Biz de 2015’te 10 yaşındaki kızımı kaybettik. Çok acı günlerdi. 2-3 haftalıkken sokakta bulmuştuk ailenin bir parçasıydı. Aylarca ağladım. Sokakta gördüğüm her kediyi sevdim, üzüldüm. 3-4 ay sonra acısı hafifledi. Başka hiç bir kediyle onunla olduğu gibi bağlanamayacağımı hiç bir kediyi onu sevdiğim kadar sevemeyeceğimi düşünüyordum ki Gece’yi sahiplendim. Acım onunla hafifledi. Kedileri çok çok seven bir insanım, annemden geçen bir huy sanırım, tam anlamıyla kedi insanıyım. Kedisiz hayat geçmez benim için. Gece tam anlamıyla kızım oldu benim, çocuğum gibi, ona karşı aşırı korumacıyım. Çok bağlandım kızıma. Başta eski kedimle çok karşılaştırdım onun yerini dolduramayacak gibi hissettim ama ilk kızgınlığa girdiğinden sonra hemen kısırlaştırdım, o dönemki korkum, canının yanmasına üzülmem, iyileşme süreci vs bizi çok bağladı birbirimize. Başınız sağolsun. Zamanla geçecek acınız. Ve belki de başka kedilerle...