Eşimin psikolojisi bozuldu artık. Bebeğimizi kaybedince artık akıllandım, kimse için üzmiycem seni dedi. Ama bu sözü 4 ay tutabildi. Şimdi yine pişman, yanımda ağladı, yalvardı, barıştım. Ama biliyorum ki en fazla 4 ay sonra yine aynısı olacak. Bu arada annesi herkese beni çok kötü anlatıyor. Beni tanımayanlar tanışınca şaşırıyorlar. Biz seni çok farklı düşünmüşüz diyorlar. Kimseye kendimi anlatmak zorunda değilim. Kim ne düşünürse düşünsün. Sadece o kadının yaptıklarına susmak, cevap verememek içimi yakıyor artık. Arayıp ağzıma geleni mi söyliyim. Bi akraba ile haber mi göndereyim. Eşim bişey yapmıyor, yapmayacak, çünkü acıyor annesine. Ona göre annesi eski yaşadıklarından dolayı zavallı. Ama zavallı bir insanın da KÖTÜ bir insan olabildiğini gördüm ben. İstiyor ki eşim de beni kendi eşi gibi terketsin, üzsün.