- 9 Mart 2016
- 835
- 384
- 18
- 45
- Konu Sahibi kuzeyyildizim
-
- #1
öncelikle buraya sürekli konu açtığım için bana lütfen kızmayın.burada dertleşmek beni rahatlatıyor.
kendimi büyük bir boşlukta hissediyorum.yapayalnız.monoton.dua etmeyi bıraktım artık.
parçalanmış bir ailede büyüdüm.ben de boşandım.tesadüf mü bu ana babası ayrılmamış olanlar çok da güzel huzurlu evlilik yapıyorlar ama boşanmış olanlar huzuru zor yakalıyor.içimdeki o huzursuzluk boşluk duygusunu dolduramıyorum.30 yaşındayım.keşke boşanmasaydım.öğretmenlik de yapmasaydım.şu an para kazanıyorum evet ama yapayalnızım.para bana huzur vermiyor.ama diğer yarım bu düşünceye kesinlikle zıt.saçmalama diyor seni sevseydi ya öğretmenlik ya ben diye seçim yapmak zorunda bırakmazdı.
huzurlu olmaıyorum.geçen arkadaşım beni davet etti ben de hemen tepki verdim ya sürekli çağırıp durma işim var haftasonları diye halbuki kız iyi niyetle söylemişti.sonra seni insan yerine koyanda kabahat dedi.haklı o bana değer veriyor ben kırıyorum onu.kız arkadaşım bu arada o.
hayatımı tekeri patlak bir kamyon gibi görüyorum yokuş aşağı gidiyorum nereye toslayacağım belli değil.
artık erkeklere güvenim de yok en iyisine bile güvenmiyorum.babam sahip çıkmadı ki elin adamı koşulsuz sevsin.
dua ede da edemiyorum.anne babasıyla mutlu bir aile de büyüyenler ne şanslı.sonraki hayatlarında da doğru seçimler yapıyorlar çoğunluk öyle benim gözlemlediğim.ama ailede eksik varsa ki ben bu eksik sevgi duygusunu boşluğu dibine kadar yaşıyorum.sonrasında mutlu olmak zor çok zor.
ALLAH tan antidepresanlar var sahte de olsa bir mutluluk veriyor....okuyandan okumayandan ALLAH razı olsun.iyi ki varsınız.
ama sağlığım için şükür diyoum.Allahım sağlığımdan etmesin.en önemlisi o.bir de mesleğim.paramı kazanıyorum.sonsuz şükür bunlar için yaradanıma.
kendimi büyük bir boşlukta hissediyorum.yapayalnız.monoton.dua etmeyi bıraktım artık.
parçalanmış bir ailede büyüdüm.ben de boşandım.tesadüf mü bu ana babası ayrılmamış olanlar çok da güzel huzurlu evlilik yapıyorlar ama boşanmış olanlar huzuru zor yakalıyor.içimdeki o huzursuzluk boşluk duygusunu dolduramıyorum.30 yaşındayım.keşke boşanmasaydım.öğretmenlik de yapmasaydım.şu an para kazanıyorum evet ama yapayalnızım.para bana huzur vermiyor.ama diğer yarım bu düşünceye kesinlikle zıt.saçmalama diyor seni sevseydi ya öğretmenlik ya ben diye seçim yapmak zorunda bırakmazdı.
huzurlu olmaıyorum.geçen arkadaşım beni davet etti ben de hemen tepki verdim ya sürekli çağırıp durma işim var haftasonları diye halbuki kız iyi niyetle söylemişti.sonra seni insan yerine koyanda kabahat dedi.haklı o bana değer veriyor ben kırıyorum onu.kız arkadaşım bu arada o.
hayatımı tekeri patlak bir kamyon gibi görüyorum yokuş aşağı gidiyorum nereye toslayacağım belli değil.
artık erkeklere güvenim de yok en iyisine bile güvenmiyorum.babam sahip çıkmadı ki elin adamı koşulsuz sevsin.
dua ede da edemiyorum.anne babasıyla mutlu bir aile de büyüyenler ne şanslı.sonraki hayatlarında da doğru seçimler yapıyorlar çoğunluk öyle benim gözlemlediğim.ama ailede eksik varsa ki ben bu eksik sevgi duygusunu boşluğu dibine kadar yaşıyorum.sonrasında mutlu olmak zor çok zor.
ALLAH tan antidepresanlar var sahte de olsa bir mutluluk veriyor....okuyandan okumayandan ALLAH razı olsun.iyi ki varsınız.
ama sağlığım için şükür diyoum.Allahım sağlığımdan etmesin.en önemlisi o.bir de mesleğim.paramı kazanıyorum.sonsuz şükür bunlar için yaradanıma.