Kendimi çok değersiz hissediyorum...mücadele edecek gücüm kalmadı.

Benim hikayem oldukça uzun...Zamanınızı ayırıp bana yardımcı olursanız çok memnun olurum arkadaşlar.desteklerinize ihtiyacım var
eşimle 8 sene önce evlendik ve 1 çocuğumuz var.bu süre zarfında eşim çok sorumsuz, üstüne düşen görevleri yerine getirmeyen ve umursamaz bir eşti.hiçbir zaman faturalarla ilgilenmedi,kirada oturdugumuz sürede her ay ev sahibiyle,elektrikçilerle,borçlularla uğraştım.
Parası olmadıgından değil sadece önemsemediği için kirayı vermez faturaları yatırmazdı.
Benimle evlenebilmek için 10 sene önce iş yeri açmıştı.sonra ailesi iş yerine ortak oldu ve bizim ilişkimiz bozulmaya başladı.eşim bir süre sonra onlarla alakasını tamamne keserek kendi ayrı yer açtı. ama yine sorumsuzlukları yüzünden orayı kapatıp benden habersiz iş yerinde ne varsa satıp ailesinin yanına döndü.ne iş yerini kapattıgından ne oradaki eşyaları sattıgından haberim olmadı.sağdan soldan duyunca çok sinirlendim ve her geçen gün aramız dahada bozuldu.
neyse bundan 4-5 yıl önce eşim bir araba aldı.tüm ısrarlarıma yapma dememe rağmen,sıfır araba aldı ve bankaya borçlandı .yalnız kendisi kefil görünüyordu asıl borçlu görünen kişiye ödmesini yapıyor ve oda bankaya yatırıyordu sözde.taksitlerin ödenip ödenmediğini hiç bir zaman takip etmemiş.o adam bankaya taksitleri yatırmamış ve eşim tüm borcu 1 yıl içinde ödeyeceğine dair bankaya taahhüdde bulunmuş.bunların hiç birinden yine haberim yoktu.bundan 1 yıl önce eşimin bu borcunu öğrendim. cezaevine girmesi söz konusuydu.o arada ne yapıp edip ödenmemiş taksitler yatırdık.
Aradan 1 yıl geçti.birgün sabah görümcem aradı beni.o saatte aramaz normalde.Bana dedi ki eşin karakolda üzülme beni teselli ediyor resmen.eşim o gün akşama kadar karakoldaydı.borcun tamamını yatırması gerekiyordu.ailesi hiç bir şekilde yanaşmadı ve eşim bana telefon açıp kıyafetlerimi hazırla ben gidiyorum dedi.arkadaşını yolladı kıyafetlerini aldı ve tam 6 ay ben çocugumla yalnız kaldım.
bu süre içinde haftada 1 gün telefonla konuştuk.ben düzeldim.artık senden hiç birşey saklamayacağım dedi.inanmadım ama üstüne gitmedim.cezaevinde sonuçta..çaresiz ya acıyordum ona.arkamdan çeşit çeşit dolap çeviren,beni çocugumla 5 parasız ortada bırakan,konuşmadıgım ailesiyle beni yüz göz eden eşime acıyordum.
neyse,çıktı cezaevinden.Oturup konuştuk.Bundan sonra benden tek şey saklarsa yüzüne bakmayacağımı söyledim.bağırıp çağırdım ağladım ama sinirim geçmedi bir türlü.çıkalı 3 ay oldu. geçenlerde eski kapattıgı iş yerlerinden kalan vergi borçlarını öğrendim.adam bir sürü iş yeri çalıştırmış ne vergi vermiş, ne fatura kesmiş. 8-10 bin lira borç çıktı ve ben bunu tesadüfen öğrendim.eşime sordum..bana neden söylemedin bana söz vermiştin dediğimde neden söyleyim gibi basit bir cevap aldım.babasıyla gidip bu borcuda taksitlendirmişler.hiçbir şeyden haberim yok yine.
şimdi ona karşı hala acıma duygusu hissediyorum. ailesiyle beraber çalışıyor ama asla hakettiğini alamıyor.bu adam neredeyse 40 yaşında.ne bana karşı ne çocuguna karşı sorumluluk hissi yok.ben 48 kiloya düştüm sıkıntımdan.yemek yiyemiyorum.2 lokma yesem afedersiniz midem almıyor lavaboya atıyorum kendimi.eriyorum resmen gözünün önünde..umrunda değil.akşam geliyor.doğru düzgün konuşmuyoruz.tv izliyor yemek yiyip yatıyor.ben sabaha kadar uyuyamıyorum.borçlardan çok rahatlığı beni bitiriyor. karşımda ben ne yaptım ki diyerek konuşunca çileden çıkıyorum.benim yaptıgım fedakarlıklar umrunda değil.çocuğumla bana yaşattıkları önemsiz onun gözünde.
benim şu anda kira sorunum yok. işe bakıyorum. 1-2 yerle görüştüm.babam biraz tutucudur, annem bana destek ama ben özgüvenimi o kadar kaybetmişim ki iş görüşmesine giderken bile elim ayağım titriyor.ayrılmaya korkuyorum eşime acıyorum kendime çok kızıyorum neden bilmiyorum ama acıyorum seviyor musun? derseniz sevmiyorum ama alışkanlıklardan dolayı sanırım elim kolum bağlanıyor.
o yokken onsuzluğa alıştım...maddi srunlarım oldu ama çocuğumla huzurluydum. çocuk çok düşkün babasına...her gece ağlıyordu babasını soruyordu.uzakta çalışıyor diye kandırdım 6 ay boyunca.ona göre bunlar önemsiz şeyler,ben çok abartıyorum.artık oturup benim hatam ne diye düşünmeye başladım,kendimi suçluyorum.hiç iyi değilim.hayattan zevk almıyorum,kendime çocuguma bakamıyorum.konuşacak kimsem yok.arkadaşlarım var ama ayrıntılarıyla anlatamıyorum.ne olur bana 1-2 kelime yazın arkadaşlar.birşeyler duymaya ihtiyacım var.

Allah yardımcınız olsun.

Sorumsuz bir adamla uğraşmak çok zor.

Boşanmaya karar verdiyseniz korkmayın,bir şekilde üstesinden gelirsiniz.

son birkez konuşmayı deneyin mutsuz oldugunuzu gosterin cocugunuzun psikolojisinden bahsedin,ama kavga etmeden sakin bir şekilde,yada bir kağıda yazın butun yasadıklarınızı onun neden sorumsuz oldugunu dusundugunuzu okutun ona, hala çok rahat tavır da ben ne yaptımm diyebiliyorsa, boşanma konuşmasını yapmanın vakti geldiğini soyleyin

beynim o kadar dolu ki yazmayı unuttum. cezaevinden çıktıktan sonra,haziran ayında resmen boşandık eşimle. anlaşmalı olarak boşandık çünkü eve ve iş yerine icra gelmesi söz konusuydu. ben hep yapıcı olmaya çalıştım ve çocugum var diye tüm iyi niyetimi kullandım ve bir de böyle denemye karar verdim.nasıl olsa boşandık ya kaybetme korkusuyla dikkat eder mi diye boş boş umuda kapıldım.
boşanma gerçekleştikten sonra ona dedim ki; herhangi bir çaban olmazsa,yine benden gizli işler yaparsan sorumsuzlukların devam ederse gideceksin. yine gayet rahat ve cevap verme gereği bile duymadan oturdu karşımda.yani şu anda resmen evli değiliz... boşandığımızı 3-5 kişi dışında bilen yok. annem kapını kiltle gel burda kal biraz diyor,o gittikten sonra dönersin evine diyor.çalışmam konusunda ısrar ediyor.sen çalış bende elimden geleni yaparım yardım ederim diyor.çocugum bu yıl tüm gün kreşe başlıyor zatenyani tüm şartlarım mevcur ama ben kendimi aşamıyorum doğrulamıyorum bir türlü..öyle geçiriyorum günleri.kendime güvenimi her geçen gün kaybederek, hergün ağlayarak, yemeden içmeden uyumadan...

sorumsuz yüzsüz sadece kendini düşünen bir adamla evlisin...bende olsam bende kendimi değersiz hissederdim...çünkü size değer vermiyorda ondan!!
herkes borçlanabilir hata yapabilir..ama sizinkis işi biraz abartmış!!artı yüzsüzlüğe vurmuş ve de hiç düzelme yolunda değil...
kusura bakmayın ama cezaevi bile girip çıkmış ama aklını başına almamış..ne dememizi bekliyosunuz...
eğer tekrar kendinizi insan olark değerli hissetmek isstiyosaız yol verin şu adama..zaten resmi olarak ayrıymışsınız..daha ne??
çocğunuz babasını görür bunda sıkıntı olmaz ki..tam tersine mutlu bir anneyede kavuşur!!bunu oğlunuza yapmayın sizi mutlu görünce oda daha iyi olucaktır....
ben boşanmak ayrılmak lafını dahi sevmem ama sizin başka seçiminiz yok gibi.....

siz zaten kocaman adımınızı atmış ama ayağınızı havada tutuyorsunuz..anneniz destekçiniz.annenizin yanına gidin durumu ailenizin yanındayken tekrar değerlendirin.sizi kaybetmiş olma korkusunu yaşarsa belki diye beklediklerinizde de adımlar belki hızlanır..

Malesef karakter meselesi bu. Kolay kolay değişmez. Siz ona yeterince arka çıkmışsınız,desteklemişsiniz; bununlada kalmayıp birçok şans vermişsiniz.

Fakat bu yaşına gelmiş ve hatalarını tekrarlayan bir adamdan bundan sonra düzelmesini beklemek,üzülerek söylüyorum biraz ütopya gibi birşey.

Ben yerinizde olsam, sorumsuz bir adamın sorumluluklarını yüklenmek ve onun olan hatalarını ödeyeceğime; kendi hayatımı kurmayı düşünürdüm. Tabi sizin ve ilişkinizin durumunu bilmeden nacizane fikrimi söylüyorum.

ucundan tutacak birsey bulamadim
cocuga yazik baska birsey degil

o kadar haklısınız ki... adam bana değer vermiyor ki.benim böyle hissetmem normal.
daha dün akşam sakin sakin konuşmaya çalıştım.buraya nasıl yazdıysam ona da söyledim.ben senin gözünde değerli olduğuma inanmıyorum dedim.benim için çocugum ve sen çok değerlisin diyor ama sadece lafta.ben bir çaba göremiyorum ve söyledikleri anlamını yitiriyor böylece.onun yüzünden hastalandığımı yemek bile yiyemediğimi biliyor ve önemsemiyor.
2 hafta önce gidicem demişti.akşam ya git ya da çaba göster.ben kendimi toparlamak istiyorum iyi değilim diyorum.ne gidiyor ne de adım atıyor.hoş adım atsa nasıl inannacağım o da ayrı bir konu ya.. kendimi suçluyorum artık. yaptıklarını o kadar normal gösteriyor ki galiba ben çok abartıyoruma kadar getirdim olayı...

Madem resmi olarak evli de değilsin, bence hemen git annenin yanına..
Çalışmaya başladığın zaman daha fazla güvenin gelir kendine, hayatını kurarsın yeniden..
Bak kendin söylüyorsun yemeden, içmeden kesildim diye..Bu durumdan eminim ki çocuğun da etkileniyor..

Eğer eski eşin seni gerçekten seviyor ve kaybetmek istemiyorsa kendine çeki düzen verir, sonra da tekrar güvenini kazanmak için bir adım atar..Bir süre bakarsın, gerçekten sözlerini tutuyorsa o zaman yeniden düşünürsün..

dua_ile .!.:

beynim o kadar dolu ki yazmayı unuttum. cezaevinden çıktıktan sonra,haziran ayında resmen boşandık eşimle. anlaşmalı olarak boşandık çünkü eve ve iş yerine icra gelmesi söz konusuydu. ben hep yapıcı olmaya çalıştım ve çocugum var diye tüm iyi niyetimi kullandım ve bir de böyle denemye karar verdim.nasıl olsa boşandık ya kaybetme korkusuyla dikkat eder mi diye boş boş umuda kapıldım.
boşanma gerçekleştikten sonra ona dedim ki; herhangi bir çaban olmazsa,yine benden gizli işler yaparsan sorumsuzlukların devam ederse gideceksin. yine gayet rahat ve cevap verme gereği bile duymadan oturdu karşımda.yani şu anda resmen evli değiliz... boşandığımızı 3-5 kişi dışında bilen yok. annem kapını kiltle gel burda kal biraz diyor,o gittikten sonra dönersin evine diyor.çalışmam konusunda ısrar ediyor.sen çalış bende elimden geleni yaparım yardım ederim diyor.çocugum bu yıl tüm gün kreşe başlıyor zatenyani tüm şartlarım mevcur ama ben kendimi aşamıyorum doğrulamıyorum bir türlü..öyle geçiriyorum günleri.kendime güvenimi her geçen gün kaybederek, hergün ağlayarak, yemeden içmeden uyumadan...

Genişletmek için tıkla...

aslında ne yapman gerektiğini çok iyi biliyorsun.biz ne desek boş,inşallah hakkında hayırlısı ne ise o olsun

dua_ile .!.:

beynim o kadar dolu ki yazmayı unuttum. cezaevinden çıktıktan sonra,haziran ayında resmen boşandık eşimle. anlaşmalı olarak boşandık çünkü eve ve iş yerine icra gelmesi söz konusuydu. ben hep yapıcı olmaya çalıştım ve çocugum var diye tüm iyi niyetimi kullandım ve bir de böyle denemye karar verdim.nasıl olsa boşandık ya kaybetme korkusuyla dikkat eder mi diye boş boş umuda kapıldım.
boşanma gerçekleştikten sonra ona dedim ki; herhangi bir çaban olmazsa,yine benden gizli işler yaparsan sorumsuzlukların devam ederse gideceksin. yine gayet rahat ve cevap verme gereği bile duymadan oturdu karşımda.yani şu anda resmen evli değiliz... boşandığımızı 3-5 kişi dışında bilen yok. annem kapını kiltle gel burda kal biraz diyor,o gittikten sonra dönersin evine diyor.çalışmam konusunda ısrar ediyor.sen çalış bende elimden geleni yaparım yardım ederim diyor.çocugum bu yıl tüm gün kreşe başlıyor zatenyani tüm şartlarım mevcur ama ben kendimi aşamıyorum doğrulamıyorum bir türlü..öyle geçiriyorum günleri.kendime güvenimi her geçen gün kaybederek, hergün ağlayarak, yemeden içmeden uyumadan...

Genişletmek için tıkla...

ee siz zaten en büyük adımı atmışsınız. bundan sonrası sadece size kalmış. böyle güçsüz güçsüz hala acıyorum falan diye bu evliliği(!) sürdürürseniz o zaman söylenmeye de hakkınız yok. ama derseniz ki ben yeniden kendime gelmek, kendime ve çocuğuma yeni bir hayat çizmek istiyorum diye, o zaman size bir kitap önereceğim: "yeniden toparlanmak- dr. bruce fisher" boşanma sonrası kişinin kendini yeniden toparlama sürecini konu alıyor.

Bütün bunlarla mücadele etmek yerine hayatınızı tekrar kurmaya çalışsanız cocuğunuz ve siz anneniz babanızda destekse tamam iste ne güzel.. Kusura bakmayın ama değişen adam değiştiğini gösterir söylemez artık ben boyleyim falan ben o sözlere inanmıyorum malesef...

o gittikten sonra ya da ben anneme gittikten sonra ve bu boşanma konusunu aileme kardeşlerime de açıkladıktan sonra o istediği kadar düzelsin geri dönüşüm olamaz arkadaşlar ve ben zaten düzelebileceğini düşünmüyorum.kendini kullandırıyor ailesine...ben ona zamanında dedim ki iyi bir işin var burdan gidelim.o benden gizli saklı iş yerini kapatıp ailesiyle çalışmaya başladı.
tamamen ayrıldık diyelim ve bana düzeldim diye geri geldi.bu adam cezaevindeyken de çıktıktan sonra da bunları söylüyordu bana.ama yine benden sakladığı borçları çıktı.yani düzeleceğine inanmıyorum ve artık bende alttan alamıyorum.konuşamıyoruz zaten iletişimimiz kopuk,aynı dili konuşmuyoruz ama konuşmaya çalışsak da kavgayla bitiyor ben çok abartıyor oluyorum.ben ağlamaya başlıyorum o rahat rahat abartıyorsun diye geçiştiriyor.acaba ben mi abartıyorum gerçekten kendimle çelişiyorum artık sağlıklı karar veremiyorum

Tabiki siz abartmiyosunuz .. Bence bı an önce harekete geçin kararınız kesinse düzelmez can çıkmadan huy çıkmaz ermişiz atalarımız aynen öyle

böyle durumlarda profesyonel psikolojik destek almak şart .. benimde yaşadıklarımda zorlandığım özgüvenimi zedeleyen şeyler oldu.. bunların içinde hala aşamadıklarım oldu.. bunla ilgili yardım almayı düşünüyorum.. belki sadece konuşmak bile faydalı olabilir .. gerçi bende doktora gidip dert anlatmaya üşeniyorum.. bazen başka insanların büyük facialar yaşadığını düşününce benimkiler dert değilmiş gibi geliyor sanki.. ama halbuki öyle değil.. tökezlemeden yürümek için kendi sorunlarımı da sahiplenmem gerek.. dertlerimizi önemsemeyip ihmal edip görmezden geldiğimizde birikip patlıyolar çünkü...