Merhabalar. Daha once de konu acmistim. Ama simdi tekrar konusmak istiyorum sizinle. Cunku sizden baska bu konuyu paylastigimda beni anlayacak hickimse yok. Ben 4 yillik evli 29 yasina az kalmis birisiyim. Esimle cocuk dusunuyoruz yillardir. Herseyi yoluna koymamiz zaman aldi biraz. Biraz da evlilik otursun diye bekledim. Simdi de benim sehir disi islerim var 5 ay daha. Ama gerekirse rapor alabilirim. Cocugu daha da ertelemeyelim dedik. Ve ben beslenmeme dikkat etmeye gerekli takviyeleri almaya baslamistim. Ve dogum kontrol ilacim da bitti. Simdi karar vermek zorundayim. Ya korunmaya devam edecegim yada artik denemeye baslayacagiz. Esim asiri derecede istiyor cocugu. Yasimiz geciyor beklemeyelim diyor. Cocuklara bayilir zaten.
Sorun degil ama aklima takilan birkac gun once ablamin hamile oldugunu ogrendim. Ve kendisi su an cocuk dusunmeme yersiz gozuyle bakiyor. Dusundugumuzu aylar once soylemistim o zaman da ilimli bakmamisti. Her soyledigimde sasiriyor. Belli istemiyor. Isini yoluna koy hemen bugun mu yapacaksiniz gibi seyler soyluyor. Hatta erkek kardesim var. Onunla bu konulari hic konusmamis olmamiza ragmen gecen gun sordu siz de dusunuyor musunuz diye. Evet ama nerden cikti bu konu dedim. Siz bilirsiniz de biraz daha erteleseniz mi dedi.
Ailede ablam hamile oldugunu ogrendigimizden beri benim hamile olma durumuma karsi bir korku gelisti anlam veremiyorum.
Ablam her sabah cocukta ne gelismeler oluyor bugun neresi olusuyor da kalbi ne zaman atmaya baslayacak bugun kac gunluk oldu gibi konulari paylasiyor watsapp grubuna yaziyor. Ne yedi ne icti test sonucu ne cikti. Hepsini bir bir anlatiyor. Ben olsam yapmazdim ama onun tercihi. Henuz doktora bile gitmedi. Sadece gidip kan testi yaptiriyor hormonda ne kadar artis var diye. 3 haftalik daha.
Simdi iki uc aya hamile kalsam ben bu haberi vermeye cekinecegim. Cunku belli ki coskuyla karsilanmayacak. Zaten her animi rapor vermem ben ama cekingenlik olacak onu biliyorum. Yasasin sukara hamileymis diyen olmayacak. Ozenti gibi adim adim ablami takip ediyor olacagim.
O kadar karisik duygular icindeyim ki anlatamam. Kimseden ne maddi ne manevi bekentim yok. Yardim filan zaten beklemiyorim. Ama kendimi cocuk dusundugum icin suclu hissediyorum.
Su an cok farkli endiseler yasamam gerekirken ben ailemi dert ediyorum.
Biliyorum bu konuya benzer daha once de konu actim ama gercekten sizinle konusmaya ihtiyacim var.
