karanlığa gömülüyorum nolur en azından bi yol var diyin :(

qlcnnn .!.:

Aynen dediğim gibi telefonum günlerdir çalmıyor odamdan bi kere olsun dışarı çıkmadım haftalardır yemek yemiyorum su içmiyorum tüm gün tek yaptığım oturmak boş boş oturuyorum çünkü resmen hipnotize oluyorum aklımdan tek bir düşünce bile geçmiyor. Biliyorum depresyondayım ama bu çok farklı sölemiştim 5 yıllık ilişkim bitti daha bunu atlatamadan bi dostumun benim hakkımda söylediği iğrenç iftiraları duydum resmen yıkıldım ..... Hala iş bulmak için uğraşmıyorum beynim sanki tükendi hiç bi sinir hücresi çalışmıyor soyut bi karakter oluyorum korkuyorum çok korkuyorum .....

Her gün rüyamda çok derin bi okyanusun dibine doğru battığımı görüyorum karanlık her yer sabah olmuyor bana tüm olanlara rağmen bi kere gözyaşı dökmedim hislerim yok birdenbire taş oldu sanki içim. Bunları yazarken çok zorlanıyorum içimdeki karanlığı tarif etmeme imkan yok kimseye anlatamıyorum yapayalnızım daha kötü sorunlar yaşayanlar var dünyada bunu hatırladıkça kendime küfrediyorum ama olmuyor... Çekilip gitsem şu dünyadan acaba orda nefes alabilir miyim....

Özgüvenimi tamamen kaybettim korkuyorum herşeyden ama bi yandan da zamanım azalıyor farkındayım hayat geçiyor yapamıyorum hiçbir şey... Nolur akıl verin lütfen bana doğru yolu gösterin gün geçtikçe karanlığa daha çok gömülüyorum karamsarlığımın sınırı yok hastayım çok hastayım tüm organlarım iflas etmek üzere kıvranıyorum bedenim tükeniyor güneş rüzgar yemek su hiçbir şey görmüyor vücudum şu küçücük odada....

Dışarı çıkamıyorum sanki herkes düşman bana hiç kimse sevmiyor beni kendimden çoktan vazgeçtim haftalardır saçımı bile taramıyorum sanki dışarı çıkınca herkes bana gülecek gibi geliyor. Bana kazık atan arkadasımn aracılığyla bi çocukla tanışmıştım 2 gün görüştükten sonra arkamdan arkadaşımla bir olup o kaşar zaten salak işte falan diye konuşmuşlar kendime savunamıyorum çünkü bunu yapabilicek insan yok karşımda hepsi hayvan tek bi laftan anlamazlar atıyorum içime boşver diyorum ama beynim beni terkediyor...

Önceden ne güzel hayal kurardım en azından şimdi tek gördüğüm ölüm oluyor intihar etmek gibi bi düşüncem yok ama bişiler bunu sokuyo kafama sürekli fısıldıyorlar sanki.. İnancımı tamamen yitirdim Allah'a bile sığınamıyorum çünkü hissetmiyorum hiçbir şey.. Bunların sebebi yaşadıklarım değil hep bi karamsarlık umutsuzluk vardı zaten içimde aştım sanıyodum yanılmışım kötülük hep bende saklanıyomuş evet ben kötü bir insanım iradesizim zavallıyım dışardaki herkes biliyor bunu..

Şimdi size anlattım sizde öğrenin biliyorum çoğunuz sonuna kadar bile gelmiyecek haftalardır ilk kez konuşuyorum çözüm arıyorum yaşamak istiyorum sıradan olmak istiyorum insan olmak istiyorum nefes almak istiyorum yolumu bulamıyorum .......

Genişletmek için tıkla...

salvia .!.:

Fark ettiniz mi bilmiyorum.
Ben de aynı durumdayım ve burada gördüm ki herkes aynı durumda.
Yani nasıl anlatsam, genel olarak insanların yarısından çoğu depresyonda sanki.
Herkesin bir memnuniyetsizliği var.
Herhalde geçici bir dönemdeyiz insanlık olarak, bana öyle geliyor.
Emin ol yalnız değilsin.
Yaşın kaç ki ömür geçiyor diyorsun.
Benim yaşım genç ama hiçbir şey yapmadan geçiyor en enerjik çağlarım.
Aynı duyguları hissediyorum seninle.
Ha geçti, ha geçecek diye bekliyorum şu dönemin.

Genişletmek için tıkla...

qlcnnn .!.:

Aynen dediğim gibi telefonum günlerdir çalmıyor odamdan bi kere olsun dışarı çıkmadım haftalardır yemek yemiyorum su içmiyorum tüm gün tek yaptığım oturmak boş boş oturuyorum çünkü resmen hipnotize oluyorum aklımdan tek bir düşünce bile geçmiyor. Biliyorum depresyondayım ama bu çok farklı sölemiştim 5 yıllık ilişkim bitti daha bunu atlatamadan bi dostumun benim hakkımda söylediği iğrenç iftiraları duydum resmen yıkıldım ..... Hala iş bulmak için uğraşmıyorum beynim sanki tükendi hiç bi sinir hücresi çalışmıyor soyut bi karakter oluyorum korkuyorum çok korkuyorum .....

Her gün rüyamda çok derin bi okyanusun dibine doğru battığımı görüyorum karanlık her yer sabah olmuyor bana tüm olanlara rağmen bi kere gözyaşı dökmedim hislerim yok birdenbire taş oldu sanki içim. Bunları yazarken çok zorlanıyorum içimdeki karanlığı tarif etmeme imkan yok kimseye anlatamıyorum yapayalnızım daha kötü sorunlar yaşayanlar var dünyada bunu hatırladıkça kendime küfrediyorum ama olmuyor... Çekilip gitsem şu dünyadan acaba orda nefes alabilir miyim....

Özgüvenimi tamamen kaybettim korkuyorum herşeyden ama bi yandan da zamanım azalıyor farkındayım hayat geçiyor yapamıyorum hiçbir şey... Nolur akıl verin lütfen bana doğru yolu gösterin gün geçtikçe karanlığa daha çok gömülüyorum karamsarlığımın sınırı yok hastayım çok hastayım tüm organlarım iflas etmek üzere kıvranıyorum bedenim tükeniyor güneş rüzgar yemek su hiçbir şey görmüyor vücudum şu küçücük odada....

Dışarı çıkamıyorum sanki herkes düşman bana hiç kimse sevmiyor beni kendimden çoktan vazgeçtim haftalardır saçımı bile taramıyorum sanki dışarı çıkınca herkes bana gülecek gibi geliyor. Bana kazık atan arkadasımn aracılığyla bi çocukla tanışmıştım 2 gün görüştükten sonra arkamdan arkadaşımla bir olup o kaşar zaten salak işte falan diye konuşmuşlar kendime savunamıyorum çünkü bunu yapabilicek insan yok karşımda hepsi hayvan tek bi laftan anlamazlar atıyorum içime boşver diyorum ama beynim beni terkediyor...

Önceden ne güzel hayal kurardım en azından şimdi tek gördüğüm ölüm oluyor intihar etmek gibi bi düşüncem yok ama bişiler bunu sokuyo kafama sürekli fısıldıyorlar sanki.. İnancımı tamamen yitirdim Allah'a bile sığınamıyorum çünkü hissetmiyorum hiçbir şey.. Bunların sebebi yaşadıklarım değil hep bi karamsarlık umutsuzluk vardı zaten içimde aştım sanıyodum yanılmışım kötülük hep bende saklanıyomuş evet ben kötü bir insanım iradesizim zavallıyım dışardaki herkes biliyor bunu..

Şimdi size anlattım sizde öğrenin biliyorum çoğunuz sonuna kadar bile gelmiyecek haftalardır ilk kez konuşuyorum çözüm arıyorum yaşamak istiyorum sıradan olmak istiyorum insan olmak istiyorum nefes almak istiyorum yolumu bulamıyorum .......

Genişletmek için tıkla...

dumanseda122 .!.:

yaşadıklarının aynısını yaşadım inan her sabah bir karın ağrısıyla wc koşuyordum.. sabah olmasın istiyordum tuhaf olansa akşamda olmasın istiyorudum zaman dursun istiyorum kabuslarr.. benimde 5 yıllık ilişkim bitmişti.. çok dua ettimm çokk dua beni rahatlatıyordu.. sanada tavsiyem dua et ve ağlamaya çalış ağlarsan açılırsın.

Genişletmek için tıkla...

saft .!.:

üniversitedeyken terkedilmiştim çok aşık olduğum kişi tarafından. sonra başka biriyle görüştüğünü itiraf etti. ama Allah evirdi çevirdi karşıma çıkardı onu sonradan. intikamım alındı.

artı aynı zamanda çok yakın arkadaşım bana acayip bir darbe vurdu. ikisini üst üste yiyince resmen duygusal çöküntü yaşadım. ama şimdi hepsi geçti. üstüne daha ne imtihanlar atlattım.

ama her şeye rağmen elhamdülillah iyiyim. sıfırladım her şeyi.

emin ol yol çok. sadece bazen her şey bitti gibi hissediyoruz. halbuki ilerde ne güzel anlar var. bunu senin birkaç yıl sonrasına gitmiş halin olarak söylüyorum. kötü şeyler de yaşayacağız iyi şeyler de. ama hepsi geçiyor. sakin ol canım. zamana bırak. Allah'a bırak en önemlisi.

Genişletmek için tıkla...

qlcnnn .!.:

Duygularımın en yoğun anlar şu zamanlar az bi geçse rahatlarım gibi geliyor sanki hani şöyle bi düşünüyorum mesela 2 yıl geçince ya ben ne salakmışım der miyim ki

Genişletmek için tıkla...

qlcnnn .!.:

Aynen dediğim gibi telefonum günlerdir çalmıyor odamdan bi kere olsun dışarı çıkmadım haftalardır yemek yemiyorum su içmiyorum tüm gün tek yaptığım oturmak boş boş oturuyorum çünkü resmen hipnotize oluyorum aklımdan tek bir düşünce bile geçmiyor. Biliyorum depresyondayım ama bu çok farklı sölemiştim 5 yıllık ilişkim bitti daha bunu atlatamadan bi dostumun benim hakkımda söylediği iğrenç iftiraları duydum resmen yıkıldım ..... Hala iş bulmak için uğraşmıyorum beynim sanki tükendi hiç bi sinir hücresi çalışmıyor soyut bi karakter oluyorum korkuyorum çok korkuyorum .....

Her gün rüyamda çok derin bi okyanusun dibine doğru battığımı görüyorum karanlık her yer sabah olmuyor bana tüm olanlara rağmen bi kere gözyaşı dökmedim hislerim yok birdenbire taş oldu sanki içim. Bunları yazarken çok zorlanıyorum içimdeki karanlığı tarif etmeme imkan yok kimseye anlatamıyorum yapayalnızım daha kötü sorunlar yaşayanlar var dünyada bunu hatırladıkça kendime küfrediyorum ama olmuyor... Çekilip gitsem şu dünyadan acaba orda nefes alabilir miyim....

Özgüvenimi tamamen kaybettim korkuyorum herşeyden ama bi yandan da zamanım azalıyor farkındayım hayat geçiyor yapamıyorum hiçbir şey... Nolur akıl verin lütfen bana doğru yolu gösterin gün geçtikçe karanlığa daha çok gömülüyorum karamsarlığımın sınırı yok hastayım çok hastayım tüm organlarım iflas etmek üzere kıvranıyorum bedenim tükeniyor güneş rüzgar yemek su hiçbir şey görmüyor vücudum şu küçücük odada....

Dışarı çıkamıyorum sanki herkes düşman bana hiç kimse sevmiyor beni kendimden çoktan vazgeçtim haftalardır saçımı bile taramıyorum sanki dışarı çıkınca herkes bana gülecek gibi geliyor. Bana kazık atan arkadasımn aracılığyla bi çocukla tanışmıştım 2 gün görüştükten sonra arkamdan arkadaşımla bir olup o kaşar zaten salak işte falan diye konuşmuşlar kendime savunamıyorum çünkü bunu yapabilicek insan yok karşımda hepsi hayvan tek bi laftan anlamazlar atıyorum içime boşver diyorum ama beynim beni terkediyor...

Önceden ne güzel hayal kurardım en azından şimdi tek gördüğüm ölüm oluyor intihar etmek gibi bi düşüncem yok ama bişiler bunu sokuyo kafama sürekli fısıldıyorlar sanki.. İnancımı tamamen yitirdim Allah'a bile sığınamıyorum çünkü hissetmiyorum hiçbir şey.. Bunların sebebi yaşadıklarım değil hep bi karamsarlık umutsuzluk vardı zaten içimde aştım sanıyodum yanılmışım kötülük hep bende saklanıyomuş evet ben kötü bir insanım iradesizim zavallıyım dışardaki herkes biliyor bunu..

Şimdi size anlattım sizde öğrenin biliyorum çoğunuz sonuna kadar bile gelmiyecek haftalardır ilk kez konuşuyorum çözüm arıyorum yaşamak istiyorum sıradan olmak istiyorum insan olmak istiyorum nefes almak istiyorum yolumu bulamıyorum .......

Genişletmek için tıkla...

qlcnnn .!.:

Aynen dediğim gibi telefonum günlerdir çalmıyor odamdan bi kere olsun dışarı çıkmadım haftalardır yemek yemiyorum su içmiyorum tüm gün tek yaptığım oturmak boş boş oturuyorum çünkü resmen hipnotize oluyorum aklımdan tek bir düşünce bile geçmiyor. Biliyorum depresyondayım ama bu çok farklı sölemiştim 5 yıllık ilişkim bitti daha bunu atlatamadan bi dostumun benim hakkımda söylediği iğrenç iftiraları duydum resmen yıkıldım ..... Hala iş bulmak için uğraşmıyorum beynim sanki tükendi hiç bi sinir hücresi çalışmıyor soyut bi karakter oluyorum korkuyorum çok korkuyorum .....

Her gün rüyamda çok derin bi okyanusun dibine doğru battığımı görüyorum karanlık her yer sabah olmuyor bana tüm olanlara rağmen bi kere gözyaşı dökmedim hislerim yok birdenbire taş oldu sanki içim. Bunları yazarken çok zorlanıyorum içimdeki karanlığı tarif etmeme imkan yok kimseye anlatamıyorum yapayalnızım daha kötü sorunlar yaşayanlar var dünyada bunu hatırladıkça kendime küfrediyorum ama olmuyor... Çekilip gitsem şu dünyadan acaba orda nefes alabilir miyim....

Özgüvenimi tamamen kaybettim korkuyorum herşeyden ama bi yandan da zamanım azalıyor farkındayım hayat geçiyor yapamıyorum hiçbir şey... Nolur akıl verin lütfen bana doğru yolu gösterin gün geçtikçe karanlığa daha çok gömülüyorum karamsarlığımın sınırı yok hastayım çok hastayım tüm organlarım iflas etmek üzere kıvranıyorum bedenim tükeniyor güneş rüzgar yemek su hiçbir şey görmüyor vücudum şu küçücük odada....

Dışarı çıkamıyorum sanki herkes düşman bana hiç kimse sevmiyor beni kendimden çoktan vazgeçtim haftalardır saçımı bile taramıyorum sanki dışarı çıkınca herkes bana gülecek gibi geliyor. Bana kazık atan arkadasımn aracılığyla bi çocukla tanışmıştım 2 gün görüştükten sonra arkamdan arkadaşımla bir olup o kaşar zaten salak işte falan diye konuşmuşlar kendime savunamıyorum çünkü bunu yapabilicek insan yok karşımda hepsi hayvan tek bi laftan anlamazlar atıyorum içime boşver diyorum ama beynim beni terkediyor...

Önceden ne güzel hayal kurardım en azından şimdi tek gördüğüm ölüm oluyor intihar etmek gibi bi düşüncem yok ama bişiler bunu sokuyo kafama sürekli fısıldıyorlar sanki.. İnancımı tamamen yitirdim Allah'a bile sığınamıyorum çünkü hissetmiyorum hiçbir şey.. Bunların sebebi yaşadıklarım değil hep bi karamsarlık umutsuzluk vardı zaten içimde aştım sanıyodum yanılmışım kötülük hep bende saklanıyomuş evet ben kötü bir insanım iradesizim zavallıyım dışardaki herkes biliyor bunu..

Şimdi size anlattım sizde öğrenin biliyorum çoğunuz sonuna kadar bile gelmiyecek haftalardır ilk kez konuşuyorum çözüm arıyorum yaşamak istiyorum sıradan olmak istiyorum insan olmak istiyorum nefes almak istiyorum yolumu bulamıyorum .......

Genişletmek için tıkla...