Çok alakasız yorumlar gelmiş. Bence sorunu doğrudan kardeşin üzerinden çözmeye çalışma. Anne babanla konuş. Onları biraz sıkıştır; “Üzerinize düşeni yapmıyorsunuz,” de. Ebeveynlik sadece karnını doyurmakla bitmiyor ki. Kardeşin için yaptığın şeyleri onların gözüne sokmaktan çekinme. Sen üçüncü bir ebeveyn değilsin. Kardeşine karşı hassas davranıyorsun çünkü düşünceli birisin, ama esas başını ağrıtan kişiler bence anne ve baban. 19 yaşına gelmiş bir çocukları varsa, onunla sağlıklı iletişim kurmayı bilmeleri gerekir. Duygusal hayatı bu kadar çalkantılı olan birinin tek bir kişiden destek almasıyla düzelmesi mümkün değil.
Kardeşin “Ben de geleyim, yardım edeyim” gibi şeyler söylediğinde konuyu değiştir, oralı olma. O da aslında gelmemesi gerektiğini, istenmediğini veya mevcut durumun uygun olmadığını biliyor. Psikolojik sorunları olabilir ama bu aptal olduğu anlamına gelmiyor. Sen uzun uzun açıklamalar yaptığın an kendi sınırını kaybediyorsun. Artık “Terapi al”, “Dil öğren”, “Şu kursa git” gibi şeyler de deme. Zaten sen diyince yapacak biri olsaydı, bu hale gelmezdi. “Sıkılıyorum, bunalıyorum” gibi şeyler söylerse, sadece “Son 24 saatte ne yaptın?” diye sor. Muhtemelen depresif olduğu için elle tutulur bir şey yapmamıştır. “Hmm” de ve geç. Bırak, düşünsün. Kendi kendine bir meşgale bulmaya çalışsın.
Bu zamana kadar elinden geleni yaptın. Artık bırak, biraz bocalasın, biraz hırçınlaşsın; hayatın içinde yalnız olduğunu, kendi ayakları üzerinde durması gerektiğini fark etsin ki toparlanabilsin. Aile desteği bir yere kadar; sonuçta herkes kendi hayatını kendisi yaşayacak.
Tabii burada ince bir ayarı da sizin yapmanız gerekiyor. Tamamen başıboş bırakmak değil mesele. Hani anne babamız bize bisiklet sürmeyi öğretirken önce bir süre bisikleti tutarlardı, sonra alışalım diye bırakırlardı ama bisikletin peşinden de koşarlardı ya... Düşersek tutmak için. İşte o denge önemli. Gözünüz üstünde olsun; olur zaten. Yazdıklarınızdan belli, ilgili bir abla olduğunuz.
