- 7 Mart 2019
- 2.829
- 1.409
- 32
-
- Konu Sahibi Nedesemolmuyor1
- #21
Annemin daha kötüydü bence anneannem gerçekten sevgisiz huysuz bencil biriydi biraz anlattıgı oldu bazen onun daha kötü bnce anne kız ilişkisi
Annemin daha kötüydü bence anneannem gerçekten sevgisiz huysuz bencil biriydi biraz anlattıgı oldu bazen onun daha kötü bnce anne kız ilişkisiAnnenizin kendi annesi ile ilişkisi nasıl? Yada nasıldı?
Hayır idealleştirme değil. kendimce seviyorum evet ama içimde duygusuz hissizim. Edebiyat yaptığımı düşünmüyorum açıkçasıSevgiyi gözümüzde fazla idealleştirmiş olabilir misiniz? Siz de kendinizce seviyorsunuz işte. Gerisi edebiyata giriyor gibi. Kendinize yüklenmeyin
Başka bir psikolog bulun bence değiştirmek iyi olabilirnefret ediyorum bu hissizlesmekten. Bastira bastira duygulari yasayamaz oldum. Odun gibiyim. Psikologa da soyledim ama anlamadi beni.
Annem zaten fark etti bunu ama ben artık üniversiteye gidiyordum en garip sen büyüdün hiç ilgilenemedim dedi bir iki kez. Şuan üstüme düşüyor ama işte ben almadıgım şeyi yansıyamıyorum insan ilişkileri de aynı aileye de aynı içimde sevgi yok gibi farklı yaşayan belki anlar beni bilemiyorum. Terapi alıcam ilerleyen zamanda bakalım.Belki babanın çocuğunu sevmesi ayıp olarak öğretilmiştir ama annenin sevmemesini algılayamıyorum. Diğer kardeşe de temassızlığı varsa karakteri diyeceğim ama size sadece yoksa karakterine diyeceğim.
Çekinceleriniz içinse karşı tarafın adım atması sizin atmanızı kolaylaştırır. Belki anne olunca o yoğun duygudan dolayı annenize ilk adımı siz atarsınız.
Anneniz bana niye anlatmıyorsun vs dediğinde eğer açık konuşabilecekseniz bunu belirtin. Beni hiç temasla sevmedin, duygularımı dışa vuramıyorum veya duygusuzum deyin. Anneniz size sevgisini gösterince yavaş yavaş ısınırsınız. Eşinize de gösteremiyorsanız ona da göstermeye başlarsınız.
Evladınıza sevgi gösterirsiniz diye düşünüyorum. Ya gösteremezsem diye şartlamayın. Belki de bu açığınızı evladınız kapamaya çalışacak, bilemiyorum.
Antidepresan kullandınız mı?Su an tam hatirlamiyorum ama anlamadi. Seanslara tekrar baslama nedenim buydu. Bastira bastira, kendime unut diye diye duygulari unuttum hic bir duyguyu pikiyle yasayamiyorum, bunun uzerine calisalim dedim. Calismadik. Anlamadigini ya da basa cikabilecek potansiyelde olmadigini dusundum. Neseyi, kahkahayi, mutlulugu yasamak istiyorum ben de. Cok donuklastim.
Yok terapi alıcam psikolog ile hallederim öyle ağır bi durum değil ama işte insan sevgiyi duyguları hissetmemek kötüAntidepresan kullandınız mı?
Antidepresan için çok çok ağır seylere gerek yok bence. Hayat kaliteniz düşüyorsa bi de onu deneyin. Ben denicemYok terapi alıcam psikolog ile hallederim öyle ağır bi durum değil ama işte insan sevgiyi duyguları hissetmemek kötü
Antidepresanlık bir durum bence değil bu. Ayrıca depresyon varsa ayrı.Antidepresan için çok çok ağır seylere gerek yok bence. Hayat kaliteniz düşüyorsa bi de onu deneyin. Ben denicem
Konunun derinliği annelerden çocukluktan kaynaklı. İlaçda denenebilirAntidepresanlık bir durum bence değil bu. Ayrıca depresyon varsa ayrı.
Bilmiyorum konu sahibi, bu durum belki sizde de vardır. Benim sevgisiz, ruhsuz bir duruşum var. Dışarı vuramıyorum hislerimi ama bazen de hissiz oluyorum. Birinin kötü durumda olmasına duygusal değil de mantıksal olarak yaklaşıyorum. 30lu yaşlarıma doğru meselelere duygusal da yaklaşmaya başladım ama depresif ruh haline büründüğüm için olabilir bu durum. Birinin hasta olduğunun haberi gelir, başkaları üzülürken ben sadece hastalık sürecine odaklanıyorum. Üzgün hissetmiyorum. Acı çektiğini gözümle görürsem etkilenebilirim. Ben de kendimi çözmeye çalışıyorum. Benim bu huyumun düzeleceğini pek sanmıyorum. Psikoloğa gitsem sadece anlamama yardımcı olur sanırım.
Evet yani anneniz pişman olmuş niye affedici olmuyorsunuzSevgiyi gözümüzde fazla idealleştirmiş olabilir misiniz? Siz de kendinizce seviyorsunuz işte. Gerisi edebiyata giriyor gibi. Kendinize yüklenmeyin
Hayat gailesi, yaşanan maddi-manevi zorluklardan farkedemeyip yaşadı bir nesil. Bizler daha bilinçliyiz. Benim annem de sakin bir kadındır, bizleri çok sevdiğini bilirim, elinden ne geldiyse hep yaptı bizim için ama nedense çok öptüğünü sarıldığını anımsamıyorum. Yapı olarak soguk değilse de çok sıcak, bıcır bıcır bir kadın değildir, biraz da ona bagliyorum ama galiba anneannem de öyleydi. Anneme geçen sordum anne sen beni küçükken çok öpüp, okşuyor muydun diye. Evet sevmez miyim diyor ama ben çok öyle olduğunu düşünmüyorum ki bunu sorguluyorum, babam da bize sıkıntılar yaşattı ama daha sevgisini, sıcaklığını gösterdiğini hissediyorum, daha çok öptüğünü ve bizleri sevdiğini söyledigini anımsıyorum. Mesela annem şimdi gelir,kızim der, özledim der ama ben de snnesina aşırı düşkün biri değilim, annem tabii çok seviyorum onları Allah korusun ama ben de biraz donuğum. Ama eşim ve oğlumu şapir şupur öper sarılırım, onlara karşı donuk değilim, galiba insan kendisine gösterileni yansıtıyor karşısındakine. Arkadaşlarımı da severim ama bir kişi haricinde öyle ölmem yani ama bir arkadaşımı gerçekten derinden seviyorum ve neye ihtiyacı olsa koşarım, o biriciğim de yurtdışında yaşıyor maalesefİlk çocuktum ne annemden ne babamdan sevgi ilgi görmedim onları suçlamıyorum çünkü onlar da aileden sevgi görmemişler çok zorluk sıkıntı çekmiş sorunlar da yaşamış belki bilemediler şu an anlıyorum psikolojik olarak yetersizdi belki o yüzden suçlamıyorum onları sevgi göstermeyi bilmiyorlardı belki de. Köy yeri bahçe işi yemek vs öyle ortada büyüyen bi çocuktum güvenli bağ derler ya sanırım o bende hiç oluşmadı.
Biraz daha aklım erdiğinde hep sus git kendi kendine oyna sen karışma vs böyle söylendi hatırlıyorum orta okul zamanı da aynı hiç sarılınmadım öpülmedim hiç hatırlamıyorum adet olduğumda bile annem sadece ped verip gitti ne olduğunu anlatmadı bile erkek arkadaşım oldugunda anlat dedi anlatınca hemen babama söyledi tabi kızdılar bi daha anneme hiç bişeyimi paylaşmadım Erkek kardeşime karşı daha ilgiliydi ve bana yapılmayan herşey ona yapılınca canımı yakıyordu. Mesela sınava giderken ona kalkar bi çorba pişirirdi benim için hiç öyle şeyler yapmazdı. Hiç yalnız bırakmadı birlikte giderdik sınava vs ama erkek kardeşime daha ilgiliyli bu tür şeyler çok dikkatimi çekerdi üzülürdüm sen çocuklarını ayırıyorsun diye çok kavga ettim.
Bu yüzden oldugunu düşünüyorum kimseye karşı kalben bi sevgi bağ kuramıyorum hissedemiyorum o kadar duygusuzum ki. Annem babam kardeşim eşimi de seviyorum evet ama öyle canıma sokar gibi hissetmiyorum bişey olsa onlara üzülürüm evet ama o kadar yara olmuş ki içimde kalbimde sevgi kırıntısı bile yok gibi sanki. Hala bu konu ağlatır beni. Şimdi annem çok üstüme titriyo ilgileniyo bana herseyini anlat diyo ama olmuyor alışmadım ki herkesin kızı bıcır bıcır konuşuyor sen konuşmuyorsun anlatmıyorsun annesiyle geziyo diyo ama ben bunu hiç yaşamadım ki böyle şeyler alışmadım ki yabancı biri gibi sanki özlem duymuyorum mesela.
Bende anneme sarılmak öpmek herşeyimi anlatıp sohbet etmek istiyorum ama yapamıyorum çekincem oluyo insanlara temas etmem mesela. Bunu nasıl aşabilirim ve şimdi çocuğum olacak ya ona da sevgi hissedemezsem diye korkuyorum öyle bişey olur mu ? ve bu sevgisizlik duygusunu nasıl atlatırım ailemle ben de can ciğer olmak istiyorum deniyorum ama içten kalpten olmuyor
20 yil once 3-5 ay kullanmistim. 5 sene once 6 ay kadar 5htp ve johns wort kullandim. Simdi de 2 haftadir 5htp kullaniyorum.Antidepresan kullandınız mı?
tekrar tekrar okudum bu cumlenizi icimde hissederek..Zamaninda öpüp sarilmadigi ,hiç saçını oksamadigi kızı da büyüdüğünde bu kadar oluyor.
Aynen ben de böyleyim depresif değilim ama depresyonda da değilim bende ilaç desteğine gerek olduğunu düşünmüyorum ama senin gibi ruhsuz duygusuz gibiyim öyle kimseye kalpten içten sevgi hissedemiyorumAntidepresanlık bir durum bence değil bu. Ayrıca depresyon varsa ayrı.
Bilmiyorum konu sahibi, bu durum belki sizde de vardır. Benim sevgisiz, ruhsuz bir duruşum var. Dışarı vuramıyorum hislerimi ama bazen de hissiz oluyorum. Birinin kötü durumda olmasına duygusal değil de mantıksal olarak yaklaşıyorum. 30lu yaşlarıma doğru meselelere duygusal da yaklaşmaya başladım ama depresif ruh haline büründüğüm için olabilir bu durum. Birinin hasta olduğunun haberi gelir, başkaları üzülürken ben sadece hastalık sürecine odaklanıyorum. Üzgün hissetmiyorum. Acı çektiğini gözümle görürsem etkilenebilirim. Ben de kendimi çözmeye çalışıyorum. Benim bu huyumun düzeleceğini pek sanmıyorum. Psikoloğa gitsem sadece anlamama yardımcı olur sanırım.
Zaten affettim onu anlıyorum yazmıştım suçlamıyorum onu o da benim gibi sevgi görmemiş babamda öyle ve ev geçim derdi köy bahçe işleri vs hersey fazla gelmiş olabilir ve gençliğin verdiği cahillik de var. Onları suçlamıyorum ama içimde böyle kocaman bir boşluk var duygusuzum kimseye candan sevgi hissetmiyorum aileme bile temas sevmiyorum anneme sarılamıyorum öpemiyorum sarılırım asla yapamıyorum değil ama böyle sanki yabancıya gibi çekinir gibi işteEvet yani anneniz pişman olmuş niye affedici olmuyorsunuz
Bir uzmana görünün benceZaten affettim onu anlıyorum yazmıştım suçlamıyorum onu o da benim gibi sevgi görmemiş babamda öyle ve ev geçim derdi köy bahçe işleri vs hersey fazla gelmiş olabilir ve gençliğin verdiği cahillik de var. Onları suçlamıyorum ama içimde böyle kocaman bir boşluk var duygusuzum kimseye candan sevgi hissetmiyorum aileme bile temas sevmiyorum anneme sarılamıyorum öpemiyorum sarılırım asla yapamıyorum değil ama böyle sanki yabancıya gibi çekinir gibi işte
O çekinceyi aşmak için anca bir kişi aracı olup sizin sarılmanızı vs isteyecek. Terapiste giderseniz beraber gitmenizi isteyebilir. O zaman da bunu size uygulamalı yaptırabilir orada. Bir zinciri kırsanız gerisi gelir.Zaten affettim onu anlıyorum yazmıştım suçlamıyorum onu o da benim gibi sevgi görmemiş babamda öyle ve ev geçim derdi köy bahçe işleri vs hersey fazla gelmiş olabilir ve gençliğin verdiği cahillik de var. Onları suçlamıyorum ama içimde böyle kocaman bir boşluk var duygusuzum kimseye candan sevgi hissetmiyorum aileme bile temas sevmiyorum anneme sarılamıyorum öpemiyorum sarılırım asla yapamıyorum değil ama böyle sanki yabancıya gibi çekinir gibi işte
Başkalarını sevebiliyorum. Temas etmiyorum pek. Yakın arkadaşımın koluna girerim ama. Yeğenimi de severim. Kardeşimi de küçükken severdim. Diğer türlü temas etmem öyle pek. Başkaları temas eder daha çok.Aynen ben de böyleyim depresif değilim ama depresyonda da değilim bende ilaç desteğine gerek olduğunu düşünmüyorum ama senin gibi ruhsuz duygusuz gibiyim öyle kimseye kalpten içten sevgi hissedemiyorum