kaybetme korkusu

hanımlar merhaba. ben 22 yaşındayım. annemi küçükken kaybettim, sonra anneannemle yaşamaya başladım anneannemi de birkaç sene önce kaybettim. daha sonra babamla yaşamaya başladım. şu anda başka bir şehirde üniversite okuyorum ve babamla uzaktayız. ama ben babama ya da hayatımdaki herhangi birine bir şey olacak diye ödüm kopuyor çünkü bu korkuyu çok yoğun yaşadığımda anneannemi kaybetmiştim bi anda. yani bu kaybetme korkusu atak geçirmeye kadar gidiyor. babamı yalnız bırakmışım gibi hissediyorum ona yemek hazırlayacak edecek kimse yok çünkü kendine de çok iyi bakmıyor ben de bu yüzden paranoya yapıyorum. daha önce böyle bir korku yaşayan var mı? varsa nasıl geçer bilen var mı?

Başınız sağolsun. Daha önce düşündükten sonra başınıza geldiği için o şekilde sizde bir algı oluşmuş. Sizi de anlıyorum ama nasıl atlatılır bilmiyorum. Aslında bence insanî bir şey. Hepimiz büyüklerimizin kaybını düşünmekten rahatsızlık duyuyoruz. Ya da içimizde bu acıyı yaşayanlar var.

Bu korkuları bende sık sık yaşadım. Hayatımdaki en sevdiğim insanları sürekli kaybettim. Bu korku atağı dediğiniz gibi. Öncelikle ölümü kabullenmeli ve sizin elinizde olan bir şey olmadığına kendinizi ikna etmelisiniz. Kabullenmelisiniz. Ve hayatınızın başrolünde siz olmalısınız. Yoksa var ettiğiniz başroller değiştikçe siz hayal kırıklığından hayal kırıklığına sürükleneceksiniz. Yaşamak hapishaneye girmek gibi olacak.

Bennulaza .!.:

Bu korkuları bende sık sık yaşadım. Hayatımdaki en sevdiğim insanları sürekli kaybettim. Bu korku atağı dediğiniz gibi. Öncelikle ölümü kabullenmeli ve sizin elinizde olan bir şey olmadığına kendinizi ikna etmelisiniz. Kabullenmelisiniz. Ve hayatınızın başrolünde siz olmalısınız. Yoksa var ettiğiniz başroller değiştikçe siz hayal kırıklığından hayal kırıklığına sürükleneceksiniz. Yaşamak hapishaneye girmek gibi olacak.

Genişletmek için tıkla...

evet tam böyle gerçekten ve şu an başka şehirde olduğum için kendimi suçlu hissetmeye bile başladım ne işim vardı kalsaydım babamın yanında diye düşünüyorum ya da birkaç sene içerisinde ölürse daha fazla vakit geçiremezsek vicdan azabı çekmekten korkuyorum çünkü anneannemi kaybettiğimde keşke daha çok vakit geçirebilseydim diye pişman olmuştum. iki ucu b.klu değnek yani olan bana oluyor neticesinde

Başınız sagolsun büyük kayıplar vermişsiniz bu korkuları hissetmeniz gayet normal. Terapi almayı düşündünüz mü? Bu şekilde hayat geçmez çünkü doğum ne kadar normal bir döngü ise ölümde aynı şekilde hayatın bir gerçeği ne yazık ki...

Nevossss .!.:

Başınız sagolsun büyük kayıplar vermişsiniz bu korkuları hissetmeniz gayet normal. Terapi almayı düşündünüz mü? Bu şekilde hayat geçmez çünkü doğum ne kadar normal bir döngü ise ölümde aynı şekilde hayatın bir gerçeği ne yazık ki...

Genişletmek için tıkla...

evet düsünüyorum ama pahalı bayağı bir öğrenci için. psikiyatri de sadece illaç verip yolluyor çok kullandım ilaçları

lonelygirlllll .!.:

evet tam böyle gerçekten ve şu an başka şehirde olduğum için kendimi suçlu hissetmeye bile başladım ne işim vardı kalsaydım babamın yanında diye düşünüyorum ya da birkaç sene içerisinde ölürse daha fazla vakit geçiremezsek vicdan azabı çekmekten korkuyorum çünkü anneannemi kaybettiğimde keşke daha çok vakit geçirebilseydim diye pişman olmuştum. iki ucu b.klu değnek yani olan bana oluyor neticesinde

Genişletmek için tıkla...

Aslında yaşamakta ölmekte insanlar için var olan bir şey. Siz sürekli bir vicdan azabı yetinememe duygusu yaşıyorsunuz. Yaşamak demek her an her saniye sevdiklerimizin yanında olmak demek değil. Bende annemi kaybettiğimde okul okuyordum. Neden okudum ne diye okudum okumayıp annemle kalsaydım diye o kadar kızdım ki kendime. Okumasaydım da o süre yetmeyecekti. O benim bir parçam sevdiklerimiz öldüğünde onların içimizde yaşadığını bilmek bunu hissetmek önemli. Onun bedeni yok sesi yok ama ruhu var sizin içiniz de. Babanızla konuştuğunuz da ya da yan yana olduğunuz anlarda şuna dikkat edin en mutlu ve en mutsuz zamanlarda yanında olabilme sadece bu. Mutluluğu ve mutsuzluğu yeterince paylaşmak sırtlayabilmek önemli her nefesinde yanında olmanız. Onun ecel saatini değiştirmeyecek bunu biliyorsunuz.

Başınız sağolsun. Psikolojik destek almanızı tavsiye ederim. Kaybetme korkusu ilerde anksiyete bozukluklarına sebep olabiliyor. Bu korkuları yaşamakta haklısınız ama bu kadar fazla düşünmek sağlığınızı etkiler. O yüzden destek alma konusunu ertelemeyin. Maalesef hayat herkesi çiçek bahçeleriyle ödüllendirmiyor. Hepimizin çeşit çeşit dertleri var. Hepimiz de bi şekilde yolumuza devam etmek zorundayız.

lonelygirlllll .!.:

evet düsünüyorum ama pahalı bayağı bir öğrenci için. psikiyatri de sadece illaç verip yolluyor çok kullandım ilaçları

Genişletmek için tıkla...

Anlıyorum maddi olarak öğrenci olduğunuz için sizi zorlayacaktır. Üstte daha fazla zaman geciremedigim için vicdan azabı yaşarım diye korkuyorum demişsiniz, siz bir bireysiniz sizinde yönlendirmeniz gereken bir hayatınız var. Anne baba bir gün vefat edecek sonrasında ayakta kalabilmeniz için düzeninizi kurmanız gerekiyor. Anne baba sonuçta ne kadar zaman gecirirseniz geçirin emin olun kaybettiğinizde özlem ve hep daha fazla zaman geçirseydim düşüncesi var olacak içinizde... Nerden biliyorsunuz diye sormayın...