Kilo verme sürecim

Kızlar herkese merhaba. Öncelikle kilo vermek isteyen herkesin yazımı sonuna kadar okumasını isterim. Size kendi yaşantımla ilgili deneyimlerimi aktarmak istiyorum, istediği kilo hedefine ulaşmış ama mutsuz biri olarak. Çocukluğumdan beri çok zayıftım, hep yaşıtlarımdan küçük dururdum. 18 yaşıma kadar hiç kilo problemim olmadı. Sonra iştahım öyle bir açıldı ki 52 kilodan 75 kiloya çıktım. Sürekli yemek yiyordum ama böyle tıkınırcasına yeme. Bir günde üç ekmek yerdim, yemek yemek beni çok mutlu ediyordu ama karnım her doyduğunda kendimi çok suçlu hissediyodum. İnsanlar beni gördüğünde hep kilomla alakalı yorum yapardı, ‘öküz gibi olmuşsun, boşan da semerini ye, önceden barbie bebek gibiydin, yüzün güzel ama fiziğin kötü’ ve bunun gibi bir sürü şey… Her ne kadar gülüp geçsem de her gün diyete başlar her gün diyetimi bozar sonra ağlardım yapamıyorum diye. İş çıkışı kıyafet bakmaya giderdim xl bedenlerin içine girdiğimde small deneyen kızları gördükçe sinir olur çıkardım mağazadan kendimi hamburger yerken bulurdum. Kendime öyle kızıyordum ki herkes zayıftı güzeldi çatlakları selülitleri yoktu ve ben kilolu her yeri çatlak selülitle dolu bi kızdım. Uzun bi ilişkim vardı ve ilişkimize başlamadan önce zayıf ve alımlıydım kendime özgüvenim vardı. Kilo aldıkça sevgilim tarafından aşağılanırdım, iki yıldır diyettesin zaten sen zayıflayamazsın zorlama vs… Sonra bu adamla nişanlandım ama sürekli zayıf kızlara baktığını yakalardım ve iki yıldır her gün diyete girip her gün diyetimi bozardım. Spor salonlarına gittim pes ettim, eve koşu bandı aldım üç gün sürdü falan derken artık üç yıldır kilo vermeye çalışıp 68 kilodan aşağı asla düşemiyordum. Yapmadığım denemediğim şey kalmamıştı. Neyse nişanlandım düğünüme çok az bir zaman kala aldatıldım. 66-67 kiloydum. Sonra nişan attım ve üzüntüden kilo vermeye başladım. 60 kiloya kadar inmiştim. Sonra o depresyon haliyle yanlış bir karar alıp hiç gerek yokken burun ameliyatı oldum estetikten sonra 3 yıldır sürekli kendimle uğraştığım bunu normal zannettiğim hastalığım ortaya çıktı ‘dismorfik bozukluk’
Arkadaşlar şu an 55 kiloyum, yıllardır hayalini kurduğum hatta hayal bile edemediğim kilomdayım ama mutsuzum. Nedeni de şu ki yıllarca bedenimle uğraşım sürekli kendimi değersiz hissettirmiş. Zayıf olursam göbeğim olmazsa fit olursam beğenilirsem daha çok sevilirim daha mutlu hissederim diye düşünüyordum ama aslında yıllarca kendimi kilo için ne kadar hasta ettiğimi farkettim. Söylemek istediğim şu ki, beden algınızı bozmadan, her gün tartıya çıkıp ya yine kilo verememişim demeden, düzenli beslenerek ve hafif egzersizler yaparak kilo verme sürecinizi kendinizi yıpratmadan aşağılamadan değersiz hissetmeden sürdürün. Emin olun ki her kadının bedeni kendine güzeldir kilolu olmak ya da zayıf olmak bunlar tamamen bizim gereksiz güzellik algımızla alakalı ve sonra ruhumuzda kapanmayan yaralar inşa eden düşünceler. Önceden zayıf olayım da nasıl olursam olayım derdim, şimdi diyorum ki keşke tek derdim kilolu olmak olsaymış. Çünkü yıllar sonra hastalığım yüzüme tokat gibi çarptı ve bu duruma ben kendimi kendim getirdim, bedenimi sevmeyerek, sevilmeyi bedenden ibaret zannederek. Lütfen ama lütfen kilo sürecinizi asla kendinize dert gibi görmeyin her halinizi sevin diyeti bozdunuz mu üzülmeyin yine yaparsınız yine başarırsınız yeter ki psikolojinizi bozmadan yapın. Siz çok değerlisiniz ve seven sizin ruhunuzu seviyor o yüzden bedeniniz nasıl olursa olsun sevildiğiniz adamın gözüne asla batmıyor çevremde bunun o kadar çok kanıtı var ki. Neyse umarım bahsetmek istediğim şeyi anlatabilmişimdir. Hepinize sağlıklı mutlu bir hayat diliyorum bu hayatta psikolojinizden daha önemli hiçbir şey yok, o da gittiğinde en yakınlarınız bile sizden soğuyor. Önce kendinizi her halinizle sevin sonra sevilin. Bir de unutmayın ki bu kiloları bir günde almadık bir günde vermeyi beklemeyin acele etmeden yavaş yavaş sağlıklı sürdürün. Hepinizi öpüyorum herşey gönlünüzce olsun kızçelerim