11 yıllık Evliyim çocugum var .. ne zaman anneme gitsem hayal kırıklığı kırgınlık ile dönüyorum.. Zaten yılda 1 defa gidiyorum ve binpişman dönüyorum.. Çocukluğumdan beri açık açık eblat ayrımı yaptı benden kısıp ablama ve erkek kardeşime yedirdi.. Gözüne girebileyim diye hep kendi kendine yetebilen bir çocuk oldum derslerimde en başarılı çocugu bendim takdir belgesiz bir karnem yok çok sevdiği kayırdıgı evlatları hep orta ile gecerlerdi. Namaz kılan biriydı annem sırf beni takdir etsin sevsin diye allah rızası için değil annem beğensin diye küçücük yasta oruc tutar namaz kılardım. Yemel hiç secmedim ben işkembeden nefret ederdim amamsırf annem görsün beni diye bayıla bayıla yiyormuşum gibi sadece sofradaki işkembeden yerdim .. Belki çocukça ama görülmek için çabalamak çok yordu beni. En son 1ay önce gittim ve karar aldım gercek anlamda beni özleyene kadar arayıp seni özledim kızım diyene kadsr gitmicem artık. Çünkü beni ararken yufka yapıcaz gel, kurbanda kurbanı kim dograyacak mutlaka gel, yaz temizliği yapılcak ne zaman gelirsin diye aradı hep. Hamileyken bana insaat temizliği yaptırdı ablama kıyamadı kızo 1 buçuk yaşında bebesi var gelemez dedı.. Ulan ben 8 aylıl hamile halimle eşimden gizledim de insaat pisliğini temizledim.. Merdiven tepelerinde ağır perdelerini taktım bel agrısından o gece uyuyamadım da doğurma tehlikem olmasına rağmen kendını suçlu hissetme diye gıkımı cikarmamıstım. Evet öz annemden soğudum sarılamıyorum öpemiyorum aramızda kocaman bir buz dağı var ve bunun sorumlusu ben degilim çocuk kalbimi kıran annem.