Evde yaşlı insan bakmak çok zordur. Kendi öz baban bile olsa çok zordur. Ben de babama baktım. babam demans olmuştu. Bu demansın başlangıç aşaması hele çok zordur çünkü aklı tam gitmemiştir ve hangi söylediğini ciddiye almalı hangisini almamalı bilemiyor insan, sözleri çok kırıcı olabiliypr, inatları insanı çileden çıkartıyor. İnsanlar "çocuk gibi" diyorlar ama çocuk gibi değil çocuğa sus dersin otur dersin, doğruyu anlatırsın laf dinelemzse gereğinde azarlarsın. Yaşlıya bunu yapamıyorsun. Çileden çıkıyordun. Ama sonradan keşfettim ki aslında çocuk gibi görmek lazım ama büyümeyen bir çocuk her geçen gün küçülen bir çocuk. Ne derse desin "tamam babacığım, sen üzülme babacığım" deyip başını okşadım mı susuyordu. Unutuyordu sonra aynı şeyi tekrar söylüyordu. ben yine "tamam babacığım üzülme" ama dediğim gibi bu aşama çok zordur. 90 yaşından sonra artık onun olacağı tek şey toprak. Siz üzülmemeyi öğreneceksiniz; normal bir insan gibi düşünmeyeceksiniz. Allah size kolaylıklar ve sabır versin.