Annem etrafa karşı cok kibar kimseyi kirmak istemeyen sirf bu yuzden de icine atan signeye ceken bir insandi.hazir cevapta degildi.
Kucukken annemin kendi kendine konustugunu farkettim ama anlam veremedim.zamanla,buyufukce anladim.
Annem kendisini sinir eden kv elti komsu,babam..kim olursa. onlara veremediği cevabi zihninde cok güzel cumlelerle canlandiriyor ve sesli bir sekilde sanki o kisi kardisindaymis gibi cevap veriyordu.büyüyünce bu durum beni rahatsız etti ve surekli anne kendi kendine konusup durma derdim.
Simdi farkediyorum yeni yeni bunu azaltti.nasil mi? artık kimseye eyvallahi yok.düşünmüyor da kendisine denileni amaaan deyip geciyor.
Sordum nasil boyle degistin?
Kızım insan buyudukce hayat daha kiymetli oluyor,dertler büyüyor ,o insanlar küçülüyor ,takmamaya başlıyorsun.
Annemin gencligi gibi kendi kendime konusmuyorum ama bende takiyorum bazen denilenleri..sanirim bu biraz büyümek biraz farkindalikla alakali.
Zira 5 yil onceki ben degilim.
5 yil once taktigim sacam sapan seyleri simdi takmiyorum..niye?evlendim,cocugum oldu ki zor bir cocuk,issizligi gördüm ,calisip da yapamamayi gordum,tabiri caizse sirtima agir yükler aldim.sanırım bu dertler beni digerlerine duyarsiz hale getiriyor.
Ama dedigim gibi hala taktigim ve duzeltmem gereken seyler var.daha cok yol var önümde .yasadikca yaslandikca gececek.gececekte ömür tukendikten sonra ne fayda?
