annem bana ergenligimden beri seyi kodluyor.. “bizim yildizimiz düşük, biz sevilmeyiz” ahahaha belki sizinki de düşüktür.
size katılıyorum, kendi kabuğunda yaşamak da yetmiyor bir yerden sonra. ben bu durumdan şikayet etmeyi bıraktığım anda rahatsız olmadığımı fark ettim yine de. aslında dışarıda, orada, burada denk gelip muhabbet ettiğim kimselerle aslında muhabbet etmekten çok keyif almadığımı, beni beslemediklerini anladım. öyleyse yeri gelince konuşuruz diyorum kendi kendime. bilemiyorum ben artık konuyu edilgen değil de etken durumda ele alıyorum
bu arada eklemek istedim. arkadaşınıza attığınızı paylaştığınız mesajı gördüm, o da acayip ben haha maalesef. sanırım mesafeli bir duruş sergiliyoruz. ben ortamda makara, geyik yaparım ama dedikodu yapmam, sulanmam, şaka yollu da olsa incitici konuşmam. belki de bu yüzden daha az bağımlılık gösteriyorlar bana karşı