- 22 Mayıs 2018
- 22
- 3
- 1
- Konu Sahibi Sakura_Chan
- #1
Kız kardeşim 19 yaşında ve aşırı tembel. Yaklaşık 2 yıldır ehliyetini alması için resmen yalvarıyoruz ama hiç umursamıyor. Bu sene bi hastanede hemşire olarak staj’a başladı. Vardiyalı çalıştığı için sabah çok erken başlıyor veya akşam geç saatte çıkıyor. Ailem yurtdışında yaşıyor (ben Türkiyede) ve maalesef orada tren ve otobüs saatleri çok kısıtlı. Haftasonu ise belirli saatlerde tren ve otobüs var onun haricinde araba hariç ulaşım mümkün değil. Çoğu zaman mecburen annem götürüyor onu işe. Sabahın 5inde kalkıp götürüyor veya gece 22-23 sularında gidip alıyor o saatlerde toplu taşıma yok diye. Kardeşimin çalıştığı hastane ise bildiğiniz dağ başında ve keskin virajlı yollarla dolu.
Kış kapıda ve ben gün geçtikçe daha da çok korkuyorum annemin başına bişey gelecek diye. Kışın o yolları buz tutuyor, metrelerce kar yağıyor. Annem nasıl sabahın o karanlığında götürüp getirecek? Gece geç saatte nasıl gidip alacak?
Kardeşime bu konuyu açtığımızda “üff bi susun yeter, hep aynı konu, abartmayın” vs. diyor. Herzamanki gibi sorumluluklarından kaçıyor. Kaç defa güzellikle konuşmaya çalıştım “senin işin için neden hep başkaları koşturmak zorunda? Kendi başının çaresine bakmak zorundasın, hep bu şekilde birilerine muhtaç mı yaşayacaksın?” gibi cümlelerle konuştum ama cidden zerre kadar umrunda değil. Komuşmaktan kaçıyor doğru düzgün cevap bile vermiyor. Ehliyetini almamak için inatlaşıyor sanki.
Birgün anneme birşey olacak diye çok korkuyorum. Uyku sersemi o yollardan gitmesi çok tehlikeli. Üstelik yolun kenarı uçurum
Konuşmak fayda etmiyor başka bir çözüm önerebilir misiniz bana?
Kış kapıda ve ben gün geçtikçe daha da çok korkuyorum annemin başına bişey gelecek diye. Kışın o yolları buz tutuyor, metrelerce kar yağıyor. Annem nasıl sabahın o karanlığında götürüp getirecek? Gece geç saatte nasıl gidip alacak?
Kardeşime bu konuyu açtığımızda “üff bi susun yeter, hep aynı konu, abartmayın” vs. diyor. Herzamanki gibi sorumluluklarından kaçıyor. Kaç defa güzellikle konuşmaya çalıştım “senin işin için neden hep başkaları koşturmak zorunda? Kendi başının çaresine bakmak zorundasın, hep bu şekilde birilerine muhtaç mı yaşayacaksın?” gibi cümlelerle konuştum ama cidden zerre kadar umrunda değil. Komuşmaktan kaçıyor doğru düzgün cevap bile vermiyor. Ehliyetini almamak için inatlaşıyor sanki.
Birgün anneme birşey olacak diye çok korkuyorum. Uyku sersemi o yollardan gitmesi çok tehlikeli. Üstelik yolun kenarı uçurum

Konuşmak fayda etmiyor başka bir çözüm önerebilir misiniz bana?