Ben sizi anlıyorum aslında.
Eşimi çözdüm, başarısızlık, beceremeyecek olmak korkusu var ve bu sebeple garantici yaşıyor.
Sorumluluk almak istemiyor.
Örneğin ikimiz de aynı üniversitenin alakasız fakültelerinden mezunuz.
Yıllarca dedim ki, benim bilgimle seninki birleştirdiğimizde birçok işin altından kalkarız ama nafile...
Gitti adam babasının bilmemkaç senelik işini yapıyor, esnaf oldu.
E ne oldu 40 senelik dükkan battı ve kapandı.
Bu sürede benim mesleğim zaten yaşadığım il için sıkıntılı, maddi sıkıntımız olmadığından kendime hayalim olan işi kurayım dediğimde ‘ aman çok kolaydı, batarsın işte ne anlarız biz restoran ya da nail bar işinden’ vs derken çalışmadım evlendiğimden beri.
Şuan yaş 30 ve ikimizin de iş tecrübesi sıfır, çok güvendiği dükkan battı, kaldık el eşde baş başta.
O nail bar deyip küçümsediği mekanlar, günde 25 bin lira kar elde ediyor şimdi.
En basiti yurtdışına bile sor ikna ettim o da turlarla, kendi gitmez.
İlk deneyimi balayımızdı, bir ardıma saklanmadığı kaldı.
Tamam muhteşem bir yabancı dilimiz yok ama derdimizi anlatırız yani, yok efendim orada ekipten ayrılırsak kayboluruz, beceremeyiz, başımıza bir iş gelir vs...
Zaten başımıza bir iş gelse de ben çözeceğim onu, orası belli.
Ay döktüm içimi bir anda kusura bakmayın.
Ama insan bazen sırtını yaslayıp izlemek istiyor, bir işe el atmadan da yolumda gidebileceğini, her şeyi düşünmeden de eşinin onu halledebileceğine güvenmek istiyor.
