Bu konu beni o kadar strese sokuyor ki anlatamam.
Biz iki kardeşiz. Kardeşimle aramda neredeyse iki yaş var ve arkadaş gibi büyüdük. Erkek ama her konuda anlaşır, eğlenirdik. Şimdi benim oğlum da bir ay sonra yaşını dolduracak Allah'ın izniyle. Ama benim kafamda bir sürü soru işareti var. Evet yaş farkı olmadan bir kardeşin olması çok güzel. Ben çok sansliydim bu anlamda. İsterim ki bebeğim de kardeşiyle büyüsün, oynasın, eğlensin. Ama gelin görün ki o kadar zor bir bebek ki hiç cesaret edemiyorum. Zaten kolikti. Şimdi uyuyor, ne kadar masum ama uyanınca nereye saldıracağını şaşırıyor. Üç günlüğüne bir otele geldik, herkesin dikkatini çekmiş. Çalışanlar oteli başımıza yıkacak diye seviyorlar. Hep huysuz, hep mutsuz, hep ağlama modunda. Bir de dıs çıkarıyor şimdi. Ben bu çocuğa kardeş yapma cesaretine sahip olamıyorum bir türlü. Benim gibi daha ilk çocuğu böyle kolik ve huysuz olan anneler, ikinci çocuğa nasıl karar verdiniz?