- 6 Temmuz 2010
- 9.152
- 13.871
- 498
Merhaba herkese
Başlık biraz ağır oldu buda dert mi demeyin.
Konu bebeğimle ilgili. Büyük pişmanlıklar yaşıyorum.
Belki hatırlayanınız olur 1 kasım seçim akşamı suyum gelmişti. O gece sabaha kadar nts de kaldım. Bebeğimin hareketleri gayet normaldi. Suyum gelmişti ama hiç ağrım sancım yoktu.
Ağrım sancım açılmam olmamasına rağmen bana epidural taktılar ve doktorum 12 saat içinde doğum olmazsa sezaryen yapacağını söyledi. Sabah 9 da geldi açılmam 2 cm idi. Ve beni direk sezaryene aldı. Reddetme şansım dahi olmadı. Epiduralim vardı suni sancı verebilirdi vermedi. Resmen kandırıldım. Bebeğim doğdu giydirdiler 2 dk yanağıma koydular aldılar.
Tam 1 saat sonra bebeğimi getirdiler ve o arada bana sormadan mama vermişler. Hastanede bir Allah'ın kulu emzirmem için yardımcı olmadı. Belden aşağı tutmuyor hareket edemiyorum bilinçsizim. 3 saatte 1 bebeğimi alıp mama verdiler.
2 gün kaldık orada. Ertesi gün kalktım ayağa oturtun beni emzireceğim dedim. Sonra hiç yatmadım. Bilmiyordum kolostrum makineyle çıkmazmış. Sütün yok dediler mama vermeye devam ettik.
Bebeğim 1 aylık olana kadar günde bir sefer mama vermeye devam ettim (Çevre baskısı ile). İlk ay 1200 gr alınca mamayı hemen kestim. 2. ay hep emzirdim. 2 aylık kontrolünden geldiğimiz gün eşimin ısrarıyla oğluma emzik verdik ve benim çilem başladı.
Bebeğim 9 aylık 7 aydır memeyi reddediyor ve ben onu sağarak besliyorum. İlk meme reddi yaşandığında hemen sağıp biberonla beslemekle ve emziği bıraktırmamakla ne kadar büyük hata yaptığımı zaman geçtikçe anladım.
Şimdi bütün bu yaşananları o kadar takıyorum ki artık hayattan zevk almamaya başladım. Deli gibi zamanı geriye alma isteğim var. Her gece ağlayarak uykuya dalıyorum. Sağım sayısını günde 4'e düşürmek durumunda kaldım ve sütüm gidecek diye stres yapıyorum. Teselli olmuyorum kendimi suçlayıp duruyorum. Eşim dahil herkes abarttığımı düşünüyor. Haklılar biliyorum. Fakat kendime söz geçiremiyorum.
Neden o doktoru seçtim, neden beni hemen sezaryene almasına itiraz etmedim, neden bebeğime mama vermelerine izin verdim, neden emzik verdim, neden kaşıkla beslemek yerine biberonu tercih ettim... Bu sorular boğuyor beni. İçim sıkılıyor ruhum daralıyor.
Keşke hamilelik sürecinde emzirmeyi araştırsaydım. Normal doğumu destekleyen en son çare sezaryen diyen bir doktor bulsaydım. Doğar doğmaz ten temasının bebek için ne kadar önemli olduğunu bilseydim.
Kısacası kendimi bir türlü affedemiyorum. Yardım almalı mıyım sizce?
Ailem ve arkadaşlarım kendimi eleştirmeme fırsat vermediği için içimi dökmek istedim. Umarım zamanınızı çalmadım :) Sağlıklı huzurlu günler.
Başlık biraz ağır oldu buda dert mi demeyin.
Konu bebeğimle ilgili. Büyük pişmanlıklar yaşıyorum.
Belki hatırlayanınız olur 1 kasım seçim akşamı suyum gelmişti. O gece sabaha kadar nts de kaldım. Bebeğimin hareketleri gayet normaldi. Suyum gelmişti ama hiç ağrım sancım yoktu.
Ağrım sancım açılmam olmamasına rağmen bana epidural taktılar ve doktorum 12 saat içinde doğum olmazsa sezaryen yapacağını söyledi. Sabah 9 da geldi açılmam 2 cm idi. Ve beni direk sezaryene aldı. Reddetme şansım dahi olmadı. Epiduralim vardı suni sancı verebilirdi vermedi. Resmen kandırıldım. Bebeğim doğdu giydirdiler 2 dk yanağıma koydular aldılar.
Tam 1 saat sonra bebeğimi getirdiler ve o arada bana sormadan mama vermişler. Hastanede bir Allah'ın kulu emzirmem için yardımcı olmadı. Belden aşağı tutmuyor hareket edemiyorum bilinçsizim. 3 saatte 1 bebeğimi alıp mama verdiler.
2 gün kaldık orada. Ertesi gün kalktım ayağa oturtun beni emzireceğim dedim. Sonra hiç yatmadım. Bilmiyordum kolostrum makineyle çıkmazmış. Sütün yok dediler mama vermeye devam ettik.
Bebeğim 1 aylık olana kadar günde bir sefer mama vermeye devam ettim (Çevre baskısı ile). İlk ay 1200 gr alınca mamayı hemen kestim. 2. ay hep emzirdim. 2 aylık kontrolünden geldiğimiz gün eşimin ısrarıyla oğluma emzik verdik ve benim çilem başladı.
Bebeğim 9 aylık 7 aydır memeyi reddediyor ve ben onu sağarak besliyorum. İlk meme reddi yaşandığında hemen sağıp biberonla beslemekle ve emziği bıraktırmamakla ne kadar büyük hata yaptığımı zaman geçtikçe anladım.
Şimdi bütün bu yaşananları o kadar takıyorum ki artık hayattan zevk almamaya başladım. Deli gibi zamanı geriye alma isteğim var. Her gece ağlayarak uykuya dalıyorum. Sağım sayısını günde 4'e düşürmek durumunda kaldım ve sütüm gidecek diye stres yapıyorum. Teselli olmuyorum kendimi suçlayıp duruyorum. Eşim dahil herkes abarttığımı düşünüyor. Haklılar biliyorum. Fakat kendime söz geçiremiyorum.
Neden o doktoru seçtim, neden beni hemen sezaryene almasına itiraz etmedim, neden bebeğime mama vermelerine izin verdim, neden emzik verdim, neden kaşıkla beslemek yerine biberonu tercih ettim... Bu sorular boğuyor beni. İçim sıkılıyor ruhum daralıyor.
Keşke hamilelik sürecinde emzirmeyi araştırsaydım. Normal doğumu destekleyen en son çare sezaryen diyen bir doktor bulsaydım. Doğar doğmaz ten temasının bebek için ne kadar önemli olduğunu bilseydim.
Kısacası kendimi bir türlü affedemiyorum. Yardım almalı mıyım sizce?
Ailem ve arkadaşlarım kendimi eleştirmeme fırsat vermediği için içimi dökmek istedim. Umarım zamanınızı çalmadım :) Sağlıklı huzurlu günler.
Son düzenleme:
