konuya nerden başlayayım bilemedim.. eşimle evliliğimiz neredeyse 2 yıl olacak ama ben bu iki yılda aramızdaki saygıyı nasıl kaybettik anlayamadım..
halbuki çok istemiştim birbirine sesini hiç yükseltmeden, gece sarılıp birbirine yüzünü dönmeden rahat etmeyen, yıllarca böyle yaşayan insanlar gibi olalım. ama olmadı sanırım. daha yeni yaşadığım küçük bi olayı anlatayım. geçen gün dışarı çıkmıştık. yağmur yeni atıştırmaya başladı. yolda yürürken tam karşıya geçiyodukki bi minibüs çıktı yola ben de bekleyelim geçsin dedim. neyse durduk, ama minibüsleri biliyosunuz durdular mı bi daha kalkmak bilmiyolar. ben de hem yollar kaygan hem de acelemiz yok nasılsa diye bekliyordum geçmesini. eşim geçelim diye çekiştirdi. ya dur geçsin adam önüne bile bakmıyo doğru dürüst dedim. vay efendim sen misin bunu diyen.. sen niye geç dediğimde geçmiyosun, niye dediğimi yapmıyosun ben dışardayken naparsam aynısını sen de yapacaksın falan diye bağırmaya başladı.. insanlar bize bakıyo ben yerin dibie geçtim tabi. ama bu ilk yapışı değildi bi çok kez konuştm uyardım dışarıda,akrabalarımızın yanında böyle davranma ne derdin varasa evde halledelim diye ama bi türlü beceremedik bunu.. tabi ben yine sesimi çıkarmadım bi Allahım yarabbim dedim yürüdüm olay büyümesin diye. ama yaptığı içime oturdu ve kendi kendime küstüm ona.. gittiğimz yerden de zevk almadığım için zehir oldu ikimize de. bugün ikinci gün hala çok gerekmedikçe konuşmuyorum çünkü özür bekledim ondan ama hiçbişey olmamış gibi davranmak istiyo.. akşam kırgınlığımdan,, sinirimden ağladım bütün gece onun haberi olmadan sonra yanıma geldi konuşalım böyle olmaz diye ama ben sonra dedim zaten sonrada uyuyup kalmışım.. çok uzattım farkındayım ama kimseye anlatamadığım için burda anlatmak istedim sadece. okuduğunuz için sağolun..
