Ya ben kendim bile çocuk istemeyen çocuklara katlanamayan biriyim benfe bu değişmezNedersin bendede yok o fikir hiç olmadan olursa değişirmiki ya evladımin kokusu gibi olmaz ya onu ben dogurmuyorum o kadar bağ kuramam gibi geliyor en azından kendime dürüstlüm bu konuda aksi gibi bebekler küçük çocuklar beni çok severböyle diye diye verecekler olunca elime
Tamam torun sesine falan tahammülü yoktur ama doğumda neden kızını yalnız bırakır ki
Ben çok iyi anlaşıyorum fareli köyün kavalcisi gibi hele ne kadar küçükse o kadar yutasim geliyor da işte bu zaafımi saklamam lazım sürekli bakmak bambaska bir konu onu yapamam bende sallamam çünkü oyun etkinlik eğitici şeyler diye pestilim çıkar illa .
İkinci bebeğim olduktan sonra artık hormonlardan mi nedir, çocuklarımın yüzüne bakıp bakıp ağladım, içim acıdı çocuklarima sevgimden, merhametimden, annem neden bizi bu hale getirdi hiç acımadı mi sevmedi mi diye... Ağladım ağladım (ki tabiatımda ağlamak yok zannediyordum, kolay kolay aglamam) sonu yok, artık ağlamıyorum, çocuklarımı seviyorum, onlarla ilgileniyorum, elimden geleni yapayım yetistireyim de yetersiz olmayayım diye...
Söylediğim gibi ben çok ihtiyaç duyduğum zamanlarda bile idare et başının çaresine bak Allah yardımcın olsun dedi kapattı telefonu açıkçası görüşmüyorum artık ona da öyle söyledim kimseden bir beklentim yok kendi başımın çaresine bakıyorum dedim sevgi derseniz onu hiç yenemedim maalesef her insan gibi annem beni sevsin isterdim daha dün bile acile gittim ateşim 38 e çıktı baygın uyumuş kalmışım annemi sayıkladım ama ne yapalım olmayınca olmuyor
Üzülmeyin nerden bileyim kafası goturmuyordur yaş ile sıkıntıları vardır depresyon olabilir siz üzmeyin kendinizi Allah bağışlasın Allah size güç kuvvet verir elbet benide üzdünüz valla .Tabiatı böyledir belki hele bı büyüsünler siz daha güzel bir ilişki kurarsınız evlatlarızla can sağlığı olsun ne yaparsın
kafa goturmeme meselesi değil bizimkisi, apayrı, sonuç aynı işte, hayırlısı diyelim, yolumuza bakalim
Benim annem de gelmez..ben gideceğim benim gitmemi çocukları götürmemi ister edemiyorum bir yere gideyim der
Kaynanam var nasilsa diye ama insan kendi annesini isterTamam torun sesine falan tahammülü yoktur ama doğumda neden kızını yalnız bırakır ki
Beklentiye girme artık bence
1 sene gitmesem yine gelmez
Ben ozel saver edince de hep bir bahanesi vardir yani yine gelmez
Çok zor hamilelik geçirdim, hastanede yattım, doğum oldu, yanımda kalacağı zaman mırın kırın etti, bende istemedim daha. İnanın doktorumun bile dikkatini çekmişti, senin hiç annen kayınvaliden yok mu yanında kalsınlar derdi. Doğumda herkesin annesi başında olur, benim eşim koşardı hep. Ben alıştım artık hiç sorun etmiyorum. Anneniz herkese mi böyle, sadece evinde mi rahat eder?
Bazı insanlar böyle ne yazık ki; anne olunca otomatik olarak şefkat, ilgi, anaçlık yüklenmiyor. Kişisel algılamayın. Yapısının ve ilişkinizin böyle olduğunu kabullenip beklentiyi bitirirseniz daha az üzülmüş olursunuz.
Tam olarak böyle
Ne kadar güzel benim annem emekli mesela, düşünün. Eskiden çok üzülüyordum ama şimdi etrafımdaki insanları görünce sadece buruk hissediyorum. Yapacak bir şey yok umarım ben iyi bir anne olabilirim.
Ne alaka yahu. Gelsin baksın mı diyor. İnsan özler yani. Kızı torunu. Gidip bi çay içip kalkacak alt tarafı. İnsan sohbet edeyim kızımı göreyim der. Kafası kaldirmiyorsa kısa durur.
İşte özlemiyorlar ki sorun orada. Bir arkadaşında dediği gibi muhtemel anneliği de çok sevmedi çocuğunu da çok sevmedi dolayısı ile torunu da pek umrunda değil. Maalesef.
