Evet, dün akşam tam da tahmin ettiğim gibi kıyametler koptu. Beş karış asık bir suratla karşıladı beni, hazırladığım sofraya bile oturmadı aç olmasına rağmen, ben de tek başıma yemeğimi yedim. Sonra oturdum karşısına cümlelerimi gayet özenle seçerek, kırmadan konuşmaya başladım. Ben ne kadar sakin olmaya çalışsam da o hep beni suçladı. Geçmiş konuları açtı. "Keşke hiç evlenmeseydik", dedi. "Senin zorunla evlendik" demeye getiren cümleler kurdu. O kadar ileri gitti ki "Benim bir kadına ihtiyacım yok ama senin bana ihtiyacın var, sen boşanamazsın" bile dedi. Ben tüm bu sözlere o kadar sakince karşılık verdim ki Allah bana nasıl bir sabır vermiş hayret ediyorum. Ben de açık açık "Sen benim sana muhtaç olduğum için bu kadar sakin ve ılımlı konuştuğumu düşünüyorsan yanılıyorsun, ben şimdi boşanmak istesem ailemin bana her türlü destek vereceğini biliyorum. " dedim. Şaşırdı. "Haklısın, zaten onlar benimle evlenmeni baştan beri istememişlerdi" dedi. Bu şekilde konuyu hep saptırdı. Hep suçladı. Kendini savunacak birşeyi olmadığında zaten hep böyle yapar, çaresizlik işte...
Ama ne yaptıysam ne kadar konuştuysam da onu işe girmeye ikna edemedim. Ben bu işi kuracağım diyor, başka bir şey demiyor. Ölsem de bu saatten sonra bir işe girip maaşlı çalışmam diyor. Kuracağım iş seni mutlu etmeyecekse, demek ki senin istediğin yaşam tarzı benim isteğimle örtüşmüyor, ayrılalım o zaman diyor. Ben kendime güveniyorum, bu işi yapacağım diyor.
Ben de en sonunda pes ettim. Tamam, madem bu kadar çok istiyorsun ben sana destek olacağım dedim. Senin desteğini istemiyorum dedi. Zaten istemiyorsun bu işi kurmamı nasıl destek olacaksın bana, beni nasıl motive edeceksin dedi.
Boşanma konusunu açtı, ben geleceğimizi mutlu görmüyorum, dedi. Ne yapalım boşanalım mı dedim. Olur dedi. Bunu mu istiyorsun gerçekten dedim, üç kere sordum, sustu, cevap vermedi.
En sonunda ben senden beş kuruş para almadan bu işi kuracağım dedi. Nerden para bulacaksın dedim, bulacağım işte, borç alırım, bi yerden bulurum dedi. Dedim ki tefecilerin eline mi düşeceksin, söyle bana. Ben bulacağım dedi. Nerden? Nasıl? Ne zaman? Kimden? Defalarca sordum, sordum, sordum. Hepsine inatla seni ilgilendirmez, bulacağım dedi, başka tek bir laf alamadım ağzından. O kadar çıldırma noktasına geldim ki saatlerce ağladım mutfakta.
