- Konu Sahibi alwaysnforever
- #1
Merhaba,
Konum hic ilgi çekmeyecek biliyorum diğerleri gibi olaylı olmadığı için kimse de yorum yapmayacak ama buraya da yazıp içimi dökmezsem dayanamayacağım.
Ben çok yalnızım. Öyle böyle değil inanılmaz yalnızım. Bu yalnızlık içinde boguluyorum nefes alamıyorum. Çok mutsuzum artık dayanamıyorum.
Liseden bir kac arkadaşım vardı. Zamanla koptuk. Üniversitede hiç öyle cok yakın arkadaşım olmadı zaten. Çocukluk arkadaşım vardı bi tane onla da arada görüşüyoruz ama sanki benim zorumla gibi. Arada görüştüğüm bir iki kişi var iste sanki onlarla da benim zorumla görüşüyoruz bence. Kimse benimle vakit gecirmekten mutlu değil gibi hissediyorum sanki insanları sıkıyorum.
Nişanlıyım, bugün birlikteydik. Ve ben yalnız kalmaktan korkutugum icin yanından ayrılmak istemedim ama o da artık sıkıldı ve gitmek istedi. Beni eve bırakırken belli etmemeye çalıştım ama neredeyse aglayacaktim.
Is yerinde hic kimsem yok aksama kadar öyle bunalıyorum ki. Hic kimse bana hadi bi çay içelim iki dk nefes alalm demiyor. Ben de kimseye diyemiyorum tabi kimseyle yakın olmadığım için.
Bi insanın hiç mi doğru düzgün arkadaşı olmaz hiç mi çevresi olmaz ya. Kimseyle iyi kötü derdimi paylaşamyorum. İnsanlarla kolay iletişim kurabilen hemen kaynasabilen bi tip değilim ama bu kadar mı kötü bi insanım ben neden kimseyle arkadas olamıyorum.
Size basit gelebilir ama yalnızlıktan cildirmanin esigindeyim. Bunun icin ağlıyorum şu anda. İçimi dökmek istedim. Okuyanlara tesekkur ederim.
Konum hic ilgi çekmeyecek biliyorum diğerleri gibi olaylı olmadığı için kimse de yorum yapmayacak ama buraya da yazıp içimi dökmezsem dayanamayacağım.
Ben çok yalnızım. Öyle böyle değil inanılmaz yalnızım. Bu yalnızlık içinde boguluyorum nefes alamıyorum. Çok mutsuzum artık dayanamıyorum.
Liseden bir kac arkadaşım vardı. Zamanla koptuk. Üniversitede hiç öyle cok yakın arkadaşım olmadı zaten. Çocukluk arkadaşım vardı bi tane onla da arada görüşüyoruz ama sanki benim zorumla gibi. Arada görüştüğüm bir iki kişi var iste sanki onlarla da benim zorumla görüşüyoruz bence. Kimse benimle vakit gecirmekten mutlu değil gibi hissediyorum sanki insanları sıkıyorum.
Nişanlıyım, bugün birlikteydik. Ve ben yalnız kalmaktan korkutugum icin yanından ayrılmak istemedim ama o da artık sıkıldı ve gitmek istedi. Beni eve bırakırken belli etmemeye çalıştım ama neredeyse aglayacaktim.
Is yerinde hic kimsem yok aksama kadar öyle bunalıyorum ki. Hic kimse bana hadi bi çay içelim iki dk nefes alalm demiyor. Ben de kimseye diyemiyorum tabi kimseyle yakın olmadığım için.
Bi insanın hiç mi doğru düzgün arkadaşı olmaz hiç mi çevresi olmaz ya. Kimseyle iyi kötü derdimi paylaşamyorum. İnsanlarla kolay iletişim kurabilen hemen kaynasabilen bi tip değilim ama bu kadar mı kötü bi insanım ben neden kimseyle arkadas olamıyorum.
Size basit gelebilir ama yalnızlıktan cildirmanin esigindeyim. Bunun icin ağlıyorum şu anda. İçimi dökmek istedim. Okuyanlara tesekkur ederim.
