İkinci çocuk dediler koşa koşa geldim hehe. İkinci oğlum isteyerek oldu. Aralarında 5 yaş var. İsteyerek olmasına rağmen bir süre tuhaf hissettim. Hamile değilim gibi ne yapacağım Allah Allah der gibi. Karnım iyice büyüyene kadar adapte olamadım. Hatta ilk sağlık ocağı kontrolüne gittik, bebege bakılıyor büyük de bir şey söyledi istemsizce ona yöneldim. Hemşire uyardı annesi bebeğin şu an sana daha çok ihtiyaci var. O zaman kafama dank etti. Bir bebeğim daha var

abisi tük süreci bizimle yaşadı, o sordu ben anlattım. Kardeşi için oyuncaklar, kıyafetler almak istedi. Sordu, sordu... Kardeş doğdu abisini hiç uzak tutmadım. Bir odada hepimiz beraber uyuduk yeri geldi. Alt değiştirirken hep hadi malzemeleri al gel dedim, bak sen de böyle ufaciktin dedim, küçüklük hâlini gösterdim. Bebek bir yaşında. Abisi çok seviyor. Onunla oynamayı da ayrıca seviyor. Kardesini koruyor vs.
Abi şu an anasınıfına gidiyor. Okula beraber gidip geliyoruz. Ödevlerini yaparken kardeşi de oyuncaklarla oynuyor ya da kardeşin uyumasını bekliyoruz. Kendisi yapı itibariyle kıskanç bir çocuk değildir zaten. Bebekleri de çok sever. Bu süreç bu yüzden zor olmadı. Bir tek eşim var yakınımda yardımcı olacak başka kimsem yok. Yetiyoruz bir sekilde. İşe başlayınca ne olacak bilmiyorum ona da ayrıca bakarız artık
Her çocuk yeni çocuk. İlk çocuğunuza haksızlık olup olmayacağını sizin tavırlarınız belli edecek. İkisiyle ilgilenirken bir denge kurmalı, öncelikle siz rahat hissetmelisiniz. İlk çocuğu kardeşiyle ayrı tutmamalisiniz. Her süreci sizinle yaşamalı. Kardeşinin durumunu algılamalı. Onun bebekligine dair uzun uzun konuşmalısınız yeri geldikçe.
Annelik hiç bitmeyen bir vicdan muhasebesidir. Hissettikleriniz de içten içe çok doğal. Yapacağınız en önemli şey çocuklarınızı çok sevmek, koşulsuz sevmek ve bunu onlara hissettirmek. Gerisi her türlü halloluyor.