- 3 Eylül 2012
- 21.895
- 57.813
- 798
- Konu Sahibi nomunomuchua
- #1
Merhaba hanımlar.
Bu yaz ailemin yanına gittiğimde kardeşlerimle türlü türlü tartışmalarım oldu, tatil burnumdan geldi.
Annem olmasa hayatta durmam da bir daha bu eve gelmem diye düşündüm ve söylemiştim onlara bunu.
Tartışma sebebim ise şuydu.
Babam rahmetli benim 6 kız kardeşiz.
En küçüğümüzün yaşı 25, hiç birimizin derdi de bitmez.
Çok bencil olduklarını, koca kazık oldukları halde annemi hiç düşünmediklerini düşünüyorum.
Ayaklarına kadar hizmet, iş beklerler en ufak şeyde anneme seslerini yükseltirler.
Kendi hayatlarında sorunlar var (Boşanma, genç yaşta çocukla dul kalma, iş hayatı zorlukları) gibi gibi.
Bu bahanelerin ardına sığınıp 60 yaşındaki kadını kendilerine stres topu yapmalarına tahammül edemiyorum.
Bir zamanlar o evde onlarla yaşarken herkesin evinde böyle huzursuzluklar olur sanıyordum belki.
Yine bu konu benim için sorundu ama bazı şeyleri görmezden gelebiliyordum.
Ama annemden ayrı şehre düşünce yılda iki de görmeye başlayınca o evin o huzursuz, kavgalı halleri her gittiğimde bana batar oldu. Ne huzurlu hayatlar var benim annem niye bu hayatı yaşıyor diye düşünüp
susamıyorum.
Ve bu gidişimde de yine anneme gereksiz bağırmaları üzerine tahammül edemedim.
Kavga ettim annemi savundum diye yalaka oldum.
Tatile geldin, ortalığı karıştırma bu ev hep böyle bilmiyor musun sanki, ne diye karışıyorsun
beğenmiyorsan git kendi evine bile dediler.
En son gecemde bile bunlar konu oldu. İçlerinden biri sen uzaktasın diye tatlısın tabi annem seni özlüyor, kayırıyor, ayrımcılık yapıyor diye konu attılar ortaya, ağlamalı saçma sapan bir akşam oldu.
Ben de bencilsiniz, benim annemden meleği yok ama onun kadar değersizi de yok.
Sizin gibi evlat verecekse Allah bana ciddi söylüyorum evlatsız kalmaya razıyım.
Bu kadın anneyim diye çekiyor ama ben olsam sizin belanızı hayatta çekmem yemin ederim.
Ben o olmasa gelmem bile bu eve size meraklı değilim zaten ama benim önümde benim annemi üzdüğünüz her b.ktan mesele için ben tatile geldim bu evin düzeni bu demeyeceğim.
Bu kavgaları hep edeceğim beni karşınızda hep bulacaksınız haberiniz olsun dedim.
Huzur bozuyorum ortalık karıştırıyorum madem gidiyorum işte huzurla yaşayın.
Bir tek kavga, annemin bir ağlamasını duyarsam sorarım ama o huzur hani diye hadi bakalım diyerek öyle küskün, kırgın ayrıldım..
1 aydan fazla oldu annemi arıyorum ama onlarla muhattap olmuyorum pek.
Onlar bir kaç kez aradı o kadar.
Dün biri demiş anneme aramıyor bizi hiç diye.
Ben de anneme onlara söyle huzurları bozulmasın diye aramıyorum dedim.
Ama annem üzgün mü ne sanki kin tutmama bilemedim.
Ara demedi illa, böyle diyorlar dedi sadece.
Ben de böyle deyince tamam dedi hafif gülerek..
Bilemiyorum ben çok kinci biriyim, bana dedikleri değil annemi ağlatmaları sorun en çok aslında.
Unutamadığım bu öncelikle.
Uzun oldu yine kusura bakmayın.
Fikirleriniz önemli benim için..
Bu yaz ailemin yanına gittiğimde kardeşlerimle türlü türlü tartışmalarım oldu, tatil burnumdan geldi.
Annem olmasa hayatta durmam da bir daha bu eve gelmem diye düşündüm ve söylemiştim onlara bunu.
Tartışma sebebim ise şuydu.
Babam rahmetli benim 6 kız kardeşiz.
En küçüğümüzün yaşı 25, hiç birimizin derdi de bitmez.
Çok bencil olduklarını, koca kazık oldukları halde annemi hiç düşünmediklerini düşünüyorum.
Ayaklarına kadar hizmet, iş beklerler en ufak şeyde anneme seslerini yükseltirler.
Kendi hayatlarında sorunlar var (Boşanma, genç yaşta çocukla dul kalma, iş hayatı zorlukları) gibi gibi.
Bu bahanelerin ardına sığınıp 60 yaşındaki kadını kendilerine stres topu yapmalarına tahammül edemiyorum.
Bir zamanlar o evde onlarla yaşarken herkesin evinde böyle huzursuzluklar olur sanıyordum belki.
Yine bu konu benim için sorundu ama bazı şeyleri görmezden gelebiliyordum.
Ama annemden ayrı şehre düşünce yılda iki de görmeye başlayınca o evin o huzursuz, kavgalı halleri her gittiğimde bana batar oldu. Ne huzurlu hayatlar var benim annem niye bu hayatı yaşıyor diye düşünüp
susamıyorum.
Ve bu gidişimde de yine anneme gereksiz bağırmaları üzerine tahammül edemedim.
Kavga ettim annemi savundum diye yalaka oldum.
Tatile geldin, ortalığı karıştırma bu ev hep böyle bilmiyor musun sanki, ne diye karışıyorsun
beğenmiyorsan git kendi evine bile dediler.
En son gecemde bile bunlar konu oldu. İçlerinden biri sen uzaktasın diye tatlısın tabi annem seni özlüyor, kayırıyor, ayrımcılık yapıyor diye konu attılar ortaya, ağlamalı saçma sapan bir akşam oldu.
Ben de bencilsiniz, benim annemden meleği yok ama onun kadar değersizi de yok.
Sizin gibi evlat verecekse Allah bana ciddi söylüyorum evlatsız kalmaya razıyım.
Bu kadın anneyim diye çekiyor ama ben olsam sizin belanızı hayatta çekmem yemin ederim.
Ben o olmasa gelmem bile bu eve size meraklı değilim zaten ama benim önümde benim annemi üzdüğünüz her b.ktan mesele için ben tatile geldim bu evin düzeni bu demeyeceğim.
Bu kavgaları hep edeceğim beni karşınızda hep bulacaksınız haberiniz olsun dedim.
Huzur bozuyorum ortalık karıştırıyorum madem gidiyorum işte huzurla yaşayın.
Bir tek kavga, annemin bir ağlamasını duyarsam sorarım ama o huzur hani diye hadi bakalım diyerek öyle küskün, kırgın ayrıldım..
1 aydan fazla oldu annemi arıyorum ama onlarla muhattap olmuyorum pek.
Onlar bir kaç kez aradı o kadar.
Dün biri demiş anneme aramıyor bizi hiç diye.
Ben de anneme onlara söyle huzurları bozulmasın diye aramıyorum dedim.
Ama annem üzgün mü ne sanki kin tutmama bilemedim.
Ara demedi illa, böyle diyorlar dedi sadece.
Ben de böyle deyince tamam dedi hafif gülerek..
Bilemiyorum ben çok kinci biriyim, bana dedikleri değil annemi ağlatmaları sorun en çok aslında.
Unutamadığım bu öncelikle.
Uzun oldu yine kusura bakmayın.
Fikirleriniz önemli benim için..