- 27 Aralık 2016
- 1.909
- 3.121
- 53
- 27
- Konu Sahibi withoutyou
- #1
Kendini kabullenmek, kendini olduğun gibi sevmek ne kadar önemliymiş meğer... Güzelliğiyle, çirkinliğiyle, doğrusuyla, hatasıyla, günahıyla ve sevabıyla öylesine önemliymiş ki... Meğer tüm hırçınlığım bundanmış, ben kendimi sevememişim bir türlü. Kendimi kabul edememişim.
Geçirdiğim sinir krizleri, ağlama krizleri, kırıp dökülen eşyalar, yolunan saçlar hep bundanmış meğer... Sakinleştiriciyle geçirdiğim zamanların sorumlusu bile buymuş meğerse.
Yavaş yavaş kendime alışmaya başladım, artık sürekli kusurlarımı aramıyorum, sürekli kendimi parçalamıyorum. Yine eskisi gibi olucağını fark ettiğim an sakinleştirmeye başlıyorum kendimi... Ve bir süredir huzurluyum, mutluyum.
Öylece içimi dökmek istedim sadece...
Geçirdiğim sinir krizleri, ağlama krizleri, kırıp dökülen eşyalar, yolunan saçlar hep bundanmış meğer... Sakinleştiriciyle geçirdiğim zamanların sorumlusu bile buymuş meğerse.
Yavaş yavaş kendime alışmaya başladım, artık sürekli kusurlarımı aramıyorum, sürekli kendimi parçalamıyorum. Yine eskisi gibi olucağını fark ettiğim an sakinleştirmeye başlıyorum kendimi... Ve bir süredir huzurluyum, mutluyum.
Öylece içimi dökmek istedim sadece...
o zaman ne mutlu size.
