almanyadayım değişim öğrencisi olarak geldim buraya ama diğerlerinden bikaç gün geç geldim oryantasyon günlerini filan kaçırdım. ben geldğimde herkes kaynaşmış arkadaşını bulmuş grubunu kurmuştu. şimdi beni aralarına almıyolarselamlaşıyoruz sadece bu kadar onun dışında kendi gruplarıyla takılıyolar, akşamları çıkıyolar filan haber vermiyolar feyste fotolarını görünce daha kötü hissediyorum kendimi. resmen yok sayıyolar beni. nefret ediyorum hepsinden.
Bence kendin farkindaysan annenle paylaşa bilrisin. Biriyle konuşursan rahatlarsın. Kendine yeni arkadaşlar edin. Bir şeyler paylaş. Bende bir ara her şeye ağlar olmuşdum. İşe gitmek istemiyordum her gün aynı surat. Hiç bir şey yapmak istemiyordum. Hic bakmadığım dizilerde bile biri bi laf söylüyor ben mendil elimde ağlıyorum. Hiç yapmadığım şeyler yani. Doktora gitdim sinirden stresden dedi ilaç yazdı şimdi baya iyiyim. Sendede ortam değişmiş ya farkında olmadan heyecen felan yapmışsın. Korkulacak bir şey yok istersen doktora görün bir ya da annenlerle payaş bu durumu rahatlarsın :) Uzme tatlı canını geçer
yanlız arkadaşım yok diyede her önüne gelenle de arkadaşlık etme allah korusun dünyanın bin türlü hali var şöyle süslen püslen özgvenin yerine gelsin çık dışarı gez bi hva al eve kapatma kendini :)
haklısın cnm bu anlamda da moralimi bozan şeyler oldu ben arkadaşça yaklaştığım halde askıntı olan tipler oldu anlayamıyorum ya. kendi kendime kafama taktım ben çok mu saf görünüyorum da niye askıntı oluyolar ya da ben öyle dekolte filan giymem aşırı ya da aşırı makyaj yapmam ama ben kolay bi kız mı görünüyorum dışardan diye düşünüyorum çok üzülüyorum ya buna, halbuki hanım hanımcık bi kız olduğum söylenir ama bu askıntı olan tipler de moralimi çok bozud.
kızlar selam, son günlerde kendimde baya bi değişiklik var engel olamadığım ve kendimden korkmaya başladım. ben böyle değildim ne oluyor bana anamıyorum. depresyon dedikleri şey bu mudur ki.
bir kere içimden hiçbişey yapmak gelmiyo, ders çalışmak bile istemiyorum. ödev filan olduğu zmn son dakkada naletten bişi yapıp veriyorum. bütün günü internette geçiriyorum. zaman öldürüyorum yani. burun kıvırdığım dandik dizileri bile izliyorum. sonra yemek de yiyesim gelmiyor. bütün gün kahvaltıyla durduğum zamanlar oluyor. midemde kasılma filan oluyor ama boşveriyorum, "amaan akşam oldu yarın yerim" diyip yatıyorum. geçen gün karnım tok değilken durduk yere kustum ne oldu anlamadım( yemek yememek de insanı kusturur mu
sonra durduk yere gülme nöbeti geliyo. napcam bilemiyorum. deli gibi gülüyorum ve engel olamıyorum. bi de sinirlerim gevşek, en ufak şeyde ağlıyorum. geçen gün bi adres bulmam gerekiyordu, belki 20 kişiye sormuşumdur hiçbiri bilemedi, bi anda sinirlerim boşandı ve hüngür hüngür ağlamaya başladım sokak ortasında, millet bana bakıyo filan. sora bakım işini de saldım gitti. çoğu zaman saçıma tarak sürmeden evden çıkıyorum.
kızlar bana noluyookendimden korkmaya başladım. ben böle değildim eskiden. nolur allah rızası için bana bi tavsiye verin. nası yenebilirim ben bu durumu. nolur yardım edin.
not: belirtmeyi unutmuşum geçici bi süreliğine yurtdışında kalıyorum okul için. adaptasyon sorunları çekiyorum dışlandım ve bunu kafaya takıyorum zaten önceki konularımı okuyanlar bilir.
kuvvetle muhtemel depresyon alametleri ....son yazdıgın cümlede belli etmişsin zaten ama daha iyi bir gelecek ve etiket için dişini sıkmalısın
daha 4 ayım var( acaba diyorum tr.'ye gitsem bi memleket havası alsam sora dönsem buraya kendimi daha iyi hisseder miyim? yoksa delilik mi olur??? çünkü sonuçta maksimum 3 günlüğüne gidebilirim tr.ye? 3 gün için uçak parası vermeye değmez, ama bir yandan da sağlığım pğsikolojim elden gidiyor boğuluyorum sanki ve burdaki bütün insanlardan nefret ediyorum bana çektirdikleri bu eziyetten ötürü.
almanyadayım değişim öğrencisi olarak geldim buraya ama diğerlerinden bikaç gün geç geldim oryantasyon günlerini filan kaçırdım. ben geldğimde herkes kaynaşmış arkadaşını bulmuş grubunu kurmuştu. şimdi beni aralarına almıyolarselamlaşıyoruz sadece bu kadar onun dışında kendi gruplarıyla takılıyolar, akşamları çıkıyolar filan haber vermiyolar feyste fotolarını görünce daha kötü hissediyorum kendimi. resmen yok sayıyolar beni. nefret ediyorum hepsinden.
Canim tutturmussun bir arkadas arkadas diye... Benim yillardir cok uzun zamandir oyle arkadasim diyebilecegim hic kimsem yok.Arkadaslarimin cok oldugu zamanlarda en cok hasari ben gordum simdi kafam rahat. Mesela universitede evim vardi arkadaslarim sagolsun gezmisler gezmisler sonrada ogrenci yurdunun kapilari kapaninca evime gelmisler. Benide cagirmamislardi bile. Otel sanki benim evim.Eve geldikleri gibi haftasonu kahvaltiyada kalir hem yardim etmez hem hizmet bekler yiyecek stoklarimizi da eritirlerdi. Oysaki ogrenciydik ellerinde bir litre kolayla gelmediler. Borc isteyen geri vermeyen, kiyafetlerimi ben giymeden kirletip kirletip yikamadan giyen vs...evime verilen zarar ziyan hesabi yok. Iyiki arkadasim yok valla tum zarar ziyan gitti simdi. Ustelik aradin aramadin ilgi gostermedin diye tafra yapacak insada yok. Elbette disari arada ciktigim tanidiklarim var ama mesafemiz var hep. Arkadaslik maalesef iliskiler gibi resmen baglilik ve emek istiyor. Turkiyedeki gibi arkadasliklari yurtdisinda bulamazsin,oncelikle bulundugun yerin Turkiye olmadigni kabul et. Ben Amerikada yasiyorum 3 yil olacak maalesef davranislarin NEEDY bundan sonrasini Ingilizce yazicam Turkcesini bilemedim. Cevirme yetenegim cok fazla yok. People smell desperation miles away.They wont wanna be friends someone needy , their culture is different than ours. U wont be appreciated unless u provide self esteem,strong mind and indepence. Thats what people sayont depend on anyone...That s the mentality and key of living outside of Turkey.
Umarim anlamissindir canim senin ihtiyacin olan seylere onlarin ihtiyaci yok, zatern kisa sure kalicaksin ne zamanlar gelecek arkadasssiz yasaman gerekecek. Artik lise caginda degilsin bir kosede oturup beni disladilar diye uzulme kismini gec artik.Yetiskin bir insansin kendini mesgul et, sinemaya git, operaya git. Ben Amsterdam a gitmistim 2 arkadasimla ama arkadaslarim cok cimri cikti ve yanlarina yeterli para almamislar. Hic bir aktiviteye katilmadilar, herseye pahali dediler, hic bir eglence yerien gitmediler aval aval sokaklarda dolastilar. Ben arkadasim oldugu halde onlari birakip tek basima Amsterdami altini ustune getirdim ve inan cok eglendim. Konsere gittim,muze gezdim, kanal turuna katildim, fotograf cektim, yedim ictim, hatta konserde iki kizla tanisip onlarla eglendim. Kendini kasma elbet insanlarla tanisirsin. Arkadas canlisi ol ne bileyim birini kahveciye davet et benden olsun vs de... bunlar kucuk adimlar ama sevimli adimlar. Boylelikle arkadas bulursun. Bulmazsanda olmezsin inan,sormaktan cekinme partimi var bende davetlimiyim vs diye sor evet derlerse gidersen demezlerse gitmezsin en kotu yani...
People smell desperation miles away.They wont wanna be friends someone needy , their culture is different than ours. U wont be appreciated unless u provide self esteem,strong mind and indepence. Thats what people sayont depend on anyone...That s the mentality and key of living outside of Turkey.
Canim tutturmussun bir arkadas arkadas diye... Benim yillardir cok uzun zamandir oyle arkadasim diyebilecegim hic kimsem yok.Arkadaslarimin cok oldugu zamanlarda en cok hasari ben gordum simdi kafam rahat. Mesela universitede evim vardi arkadaslarim sagolsun gezmisler gezmisler sonrada ogrenci yurdunun kapilari kapaninca evime gelmisler. Benide cagirmamislardi bile. Otel sanki benim evim.Eve geldikleri gibi haftasonu kahvaltiyada kalir hem yardim etmez hem hizmet bekler yiyecek stoklarimizi da eritirlerdi. Oysaki ogrenciydik ellerinde bir litre kolayla gelmediler. Borc isteyen geri vermeyen, kiyafetlerimi ben giymeden kirletip kirletip yikamadan giyen vs...evime verilen zarar ziyan hesabi yok. Iyiki arkadasim yok valla tum zarar ziyan gitti simdi. Ustelik aradin aramadin ilgi gostermedin diye tafra yapacak insada yok. Elbette disari arada ciktigim tanidiklarim var ama mesafemiz var hep. Arkadaslik maalesef iliskiler gibi resmen baglilik ve emek istiyor. Turkiyedeki gibi arkadasliklari yurtdisinda bulamazsin,oncelikle bulundugun yerin Turkiye olmadigni kabul et. Ben Amerikada yasiyorum 3 yil olacak maalesef davranislarin NEEDY bundan sonrasini Ingilizce yazicam Turkcesini bilemedim. Cevirme yetenegim cok fazla yok. People smell desperation miles away.They wont wanna be friends someone needy , their culture is different than ours. U wont be appreciated unless u provide self esteem,strong mind and indepence. Thats what people sayont depend on anyone...That s the mentality and key of living outside of Turkey.
Umarim anlamissindir canim senin ihtiyacin olan seylere onlarin ihtiyaci yok, zatern kisa sure kalicaksin ne zamanlar gelecek arkadasssiz yasaman gerekecek. Artik lise caginda degilsin bir kosede oturup beni disladilar diye uzulme kismini gec artik.Yetiskin bir insansin kendini mesgul et, sinemaya git, operaya git. Ben Amsterdam a gitmistim 2 arkadasimla ama arkadaslarim cok cimri cikti ve yanlarina yeterli para almamislar. Hic bir aktiviteye katilmadilar, herseye pahali dediler, hic bir eglence yerien gitmediler aval aval sokaklarda dolastilar. Ben arkadasim oldugu halde onlari birakip tek basima Amsterdami altini ustune getirdim ve inan cok eglendim. Konsere gittim,muze gezdim, kanal turuna katildim, fotograf cektim, yedim ictim, hatta konserde iki kizla tanisip onlarla eglendim. Kendini kasma elbet insanlarla tanisirsin. Arkadas canlisi ol ne bileyim birini kahveciye davet et benden olsun vs de... bunlar kucuk adimlar ama sevimli adimlar. Boylelikle arkadas bulursun. Bulmazsanda olmezsin inan,sormaktan cekinme partimi var bende davetlimiyim vs diye sor evet derlerse gidersen demezlerse gitmezsin en kotu yani...
yok cnm öyle deil. değişim öğrencisi olarak yurtdışına geldim, diğerlerinden 1 hafta geç geldiğim için dışlandım. yalnızlık çekiyorum.
ailemi üzmemek için "burda herley yolunda" diorum onlara. sevgilime dert yanmak istiyorum "gitmeseydin" diyor dinlemiyor beniçok yalnızım çok
Çok güzel anlatmışsın canım... Aynı fikirdeyim...
Çevirisi: İnsanlar çaresizliğin kokusunu kilometrelerce uzaktan alabilirler. İnsanlar muhtaç görünümlü biriyle arkadaş olmak istemezler, onların kültürleri bizim kültürümüzden çok daha farklı. Benlik saygısı, özgüven ve güçlü fikirleri sağlamadığın sürece onlar tarafından takdir görmeyeceksindir. İnsanların dediği tek şey: kimseye bağlı olmayın... Türkiye dışında yaşamanın anahtarı ve mantığı budur...
Çok doğru söylüyor arkadaşımız. Kesinlikle böyle.
Sen yurtdışı deneyimini olması gerekenden çok farklı yaşıyorsun.
Elinde kocaman bir özgürlük var şu an, bu özgürlüğü doyasıya kültürel aktiviteler, geziler, farklı yerler keşifleri ile geçirmen gerekirken arkadaş derdine düşmüş vaziyettesin.
Sana senden iyi arkadaş olabilir mi? Bence şu halinden bir silkin, bir arın.. Mesela sabah kalktığında güzel bir duş al, kocaman bir nefes çekerek içine koşuya çık...
Türkiye'de asla yapamayacağın şeyleri yap mesela, farklı müzeleri gör... Oradaki sosyal imkanlardan yararlan...
Herşeyden öte, kendi özgüvenini bir an önce kazan ve özgürlüğünün tadını çıkart!
(Tabii belirli ölçü ve çerçevede)
canım mesajın beni özeleştiri yapmaya yöneltti. evet ben geldiğimden beri bu arkadaşsızlık konusuna fena atktım ve bu yara içimde büyüdükçe büyüdü, aslında bişiler yapabilirim okulun spor salonuna yazılmak ggibi, ama yapmıyorum internette takılıp saçma sapan sitelerde sözlüklerde takılarak ve dizileri izleyerek acımı biraz unutuyorum. kendimi uyuşturuyorum gibi geliyo bu da. yani karamsar ve kötümserliği yenemiyorum kafayı taktıkça iyice atalet haline geliyorum. bi de burda havalar o kadar soğuk ki bu da bahanem oluyor erteliyorum, "aman ya havalar ısınsın o zaman giderim spor salonuna" moduna giriveriyorum. ki havalar da ne zaman ısınır allah bilir!
ya bide şu yazdığın quot beni çok etkiledi. benim durumum bu mu acaba? şimdi örnek veriyim okuldaki koordinatörler değişim öğrencileri için etkinlik düzenliyor ben de gidiyorum. gidince birileriyle sohbet etmek istiyorum yalnız kalırım die korkuyorum. neyse 5-10 dakka muhabbetten sonra sohbet bitiyo ve sonra korktuğum başıma geliyo, ben yalnız kalıveriyorum!! herkes birbiriyle muhabbet ederken ben de bi gruba yanaşıp dinleme moduna geçiorum. "nasıl olsa onlar birbirinin arkadaşı, onlar kaynaşık" die düşünerek muhabbete dalmayı düşünmüyorum bile. ama böle yüzlerini gözetliyorum resmen bana da bişi sorsunlar dahil etsinler diye ama yok yok(( beni sallamıyolar beni yok sayıyolar diye düşünüyorum bu düşünceler de suratıma yansıyo olabilir ister istemez bunun farkında değilim ( hayran hayran izliyor da olabilirim grubun bakımlı popüler şen şakrak kahkahalar atan kızlarını her gittiğimde istisnasız bu durum başıma geliyo ben yalnız kimseyle konuşmadan mal gibi kalıyorum ve artık bu etkinliklere katılmıyorum çünkü moralim çok bozuluyo ağlayasım geliyo. bide tabi saygıları yok hemen almanca konuşuyolar ben bilmiyorum ki almanca, düşüncezsizler insan ing. konuşur. yani "ben alm. bilmiorum ing. konuşun" da demiyorum onlar düşünmedikten sonra! cnm bu durumlarda bana ne tavsiye edersin? yani beni yok saymamaları için falan ne yapabilirim?
Missplayful şahane anlatmış bir de şu var acaba tavırlarım hafif mi ondan mı erkeklere arkadaşça yaklaştığım halde farklı tepkiler alıyorum diye düşünme. Problem senden kaynaklanmıyor aslında, nasıl ki sen erasmusa gittiğinde bir ortam yapmadan dönmek istemiyorsan, birsürü arkadaşın olsun, partilere katıl, sosyalleş vs. vs. istiyorsan, onlar da skor yapmak istiyor hazır yurtdışına açılmışken, ona odaklandıkları içinde kendilerine yaklaşan her dişiye acaba bir ihtimal olabilir mi diye bakıyorlar.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?