kızlar selam, son günlerde kendimde baya bi değişiklik var engel olamadığım ve kendimden korkmaya başladım. ben böyle değildim ne oluyor bana anamıyorum. depresyon dedikleri şey bu mudur ki.
bir kere içimden hiçbişey yapmak gelmiyo, ders çalışmak bile istemiyorum. ödev filan olduğu zmn son dakkada naletten bişi yapıp veriyorum. bütün günü internette geçiriyorum. zaman öldürüyorum yani. burun kıvırdığım dandik dizileri bile izliyorum. sonra yemek de yiyesim gelmiyor. bütün gün kahvaltıyla durduğum zamanlar oluyor. midemde kasılma filan oluyor ama boşveriyorum, "amaan akşam oldu yarın yerim" diyip yatıyorum. geçen gün karnım tok değilken durduk yere kustum ne oldu anlamadım
sonra durduk yere gülme nöbeti geliyo. napcam bilemiyorum. deli gibi gülüyorum ve engel olamıyorum. bi de sinirlerim gevşek, en ufak şeyde ağlıyorum. geçen gün bi adres bulmam gerekiyordu, belki 20 kişiye sormuşumdur hiçbiri bilemedi, bi anda sinirlerim boşandı ve hüngür hüngür ağlamaya başladım sokak ortasında, millet bana bakıyo filan. sora bakım işini de saldım gitti. çoğu zaman saçıma tarak sürmeden evden çıkıyorum.
kızlar bana noluyoo
not: belirtmeyi unutmuşum geçici bi süreliğine yurtdışında kalıyorum okul için. adaptasyon sorunları çekiyorum dışlandım ve bunu kafaya takıyorum zaten önceki konularımı okuyanlar bilir.
bir kere içimden hiçbişey yapmak gelmiyo, ders çalışmak bile istemiyorum. ödev filan olduğu zmn son dakkada naletten bişi yapıp veriyorum. bütün günü internette geçiriyorum. zaman öldürüyorum yani. burun kıvırdığım dandik dizileri bile izliyorum. sonra yemek de yiyesim gelmiyor. bütün gün kahvaltıyla durduğum zamanlar oluyor. midemde kasılma filan oluyor ama boşveriyorum, "amaan akşam oldu yarın yerim" diyip yatıyorum. geçen gün karnım tok değilken durduk yere kustum ne oldu anlamadım
sonra durduk yere gülme nöbeti geliyo. napcam bilemiyorum. deli gibi gülüyorum ve engel olamıyorum. bi de sinirlerim gevşek, en ufak şeyde ağlıyorum. geçen gün bi adres bulmam gerekiyordu, belki 20 kişiye sormuşumdur hiçbiri bilemedi, bi anda sinirlerim boşandı ve hüngür hüngür ağlamaya başladım sokak ortasında, millet bana bakıyo filan. sora bakım işini de saldım gitti. çoğu zaman saçıma tarak sürmeden evden çıkıyorum.
kızlar bana noluyoo
not: belirtmeyi unutmuşum geçici bi süreliğine yurtdışında kalıyorum okul için. adaptasyon sorunları çekiyorum dışlandım ve bunu kafaya takıyorum zaten önceki konularımı okuyanlar bilir.
Son düzenleme: