizBende 26 canim
Valla iyiden iyiye dusunmeye basladik bakalim bu aralar netlesicek..sen merkeze yakin misin kultur parki vesaire var :)Gelirseniz haberlesiriz
Merkeze yakin oturuyorum bende
valla ben ankaradayim boguluyorum heryer bina her yer taş yığını. Ben bile bıktım ilk firsatta ufak bir yere göç etmeyi düşünüyorum .Imkanin varsa kac kurtul colugu cocugu binalarda hapsediyoruz resmen .Guvenemiyoruz disari birakamiyorsun toprakla bulusamiyor tabletin bilgisayarin televizyonun basinda beyinlerimiz köreliyor. Insanin doğasına aykırı bir durum aslında. Ben boyle düşünüyorum canım. Ankarada dogmus büyümüş bir insan olarak dört duvarin arasinda yasiyorum yillardir. Yesillik uzakta deniz uzakta.Her yer beton o kadar bunaliyoruz ki . Aksini düşünen de vardır muhakkak ama ben sevmiyorum avm leri trafiği kalabalığı. Dedigin gibi bir kac yapay park var ,pikniğe diye gidip yer bile bulamiyorsun.her yer tika basa dolu .Amaaan efkarlandirdin beni bak bu saatte.
izmir candır ya .Ben geldigimde cok sevmiştim. iklimi dogasi herseyiyle özel birsehir. Ben dogalliga cok düşkünüm o yuzden bir yer de yesillik ve deniz gördüm mü mest oluyorum.
Canim bide İstanbulu dusun,oglum 2 ysinda cok koşmayı seven bi cocuk disari cikaramiyorm kac gundur elimden kacacak yola firlayacak diye evde de sıkılıyor ama ne yapayim parkla zaten oyle bir kalabalik ki bazen anneme gidip kaliyorum onlar daha kirsal bir yerde orada rahatliyorum biraz ama yine mecbur evime dönüyorum daha donmeden evde ne yapacam dusuncesi basiyor beni.ne olursa olsun annenin evi de olsa evinin rahatını bulamiyorsun 1 hafta kalsam evime gideyim diyorum esmi birakmak istemiyorum..
