Merhaba değerli üyeler, içime ata ata bir hal oldum beni yargılamadan düşüncelerinizi paylaşırsanız çok sevinirim. 28 yaşında bir öğretmenim 3 yıl daha İstanbul da görev yapmam gerek yapayım yapmasına da bu ev görünümlü tımarhane ben, bıktırdı bezdirdi. Beni tutan tek şey %98 engelli ve bana çok düşkün olan garibim annem... Biz dört kardeşiz
Abim, eşinden ayrıldı bizimle oturuyor ama anneme pek faydası yok.
Ablam (Beni babamdan sonra en çok geren insan( Polis koca takıntısı yüzünden zavallı eşini çeşitli bahanelerle boşuyor. Boşamadığı gibi de yenisini bulmuş onunla evlenme planları yapıyor 18 lik sevgili gibi buluşmalar, konuşmalar, bilmem neler. Yahu tamam eşinden ayrıl olmuyorsa zorlayamaz kimse zaten de bu ne koca merakı otur baba evinde de birazda sen anneme bak birazda sen bana destek ver ama yok!!!
Kardeşim, yeni evlendi eşiyle ikisi arasında ki sorunları çözmeye çalışmaktan bir parçaya daha bölündüm.
Babam, Allah onu elden ayaktan düşürüp bana baktırmaya muhtaç etmesin. Bakmam... O benim çocukluğumu, gençliğimi, huzurumu çaldı. İçti içti annemi dövdü çocukluğumdan hatırladığım tek şey bu. 4 Kardeşiz sürekli bizi birbirimize düşman etmeye çalışır, sürekli birinin arkasından kötüler, para verirsen iyi vermezsen kötüsün ona.
Ve ben. Ben yaşadığımı hissetmiyorum
Ben içten güldüğümü hissetmiyorum.
Dibine kadar mutsuzum. Lütfen bana dua edin
