- 2 Şubat 2015
- 14.624
- 62.313
- 598
İki oğlum var.
3.5 ve 1 yaşı biraz geçkin.
İlkinde cinsiyet öğrenmemeye karar vermiştik.
Sonra 7. Ayda yanlışlıkla doktorun ultrasonda bakarken böbrekleri ile ilgili kontrol edilmesi gereken bir şeyi anlatırken boş bulunup testisleri ile ilgili yorum yapmasıyla oğlumuz olacağını öğrendik.
İkincisinde artık direnmeyelim, zaten ultrason görüntüsüne aşinayız dedik, bir oğlumuz olacağını daha öğrendik.
İlk iki hamileliğimde duygu durum değişikliği falan hiç yaşamadım...
Ama bu 3 numarada artık ağlamaktan için çıktı desem yalan değil.
Sürpriz gebelik olması biraz şaşkınlık yaratmıştır. E hamilesin duygusalsın diyenler oluyordu.
Ama ben kızım olacağını öğrendiğim andan itibaren, ilk hamileliğimden beri kızım olmasını istememe rağmen endişeliyim...
Ve tabiki her şeye ağlıyorum :)
10 küsür yıldır eşimle sevgililik+evlilik birlikteyiz, beni 2-3 kere ağlarken gördüğü için o da şaşkın...
Neyse sonunda işin içinden çıkamayacağıma karar verip bir psikoloğa gittim.
Ne diyeceğimi bilmiyorum, nereden başlayacağımı da. Hatta konuşmakta istemiyorum.
Seans boyu kadının her sorusuna ağladım :)
En azından konuşabildiğim son seansta söylediği bir şey kafama takıldı.
Annem gibi kız annesi olmaktan korkuyorum sanırım.
Bir De kızlar için anneleri çok kıymetli olur ya, kendimi daha sorumlu hissediyorum.
Kız için annesi rol modeldir ya, aklım çıkıyor...
İki oğlumda özellikle büyük olan babalarına daha düşkünler... bir de erkek çocuklarındaki o babaya benzeme, baba gibi olma arzusu benim yükümü hafifletiyormuş meğer.
Çok karışık yazdım farkındayım,
Sormak istediğim, gerçekten kız annesi olmak başka mı?
Daha mı özen istiyor? Daha mı mükemmel annelik gerekiyor?
3.5 ve 1 yaşı biraz geçkin.
İlkinde cinsiyet öğrenmemeye karar vermiştik.
Sonra 7. Ayda yanlışlıkla doktorun ultrasonda bakarken böbrekleri ile ilgili kontrol edilmesi gereken bir şeyi anlatırken boş bulunup testisleri ile ilgili yorum yapmasıyla oğlumuz olacağını öğrendik.
İkincisinde artık direnmeyelim, zaten ultrason görüntüsüne aşinayız dedik, bir oğlumuz olacağını daha öğrendik.
İlk iki hamileliğimde duygu durum değişikliği falan hiç yaşamadım...
Ama bu 3 numarada artık ağlamaktan için çıktı desem yalan değil.
Sürpriz gebelik olması biraz şaşkınlık yaratmıştır. E hamilesin duygusalsın diyenler oluyordu.
Ama ben kızım olacağını öğrendiğim andan itibaren, ilk hamileliğimden beri kızım olmasını istememe rağmen endişeliyim...
Ve tabiki her şeye ağlıyorum :)
10 küsür yıldır eşimle sevgililik+evlilik birlikteyiz, beni 2-3 kere ağlarken gördüğü için o da şaşkın...
Neyse sonunda işin içinden çıkamayacağıma karar verip bir psikoloğa gittim.
Ne diyeceğimi bilmiyorum, nereden başlayacağımı da. Hatta konuşmakta istemiyorum.
Seans boyu kadının her sorusuna ağladım :)
En azından konuşabildiğim son seansta söylediği bir şey kafama takıldı.
Annem gibi kız annesi olmaktan korkuyorum sanırım.
Bir De kızlar için anneleri çok kıymetli olur ya, kendimi daha sorumlu hissediyorum.
Kız için annesi rol modeldir ya, aklım çıkıyor...
İki oğlumda özellikle büyük olan babalarına daha düşkünler... bir de erkek çocuklarındaki o babaya benzeme, baba gibi olma arzusu benim yükümü hafifletiyormuş meğer.
Çok karışık yazdım farkındayım,
Sormak istediğim, gerçekten kız annesi olmak başka mı?
Daha mı özen istiyor? Daha mı mükemmel annelik gerekiyor?
Son düzenleme:
Icerik silmekten sikayet ettim heeemmennn. 
