Kaçmak istiyorum...

Yanlış ifade etmişim.. ben memurum, aile bakanlığında. Yani bağlı bulunduğum bakanlık içerisinde başka bir kuruma geçersem bulur. O yüzden istifa edip asgari ücretli iş mi bulsam diyorum..
İşinizi ne için bırakacaksınız? Kafaya koyduktan sonra özel sektörde de bulmayacak mı sizi? Saklanıp sırra kadem mi basacaksınız? Lütfen çok iyi bir avukat bulun. Can güvenliğiniz konusunda neler yapılabilir araştırdınız mı? Silah alabiliyor musunuz? Taşıma ruhsatı vs onu da araştırın.
 
Evlilikten beklentim bu değildi benim.. Böyle sıkıcı, böyle karanlık, böyle boğucu olabileceğini asla tahmin etmemiştim.. İki ayrı insanız ya sonuçta; sıkıntılar olacaktı, farklılıklar ve tartışmalar olacaktı ama ara ara.. Çözümü bulunacaktı bu tartışmaların, barışma sağlanacaktı.. Evlilik benim için rzillik oldu.. Aileme, çevreme, akrabalarıma rezil olmamak için, kimse laf söylemesin diye senelerce çabalamıştım halbuki.. Bu çabalarımın, emeklerimin hepsini el oğlu bir kaç ayda alt üst etti..

Ailesinin yanında fiziksel şiddet uygulaması, herkesin yanında hakaret etmesi, ailemin karşısında küçük düşürmesi.. Güçlü, hırslı, dik başlı, kendini kimseye ezdirmeyen o kız gitti; ezilen, küçük düşürülen, hem maddi hem manevi cezalandırılan, yalnız bir zavallı geldi.. İnsanların şaşırmasını geçiyorum da ben tanıyamıyorum kendimi.. Bu mutsuz, gözleri sürekli yaşlı, eve kapatılmış, özgürlüğü ve hakları elinden alınmış, azarlanan kişi ben miyim?

Yanına gidebileceğim bir ailem yok, babam kesinlikle karşı "elaleme rezil oluruz, kafam dik yürüyemem sokağa bile çıkamam" diyor.. boşanacağıma öldü der, yalandan mezar yaptırırmış daha iyiymiş.. O yüzden tek başımayım..

Ve sizlere soruyorum şimdi; hiç destekçisi olmadan boşanmaya karar veren var mı aranızda? Tek başınıza nasıl yaptınız, önce bir birikim falan yaptınız mı ufak da olsa?

Not: Eşim demek gelmiyor içimden artık "Kişi" diyeceğim onun için.. Daha önce bu kararı söylemiştim, yapamadığımızı onun da mutsuz olduğunu maddi manevi bişey beklemediğimi.. Ama cümlemin sonu gelmeden yerde tekmeleyerek dövmüştü beni.. Karşısına çıkamam böyle bir karardan sonra, eşya meşya alamam yani.. Hiç eşyam olmadan sadece bir bavulla çıkacağım evden.. Lütfen bana akıl verin..

İyi bayramlar.. Allahım ağzınızın tadını bozmasın ve mutlu yuvalar nasip etsin inşallah...
Kendinizi çok güzel ifade etmişsiniz. Yolunuz bahtınız açık olsun. Güzel anlamlı bir ömür hayatınızı olumlu anlamda değiştirecek fırsatlar diliyorum. :KK200::KK61:
 
seni çok iyi anlıyorum ama bunun çözümü kaçmak değil elbette. Evden kaçan kızların başına neler gelebilir, hiç düşünüyor musun? Bu dünyada artık güvenilir o kadar az insan var ki? Büyüklerimizin dediği gibi bir gözün diğerine faydası yok.
İnsanlar son derece bencil oldular. Herkesin gözünü para bürüdü. Senin gibi tazecik, tertemiz bir genç kız için bu dünya öylesine tehlikelerle, tehditlerle dolu ki? Başına gelebilecekleri düşünemezsin bile?

Ailen ne kadar baskıcı olursa olsun, ne kadar tutucu olursa olsun, elbette sıkılır, üzülürsün ama kaçtığın zaman hayatın tehlikeye girebilir. Seni kullanabilirler, insan tacirlerinin eline düşebilirsin, uyuşturucu satıcılarının eline düşebilirsin. Dediğin gibi hayırsever bir aile sandığın birileri sana sahip çıkmak isteyebilir. Ama çocuklarına bakmak için değil, seni parayla satmak için.
Bu anlattıklarımı masal gibi dinleme. Bunlar ne yazık ki yaşamın gerçekleri?

Madem ailen sana okulunu bitirmen için izin veriyor, bu evde geçirdiğin zamanı derslerini çok iyi çalışarak, hatta oradan buradan edindiğin kitaplarla üniversite sınavlarına hazırlanarak değerlendirmelisin. O biriktirdiğin paraları, üniversite sınavına girebilmek için kullan. Liseyi bitirdikten sonra, sınavlara katılıp, kazanırsan, evden kaçmak bu hayalleri bitirir ( ki burada okul öğretmenlerinden yardım isteyebilirsin, eminim sana destek olurlar) ailene de bu arzunu kabul ettirebilirsin gibi geliyor bana. Hiç kimse evladının kötülüğünü istemez, meslek sahibi olmak isteyen bir kıza ise kimse karşı çıkmamalı.

Işınlanıp her an senin yanında olacağım, diyordu

Sevgili Güzin Ablacığım, yazılarını yıllardır takip ediyorum ve verdiğin tavsiyeleri çok beğeniyorum. Çok yalnızım ve inan senden başka danışacak, akıl verebilecek kimsem yok.

Bundan 2 ay önce bir erkekle tanıştım ve birbirimize ilk görüşte aşık olduk veya en azından ben öyle olduğunu sanıyordum. Her şey o kadar güzel gidiyordu ki, onun farklı bir şehirde yaşıyor olmasını bile önemsemiyordum. Ancak zamanla birbirimizi daha çok özlemeye başladık ve daha sık görüşmek istedik. Bana şaka yollu, “Ben ışınlanmayı öğreneceğim, bundan sonra hep yanında olacağım” gibi sözler veriyordu. Belki inanmazsın ama ben iyi tahsil görmüş, iyi bir şirkette çalışan, son derece akıllı bir kız olmama rağmen onun sözlerine inandım ve ona 1 ay süre tanıdım. 1 ayın sonunda beni sık görmek için çaba gösterecekti. Oysa tamamen hayal kırıklığına uğradım, bana asıl acı veren ilişkimizi yeterince önemsemeyip, dalga geçmesi oldu.
Şimdi onu her düşündüğümde, her buluşmamızda yaşadığım hayal kırıklığı aklıma geliyor, üzüntüden uyuyamıyorum. Daha İlişkimizin başında verdiği sözlerde durmayan birine ileride nasıl güvenebilirim? Yoksa yeni tanıdığım birine bu kadar güvenmekle hata mı ettim? Lütfen yardımcı ol, düşünmekten işime bile konsantre olamıyorum
 
Back
X