kızlar bende bi kayınpeder var düşman başına. kayınvalidem (kayınvalide demek gelmiyo içimden çünkü o benim ANNEM!) çalışıyo 55 yaşında kadıncağız yırtıyo kendini eve yardımcı olabilmek için. kayınpederimde emekli aldığı maaş normalde 5 kişilik bi aileyi kirasısır şudur budur geçindircek kadar ama o kadar savurganki maaş ay ortasını bile göremiyo (bu arada ev bizim kira değil ve hep birlikte oturuoruz: kayınpederim, annem, görümcem, eşim, ben,kızımız). kayınpederim abartmıyorum herşeye aklınıza gelebilcek herşeye burnunu sokar. saçımızın boyasından tutunda tuvaleti kullanmamıza kadar. mutfak evlenmeden önce evin en sevdiğim bölümüydü yemek yapmasını çok severim. ama şimdi girmek bile istemiyorum. kayınpederim mutfağı sürekli karıştırır. neymiş "elimizin altını toparlıyormuş(!)" bunlar küçük şeyler gibi gözükebilir ama 2 yıldır bu küçük şeyler birikti ve sabrımı zorlamaya başladı. eşim engelli. genetik bi rahatsızlık. 3-4 yıldır dengesini kurup yürüyemiyo. acıma duygusundan yoksun kayınpederim oğluyla konuşmuyo. hoş eşimde onunla konuşmaya meraklı değil ama kızım doğduğunda eşime bi hayırlı olsun bile dememiş.
ya böle anlatıp derdimi dökmek istedim. o kadar çok maceralarımız varki ara ara anlatayım. yoksa okumazsınız uzun diye =)
ya böle anlatıp derdimi dökmek istedim. o kadar çok maceralarımız varki ara ara anlatayım. yoksa okumazsınız uzun diye =)
