- 27 Temmuz 2019
- 2.693
- 9.186
- Konu Sahibi Atlantistebiranka
- #1
Uzun zamandır iç dökmeli konu açmıyordum, hemen açığı kapatayım kızlar 
Bu aralar, bir yığın kaygı, düşünce içimi kemiriyor resmen. Yaşım 27 oldu geçtiğimiz aylarda. Elde var sıfır. Bir üniversite okudum ama hiç istemediğim bir bölümdü ve iş de bulamadım, hep parça bölük işlerde çalıştım bir şekilde. Çalışmayı da çok sevdim, şimdi evde oturmak zoruma gidiyor biraz. Okurken dahi part işlerde çalıştım, izin günlerimde dahi işe giden bir tiptim. Neyse.
Şimdi ikinci üniversitemi okuyorum, bayıla bayıla. İstediğim bir bölümdü. Geçen haberlerde sağlık atamaları hakkında çıkan sıkıntılı haberlere aile içinde "anka yine işsiz kaldı" diye şaka yapılınca içim çok burkuldu benim ya. Bir an omuzlarım düştü resmen, gözlerim doldu. "Ben hayatım boyunca böyle aile evinde, kardeşimin ranzasında mı yatacağım?" şimdi diye düşünmeye başladım.
Bir sürü hayalim var ama gerçekleştiremiyorum. Kendi kendime dil öğrenmeye çalışıyorum ücretsiz uygulamalardan, resim yeteneğimi geliştirmeye çalışıyorum videolardan falan. Bir yandan da okulum devam ediyor, notlarıma bile sevinemiyorum bu gelecek kaygılarımdan.
Yaşım beni ürkütmeye başladı. 27 yaş krizi gerçek galiba, sanki kariyerim olmayacak, hayallerim olmayacak gibi hisle doluyor içim.
Panikten kendimi tüketiyorum bazen.
Ülkenin durumu, iş durumu beni aşırı üzüyor. Geçen gün Almanya'da yaşayan bir Türk şahsın röportajını okuyunca iyice içime içime çöktüm. 15 yaşındaki çocuğu bir çok ülke görmüş. En büyük hayalim yeni insanlar, yeni ülkeler görmek ama bu gidişle sonumuz yine titanic gibi.
Öyle işte. Yazdım rahatladım.
Bu aralar, bir yığın kaygı, düşünce içimi kemiriyor resmen. Yaşım 27 oldu geçtiğimiz aylarda. Elde var sıfır. Bir üniversite okudum ama hiç istemediğim bir bölümdü ve iş de bulamadım, hep parça bölük işlerde çalıştım bir şekilde. Çalışmayı da çok sevdim, şimdi evde oturmak zoruma gidiyor biraz. Okurken dahi part işlerde çalıştım, izin günlerimde dahi işe giden bir tiptim. Neyse.
Şimdi ikinci üniversitemi okuyorum, bayıla bayıla. İstediğim bir bölümdü. Geçen haberlerde sağlık atamaları hakkında çıkan sıkıntılı haberlere aile içinde "anka yine işsiz kaldı" diye şaka yapılınca içim çok burkuldu benim ya. Bir an omuzlarım düştü resmen, gözlerim doldu. "Ben hayatım boyunca böyle aile evinde, kardeşimin ranzasında mı yatacağım?" şimdi diye düşünmeye başladım.
Bir sürü hayalim var ama gerçekleştiremiyorum. Kendi kendime dil öğrenmeye çalışıyorum ücretsiz uygulamalardan, resim yeteneğimi geliştirmeye çalışıyorum videolardan falan. Bir yandan da okulum devam ediyor, notlarıma bile sevinemiyorum bu gelecek kaygılarımdan.
Yaşım beni ürkütmeye başladı. 27 yaş krizi gerçek galiba, sanki kariyerim olmayacak, hayallerim olmayacak gibi hisle doluyor içim.
Panikten kendimi tüketiyorum bazen.
Ülkenin durumu, iş durumu beni aşırı üzüyor. Geçen gün Almanya'da yaşayan bir Türk şahsın röportajını okuyunca iyice içime içime çöktüm. 15 yaşındaki çocuğu bir çok ülke görmüş. En büyük hayalim yeni insanlar, yeni ülkeler görmek ama bu gidişle sonumuz yine titanic gibi.
Öyle işte. Yazdım rahatladım.
