Kaygılar psikolojimi bozdu depremden korkuyorum...

Canım bebekle yatarken dikkat et.
 
Doktor değilim ama ilaçsız veya terapisiz zor. Çünkü belli ki deprem bölgesinden kısmen uzak olmak bile telkin edemiyor sizi.
Ben bi dönem belki daha beterini yaşadım kaygı anlamında ama ilaçsız atlattım. Gece deprem olacak korkusundan uyuyamazdım. Sabahlardım, sabaha karşı yatardım. O dönem 17 ağustos depremine takmıştım kafayı. Gündüzleri onunla alakalı şeyler izleyip geceleri de korkardım. Bunun ilaçsız tek yolu şu: düşünmeyeceksin. Gerekirse zihnini başka şeylerle meşgul edeceksin ama düşünmeyeceksin. Düşünmedikçe zaman içinde kendi kendine geçiyor. Tabii şu an her yerde bu gündem olduğu için atlatmak daha zor. Benim yaşadığım dönemde hiçbir uyarıcı yoktu ben kendim açar videoları izlerdim. Nasıl değişik bi dönemden geçmişsem artık.


Bu aralar yine kötü olmaya başladım mesela. Bundan birkaç gün önce içimi sızlatan tek şey eski sevgilimdi. Şimdi diyorum ki ya benim ne güzel dertlerim varmış, o da dert miymiş bunun yanında diyorum. İnsan derdini özler mi? İnsan eski derdini özler mi? Ufak tefek şeyleri dert ettiğimiz günlere dönmek istiyorum
 
benim kaygı bozukluğum var. inanın ben de öyleyim belki çoğu insan gibi. depremi hisseden bir bölgede değildim fakat empati yapmaktan, çıkan insanların neler yaşadığını düşünmekten, ağlamaktan karnım ağrıyor 4 gündür. sürekli olursa şöyle yaparım, olursa böyle yaparım, acaba onlar ne hissediyor, nasıl dayanıyor diye diye sabaha kadar uyuyamıyorum. izlemeyeyim desem izlemeden duramıyorum, vicdan azabı çekiyorum. bende gündüz biraz daha sakinim, elimden geleni yapıyorum ama gece olduğu zaman beynimi susturamıyorum. normalde sıkıntılı bir tüp bebek sürecindeydim, o günden beri umrumda dahi olmadı. umarım bu günler de geçicek.. şu an böyle hissetmek normal sanırım.
 
Belki ilaç olmasa bile terapi kesin gerekiyor gibi geliyor bana çünkü aksi halde problemler öteleniyor gibi geliyor. Ben babama çok düşkündüm babam vefat ettikten sonra terapi almayıp o acıyı yaşayarak atlatmak istedim, yanlış yapmışım. Terapi alsaydım belki işin içinden çıkabilirdim şuan artık işin içinden de çıkamıyorum. Kaygı durumu da böyle geliyor bana. Hepimizin kaygıları var belli bir süre kendimizi telkin ediyoruz ama telkin edemeyeceğimiz noktaya geldiğimizde terapi almazsak bu sefer ataklarla geliyor durum. Çok üzücü şeyler oluyor ülkemizde insanlarımıza biz bile böyle hissediyorsak asıl onların çok uzun sürelee terapiye ihtiyaçları olacak. Bu nasıl unutulur ki? Nasıl atlatılır?
 
Sanırım benim de yakamı bırakmayan bir kaygım var bir anda bağırıyorum deprem oluyor sallanıyoruz diye Allah yardımcıları olsun.
 


Kaygı duymanız gayet doğal. Toplumsal olarak etkilenebileceğimiz buyuk bir afet gördük.
En doğrusunu Allah bilir. Lakin Ankara için bir tehlike görünmüyor olarak söyleniyor bilir kişiler tarafından.
Elimizden gelenlerin sayısı sınırlı ne yazık ki.
Bugün bu binadan gidelim desem annem ve babam nereye gideceksin der. (İstanbul +25 yıllık binadayız.) Tek başıma bir yere taşınıp hayat kuracak gücüm yok. Sizin kadar korkuyor muyum maalesef evet. Fakat korkumun bana bir kazanci yok. Aklıma kötü senaryolar gelince kendimi bir işe verip onunla ilgileniyorum. Forumda dualarımız sizinle bölümünden depremdekiler için yapılan dua ve zikirlerden alıp kendimce katkıda bulunmaya çalışıyorum.
Kendimi bu şekilde sakinleştiriyorum.
Kalp çarpıntısı ve ağlama kriziniz varsa panik ataklarınızda şeker ve kafein kullanımınıza dikkat edin.
 
Birebir aynı şeyi yaşıyorum.Oglumla beraber yattığımiz odada yani başımızdaki kocamsn gardrop üstümüze düşerse diye korktuğum için başka odaya geçtim çocukla.Dolabi sabitleymeyi düşündüm ama bir girinti var dolabın duvara sıfır olmasını engelleyen,yatağı başka odaya taşımayı düşündüm ben de çünkü çocuk o yatağı istiyor şimdiki yataga iki kişi sigmiyoruz diye,of çok zor şeyler
 
Yatak çok büyük taşıyamıyorum ama bugün dolabı sabitlettiricem umarım
 
Az bile korkuyoruz. Burda açık konuşamıyoruz ama bunlar daha başlangıç. Kenara pusup ağlanıp sızlanmanın anlamı yok. Yapmamız gereken zorda olanlara ayağa kalkıp destek olmak
 
Güzel yorumlarınız tavsiyeleriniz için çok teşekkür ederim. Şu an sabah daha iyiyim Ankara'da risk az biliyorum ama insan böyle anlarda akıl mantık dışı düşünebiliyor. Cesetleri falan düşünüyorum sokaklarda o görüntüler onlarda korkuyorum böyle saçma sapan şeyler geliyor aklıma mantık dışı. Bir yanım böyle bir yanım öyle üzgün ki. Çok mutlu olan gülen insanlara içten içe kızıyorum gibi
Bu günler geçsin gitsin hayat normale dönsün istiyorum içten içe bir an önce. 2019 senesinde çok yakın kız kardeşim dediğim çocukluk arkadaşımı ani şekilde zayıflama ameliyatı sonrası kaybettim o zamanda içimden keşke hiç onunla tanışmasaydık bu acıyı yaşamasaydım diyordum inkar süreci tarzıydı sanırım bilmiyorum kaygılı bir insan olmak çok zor bir yandan da kendime kızıyorum insanlar ne halde diye öyle korkunç ki enkazda sevdiği insanın cansız bedeni çıkıyor bazısı sağlam ama beklerken donmuş akıl almaz geliyor bunlar çok ama çok acı nasıl düzelecek nasıl o yaralar sarılacak
 
Bizim yatak baza başlık ayrılan cinsten bir yatak o sebeple taşınabilir ama biri lazım yardım edecek,bugün ona bakicam.Ankara'da mısınız siz de
Evet Ankaradayım, 2. depremde ev sallandı, bebeğimle yalnızdım, o kadar korktum ki.. onu sardığım gibi dışarı çıktım ama korkusu yetti. Merdiven bitmek bilmedi, çok korkuyorum.
 
Evet Ankaradayım, 2. depremde ev sallandı, bebeğimle yalnızdım, o kadar korktum ki.. onu sardığım gibi dışarı çıktım ama korkusu yetti. Merdiven bitmek bilmedi, çok korkuyorum.
13.24 teki sarsıntı buraya da yansımış evet ,benim olduğum yerde hissedilmedi ben de çok korkarım Allah korusun hepimizi Bir süre etkisinde kalacağız ama sonra geçecektir,tedbirimizi alıp gerisini Allah'a bırakacağız mecburen.Oturdugumuz binaları hiç bilmiyoruz Allah korktuğumuzdan korusun inşallah
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…