- Konu Sahibi fakeangell
- #1
Merhaba bayanlar;
Benim sıkıntımın aslında bir çözümü yok ancak paylaşmak istiyorum. Benim annem ve babam ayrılar çok uzun yıllar oldu boşanalı. Annem 20 senedir tek başına baktı büyüttü beni. Babamın da yardımları oldu elbette, sorumsuz bir baba değildi. Elinden geldiği kadar ilgilenmeye çalıştı. Ama uzak şehirlerde olduğumuzdan çok fazla yakınlık kuramadık. Kendisi evli ve eşinden iki çocuğu var. Birisi üniversitede, diğeri ise çok küçük henüz. Kardeşlerim benim canım gibi. İkisini de çok seviyorum. Özellikle küçük olanı kendi çocuğum gibi seviyorum. Bunları tabloyu daha iyi anlayabilin diye yazıyorum. Babam 2 yıldır hasta. Tedavisi olmayan bir rahatsızlık. İsmini yazmak zoruma gidiyor o yüzden affedin. Son zamanlarda da iyi değil. Artık yavaş yavaş kaybediyoruz sanırım. Ona bir şey olursa baba tarafıyla tamamen bağım kopacak biliyorum ki. Çünkü eşi beni hiç sevmediği gibi her fırsatta da bunu çok güzel belli ediyor.
Annemin akrabaları konusundaysa hiç kimsemiz yok. Senelerdir tek başımızayız annemle. Ben okul kazandım bu şehre birlikte geldik. Evimizi kendimiz taşıdık. Kimseden destek görmedik hiçbir konuda. Özellikle annem için çok acı bir durum. Ablası bile yapmadığını bırakmadı. Teyzem demek isterdim ama teyzelik görmediğim gibi düşmanın yapmayacağı şeylerle karşılaştım. Çok acı çektirdi bize.erkek arkadaşım olduğunu öğrenmiş ve tüm akrabalara; bakın okumuyor geziyor bu kız diye anlatmış. Kendi kızının 8 senedir vardı sevgilisi biz sakladık hep bildiğimiz halde. Büyükler evlenene kadar bilmesinler diye. Bu sadece yaptıklarından bir tanesi. Diğer akrabalarsa annem boşanmış olduğu için hep dışladılar. Hiç yardımları dokunmadı. Bayramda seyranda yıllarca gittik,dertlerine sevinçlerine hep koştuk. Ama bizim bu gibi durumlarımızda bir tanesi aramadı bile. Yani dediğim gibi tek başımızayız. Başka aile büyüğü de yok.
Aslında bu benim için çok önemli değildi. Ta ki evlilik kapıya dayanana dek. İki sene içinde evlenmek istiyoruz erkek arkadaşımla. Ama benim ne düğün ne nikah yapacak yüzüm yok. Çünkü bir tane bile akrabam yok. Belki babam o zamana kadar yaşamıyor olacak. Amcalarım hangi okulda okuduğumu bile bilmezler. Dayım ya da halam da yok. Anne tarafıysa bizi zaten dışlamış durumdalar. Ne yapacağımı hiç bilmiyorum. Sevgilime hep düğün sevmem zaten nikah yapalım diyorum. O da tamam diyor ama tabi ki düğün isterim. Kimsesiz gibi evlenmek istemem. Düşünüyorum evleneceğimiz zaman onun ailesi olacak hep. Benim için neler düşünecekler. Kimseleri yok, kötü insan bunlar demek ki diyecekler. Bundan çok korkuyorum ve çok üzülüyorum. Tamam arkadaş eş dost gelir ama hepsi genç insanlar olur onların. Aile büyükleri gibi olmaz ki. Nikahımda bile kimsem olmayacak belli ki. Ne bir destek ne bir yardım bunlar umurumda değil zaten. Ama o rezil olma durumu, o kimsesizlik beni öldürüyor. Sırf bu yüzden bazen evlenmek istemiyorum. Ayrılayım ömür boyu kimseyle evlenmeyim diyorum. Saçma saçma şeyler düşünüyor insan işte.
Dediğim gibi bunun bir çözümü yok sadece paylaşmak istedim sizlerle. Anlatmadıkça insan daha da dibe batıyor çünkü.
Benim sıkıntımın aslında bir çözümü yok ancak paylaşmak istiyorum. Benim annem ve babam ayrılar çok uzun yıllar oldu boşanalı. Annem 20 senedir tek başına baktı büyüttü beni. Babamın da yardımları oldu elbette, sorumsuz bir baba değildi. Elinden geldiği kadar ilgilenmeye çalıştı. Ama uzak şehirlerde olduğumuzdan çok fazla yakınlık kuramadık. Kendisi evli ve eşinden iki çocuğu var. Birisi üniversitede, diğeri ise çok küçük henüz. Kardeşlerim benim canım gibi. İkisini de çok seviyorum. Özellikle küçük olanı kendi çocuğum gibi seviyorum. Bunları tabloyu daha iyi anlayabilin diye yazıyorum. Babam 2 yıldır hasta. Tedavisi olmayan bir rahatsızlık. İsmini yazmak zoruma gidiyor o yüzden affedin. Son zamanlarda da iyi değil. Artık yavaş yavaş kaybediyoruz sanırım. Ona bir şey olursa baba tarafıyla tamamen bağım kopacak biliyorum ki. Çünkü eşi beni hiç sevmediği gibi her fırsatta da bunu çok güzel belli ediyor.
Annemin akrabaları konusundaysa hiç kimsemiz yok. Senelerdir tek başımızayız annemle. Ben okul kazandım bu şehre birlikte geldik. Evimizi kendimiz taşıdık. Kimseden destek görmedik hiçbir konuda. Özellikle annem için çok acı bir durum. Ablası bile yapmadığını bırakmadı. Teyzem demek isterdim ama teyzelik görmediğim gibi düşmanın yapmayacağı şeylerle karşılaştım. Çok acı çektirdi bize.erkek arkadaşım olduğunu öğrenmiş ve tüm akrabalara; bakın okumuyor geziyor bu kız diye anlatmış. Kendi kızının 8 senedir vardı sevgilisi biz sakladık hep bildiğimiz halde. Büyükler evlenene kadar bilmesinler diye. Bu sadece yaptıklarından bir tanesi. Diğer akrabalarsa annem boşanmış olduğu için hep dışladılar. Hiç yardımları dokunmadı. Bayramda seyranda yıllarca gittik,dertlerine sevinçlerine hep koştuk. Ama bizim bu gibi durumlarımızda bir tanesi aramadı bile. Yani dediğim gibi tek başımızayız. Başka aile büyüğü de yok.
Aslında bu benim için çok önemli değildi. Ta ki evlilik kapıya dayanana dek. İki sene içinde evlenmek istiyoruz erkek arkadaşımla. Ama benim ne düğün ne nikah yapacak yüzüm yok. Çünkü bir tane bile akrabam yok. Belki babam o zamana kadar yaşamıyor olacak. Amcalarım hangi okulda okuduğumu bile bilmezler. Dayım ya da halam da yok. Anne tarafıysa bizi zaten dışlamış durumdalar. Ne yapacağımı hiç bilmiyorum. Sevgilime hep düğün sevmem zaten nikah yapalım diyorum. O da tamam diyor ama tabi ki düğün isterim. Kimsesiz gibi evlenmek istemem. Düşünüyorum evleneceğimiz zaman onun ailesi olacak hep. Benim için neler düşünecekler. Kimseleri yok, kötü insan bunlar demek ki diyecekler. Bundan çok korkuyorum ve çok üzülüyorum. Tamam arkadaş eş dost gelir ama hepsi genç insanlar olur onların. Aile büyükleri gibi olmaz ki. Nikahımda bile kimsem olmayacak belli ki. Ne bir destek ne bir yardım bunlar umurumda değil zaten. Ama o rezil olma durumu, o kimsesizlik beni öldürüyor. Sırf bu yüzden bazen evlenmek istemiyorum. Ayrılayım ömür boyu kimseyle evlenmeyim diyorum. Saçma saçma şeyler düşünüyor insan işte.
Dediğim gibi bunun bir çözümü yok sadece paylaşmak istedim sizlerle. Anlatmadıkça insan daha da dibe batıyor çünkü.
:79:
bu vesileyle senin de içinin rahatlamış olması inan çok mutlu etti beni. bir taşla iki kuş vurmuş gibi oldu 
