- 18 Ağustos 2016
- 7
- 2
- 1
- 35
- Konu Sahibi nidakenansinem
- #1
Beni tanıyanlar olabilir, daha önce 'Anne sen beni sevmiyorsun derdimiz' başlığı altında bir konu açmıştım. O konu hala devam ediyor tabii, o ayrı mesele.
Dün gece genç bir kızın 'Gözlerini Haramdan Sakın' adlı kitabını okuyayım dedim. Dini hikayeydi, yani tamamı din ile ilgili değildi. Polisiye, aşk ve din. Tamamen buydu. Bende malum avukatım, kitap okumaya vaktim de kalmıyor pek. Başlayıp başlayıp yarım bırakıyordum. Dün gece ise kitabı tamamen bitirdim. Kitap kapanma isteğimi daha birr alevlendirdi.
Ben başı açık bir kadınım. Kapanmak aklımda hep vardı, annemi örnek aldığımdan dolayı fakat cesaretim yoktu. Annem beni küçükken dizinin dibine oturtur, kapanmanın güzelliklerini dinimizi anlatır dururdu. Ben de ona anladığımı fakat kapanmaktan korktuğumu söylemiştim. Dün de annem bize geldi gurbetten, eşim nöbetteydi. Kızım Sinem, annem ve ben evde oturuyorduk. Sinem kendi oyuncaklarıyla oynarken biz de annemle kahvemizi almış, öylesine konuşuyorduk.
'Hep erteliyorsun yavrum, artık zamanın geldi de geçiyor bile.' dediğinde ne kastettiğini anladım. Oram buram açık asla giymem, işime giderken gömleğimi ceketimi bol pantolonumu giyerim. Süste onda bunda gözüm yoktur. Makyaj desen sadece rimel sürerim o kadar.
Artık vaktin geldi yavrum ama seni zorlamak istemiyorum dedi annem. Yine küçüklüğümde olduğu gibi bunun bir şart olduğunu, en iyi şekilde yerine getirmemiz gerektiğini anlattı. Şimdi iş yerindeyim ben, hala aklımda annemin söyledikleri var. Eşim namaz kılar, ibadetlerini kusursuz yerine getirir. Beni bu zamana kadar hiç 'Kapanacaksın' diye zorlamadı hatta konusu dahi geçmedi.
Hazır mıyım bilmiyorum. Kapanırsam acaba açılır mıyım gibi bir korkum var. Eşimle de konuştum sabah nöbetten geldiğinde kahvaltı ederken. 'Sen bilirsin, ben verdiğin her kararda arkandayım.' dedi. Sizce bu korkumu nasıl yenmeliyim? Asla çevremde 'Kapanma!' diye bir baskı yok. Kendimden emin olamıyorum. Yapabileceğime inanıyorum fakat Şeytan işi işte.
Dün gece genç bir kızın 'Gözlerini Haramdan Sakın' adlı kitabını okuyayım dedim. Dini hikayeydi, yani tamamı din ile ilgili değildi. Polisiye, aşk ve din. Tamamen buydu. Bende malum avukatım, kitap okumaya vaktim de kalmıyor pek. Başlayıp başlayıp yarım bırakıyordum. Dün gece ise kitabı tamamen bitirdim. Kitap kapanma isteğimi daha birr alevlendirdi.
Ben başı açık bir kadınım. Kapanmak aklımda hep vardı, annemi örnek aldığımdan dolayı fakat cesaretim yoktu. Annem beni küçükken dizinin dibine oturtur, kapanmanın güzelliklerini dinimizi anlatır dururdu. Ben de ona anladığımı fakat kapanmaktan korktuğumu söylemiştim. Dün de annem bize geldi gurbetten, eşim nöbetteydi. Kızım Sinem, annem ve ben evde oturuyorduk. Sinem kendi oyuncaklarıyla oynarken biz de annemle kahvemizi almış, öylesine konuşuyorduk.
'Hep erteliyorsun yavrum, artık zamanın geldi de geçiyor bile.' dediğinde ne kastettiğini anladım. Oram buram açık asla giymem, işime giderken gömleğimi ceketimi bol pantolonumu giyerim. Süste onda bunda gözüm yoktur. Makyaj desen sadece rimel sürerim o kadar.
Artık vaktin geldi yavrum ama seni zorlamak istemiyorum dedi annem. Yine küçüklüğümde olduğu gibi bunun bir şart olduğunu, en iyi şekilde yerine getirmemiz gerektiğini anlattı. Şimdi iş yerindeyim ben, hala aklımda annemin söyledikleri var. Eşim namaz kılar, ibadetlerini kusursuz yerine getirir. Beni bu zamana kadar hiç 'Kapanacaksın' diye zorlamadı hatta konusu dahi geçmedi.
Hazır mıyım bilmiyorum. Kapanırsam acaba açılır mıyım gibi bir korkum var. Eşimle de konuştum sabah nöbetten geldiğinde kahvaltı ederken. 'Sen bilirsin, ben verdiğin her kararda arkandayım.' dedi. Sizce bu korkumu nasıl yenmeliyim? Asla çevremde 'Kapanma!' diye bir baskı yok. Kendimden emin olamıyorum. Yapabileceğime inanıyorum fakat Şeytan işi işte.