- Konu Sahibi Seninugruna
- #1
Beni kuzenimle ilgili açtığım konulardan tanımanız mümkün.
18 yaşında bir genç kızım.
Sorunum söylemeye bile utanıyorum ama nasıl aşacağımı bilmiyorum.
Teyzem zengin biriyle evlendi vakti zamanında. Yurtdışında yaşıyorlar.
3 kuzenim var ondan. 21 , 15 ve 7 yaşlarındalar..
15 yaşındaki kız , diğerleri erkek.
15 yaşında diyorum ama giyimiyle kuşamıyla 18 gösteriyor.
Kendimi onun yanında gerçekten çok eksik hissediyorum.
Onun yaptığı alışverişleri yapamam, kullandığı telefonu kullanmama imkan yok.
Çünkü yaklaşık 1.200 TL civarında bir cep telefonu kullanıyor.
Kapalı ama Allah için diyorum gerçekten güzel giyiniyor.
Bir ona bir de kendime bakıyorum. İçler acısı gibi hissediyorum.
Bir işe girip çalışsam yine de yetmez.
Onun kadar kaliteli giyeceğim, yaşayacağım demiyorum.
Sadece eksik hissediyorum onun yanında kendimi.
Alışverişe annemlerin zoruyla gittiğimizde fiyatları gördükçe moralim bozuldu.
O istediğini alabilirken, ben avucumu yaladım dogru tabirle.
O yüzden pek alışverişe gitmiyorum.
Düşünüyorum da belki de diğer kuzenimde para yüzünden yaklaşmıyordur.
Yani napsın ki bizim gibi çulsuzu?
Kardeşi yaşında erkek kuzeni var ama onunla bile facebook dışında konuştuğundan şüpheliyim.
Belki orada bile konuşmuyorlardır.
Ortancayla iyiyiz konuşuyoruz ama konu paraya gelince ateşe düşmüşüm gibi oluyorum.
Belki bir çoğunuz ayıplayacak beni. İnsan kuzenini kıskanır mı diye?
Neyse ziyanı yok. Sadece ne yapmalıyım, neler yapabilirim?
Bu kadar ezik hissetmek istemiyorum.
Kabul ediyorum benden daha güzel. Bunu herkes söylüyor alıştım.
Şimdiden herkes onunla evlenmek istiyor. Akrabaları akbabalar gibi peşinde.
Hem güzel hem zengin hem de huyu iyi. Daha ne olsun.
Sosyal adaletsizlik karşında çaresiz kaldım.
Her sene yurtdışından geldiklerinde dayılarım hep onlarla ilgilenirdi.
Teyzem herkese istediğini getirirdi hala da getirir.
Yani anlayamıyorum. Ben de onların yegenleriydim.
Neden birkaç hediyeye kurban gittim.
İstisnasız her zaman onları biryerlere götürürlerdi ama..
ben dayımın oğluyla caminin parkında vakit geçirirdim.
Rast geliyordu bazen görüyordum gittiklerini , dönüşlerini..
Ellerindeki poşetleri.. Ve eve gittiğimde o poşetler hiç bana gösterilmezdi.
Cahildiler diyemem hiçbirine. Aklı başında insanlardı.
Bazen nefret ediyorum herkesten.
Ayrım yapan herkesten.
Evet büyüdüm. Evet ergenliğimi çoktan geçirdim.
Ama hala hatırladığımda içimde birşeyler kopuyor sanki.
Gözyaşlarımı tutamıyorum.
O kadar çok haksızlığa ugradım ki..
Ve ne gariptir ki bunların hiçbirini annem bile fark edemedi..
Bazen diyorum da anneme ya öyle miydi? emin misin? diyip ciddileşiyor.
Yalnız olmaktan korkmuyorum. Çünkü zaten yalnızım.
Kalbim kırık. Bundan sonra hiç kimseye güvenemeyeceğim.
Bunu biliyorum.
18 yaşında bir genç kızım.
Sorunum söylemeye bile utanıyorum ama nasıl aşacağımı bilmiyorum.
Teyzem zengin biriyle evlendi vakti zamanında. Yurtdışında yaşıyorlar.
3 kuzenim var ondan. 21 , 15 ve 7 yaşlarındalar..
15 yaşındaki kız , diğerleri erkek.
15 yaşında diyorum ama giyimiyle kuşamıyla 18 gösteriyor.
Kendimi onun yanında gerçekten çok eksik hissediyorum.
Onun yaptığı alışverişleri yapamam, kullandığı telefonu kullanmama imkan yok.
Çünkü yaklaşık 1.200 TL civarında bir cep telefonu kullanıyor.
Kapalı ama Allah için diyorum gerçekten güzel giyiniyor.
Bir ona bir de kendime bakıyorum. İçler acısı gibi hissediyorum.
Bir işe girip çalışsam yine de yetmez.
Onun kadar kaliteli giyeceğim, yaşayacağım demiyorum.
Sadece eksik hissediyorum onun yanında kendimi.
Alışverişe annemlerin zoruyla gittiğimizde fiyatları gördükçe moralim bozuldu.
O istediğini alabilirken, ben avucumu yaladım dogru tabirle.
O yüzden pek alışverişe gitmiyorum.
Düşünüyorum da belki de diğer kuzenimde para yüzünden yaklaşmıyordur.
Yani napsın ki bizim gibi çulsuzu?
Kardeşi yaşında erkek kuzeni var ama onunla bile facebook dışında konuştuğundan şüpheliyim.
Belki orada bile konuşmuyorlardır.
Ortancayla iyiyiz konuşuyoruz ama konu paraya gelince ateşe düşmüşüm gibi oluyorum.
Belki bir çoğunuz ayıplayacak beni. İnsan kuzenini kıskanır mı diye?
Neyse ziyanı yok. Sadece ne yapmalıyım, neler yapabilirim?
Bu kadar ezik hissetmek istemiyorum.
Kabul ediyorum benden daha güzel. Bunu herkes söylüyor alıştım.
Şimdiden herkes onunla evlenmek istiyor. Akrabaları akbabalar gibi peşinde.
Hem güzel hem zengin hem de huyu iyi. Daha ne olsun.
Sosyal adaletsizlik karşında çaresiz kaldım.
Her sene yurtdışından geldiklerinde dayılarım hep onlarla ilgilenirdi.
Teyzem herkese istediğini getirirdi hala da getirir.
Yani anlayamıyorum. Ben de onların yegenleriydim.
Neden birkaç hediyeye kurban gittim.
İstisnasız her zaman onları biryerlere götürürlerdi ama..
ben dayımın oğluyla caminin parkında vakit geçirirdim.
Rast geliyordu bazen görüyordum gittiklerini , dönüşlerini..
Ellerindeki poşetleri.. Ve eve gittiğimde o poşetler hiç bana gösterilmezdi.
Cahildiler diyemem hiçbirine. Aklı başında insanlardı.
Bazen nefret ediyorum herkesten.
Ayrım yapan herkesten.
Evet büyüdüm. Evet ergenliğimi çoktan geçirdim.
Ama hala hatırladığımda içimde birşeyler kopuyor sanki.
Gözyaşlarımı tutamıyorum.
O kadar çok haksızlığa ugradım ki..
Ve ne gariptir ki bunların hiçbirini annem bile fark edemedi..
Bazen diyorum da anneme ya öyle miydi? emin misin? diyip ciddileşiyor.
Yalnız olmaktan korkmuyorum. Çünkü zaten yalnızım.
Kalbim kırık. Bundan sonra hiç kimseye güvenemeyeceğim.
Bunu biliyorum.
Son düzenleme: