Oğullarını koruma güdüleri hiç sonlanmıyor ne yazık ki. Bize yemeğe gelirler, çok mutlu olurum açıkçası, keyifle hazırlarım herşeyi. Eşim de yardım edebileceği her noktada yardıma hazırdır. Annesi geldikten sonra mutfaktan kaçar :) Çünkü ben ondan her küçük birşey istediğimde annesi "aaa ondan isteme, ben yaparım, markete gitmesin babası gitsin" der durur. Ben de susmam, şakaya karışık eşimle evde rollerimizin eşit paylaşıldığını, onlar burada yokken de bana yardım ettiğini, düzenimizi bozmaması gerektiğini söylerim. Bir keresinde de eşime kızmıştım, sanki dövecekmişim gibi bedenini oğluna siper etti, gülmekten sinirimi unutmuştum. "Ben oğullarımı siz ezin diye doğurmadım" demişti, daha çok gülmüştüm

Oğlu da gülmüştü, onun da huyu böyle işte. Ama bizimkisi bunları hep gülerek, saldırgan olmayan tavırlarla yapıyor tabi.
Tavsiyem bir daha böyle bir durumla karşılaşırsanız siz de gülerek düzeninizi bozmamasını isteyin, oğlunun durumdan şikayetçi olmadığını, hayatı böyle paylaşmaktan karşılıklı keyif aldığınızı söyleyin.
Bu arada eşinizin orada sessiz kalması bence daha doğru. Tepki verse annesi oğluna kendisine karşı cephe aldırdığınızı düşünüp size diş bileyebilirdi. Böyle küçük çekişmelerde eşin araya girmesini doğru bulmuyorum. Daha şahsi müdahaleler olması durumunda araya girmeli.