• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

kimseyi arayamıyorum veya aramıyorum?!

Ben de bi annemi bi de en yakin arkadasimi ararim onun disinda sevmiyorum. Genelde mesajlasmayi tercih ediyorum.
Bazi insanlar cok buyuk anlamlar yukluyor bu arama olayina. Misal babam, bi sokak asagimda yasiyorlar haftada 2 3 gun goruyorum her gordugunde niye aramiyorsun der. Laf olsun iste.
 
Ben de sevmiyorum telefonda konuşmayı. Kırk yılda bir ararsam anca. Hangi dağda kurt öldü derler hatta 😂 Benim genel olarak akrabalarla bağ kuramamak sorunum var. Teyze hala amca dayı... Benim için sokaktaki bi yabancıdan farksızlar. Çok soğuk nevale bir tipim. Ama olmuyor yani zorlasam da. İçten gelmeyince duygular. Ama sizinki gibi aileden biriyle araşmamak konuşmamak sorunu yaşadım. Ablamla yıllarca konuşmadım küstüm. Hastaydı sürekli hastaneye gidip geliyordu. Durumu kötüydü. Yine konuşmadım. Annem yıllarca sitem etti konuş diye, annemi kırdım konuşmadım. Ablam da çok üzülürmüş ben konuşmıyorum diye. En son 5-ay önce kanser teşhisi konuldu. Gittim konuştuk barıştık ama iş işten geçmiş oldu. Geçen ay kaybettim ablamı. Geçmişte konuşmadıgım zamanlarda kendimce çok haklı sebeplerim vardı. Ama bütün bunlara rağmen pişman oldum ben yıllarca konuşmadıgıma. Değmiyormuş hiçbir şey için. Siz zorla da olsa arayın ananenizi. Kaybedince pişman oluyor insan. 3 günlük dünya. Güttüğümüz onca davalar, ölüm gerçeği ortaya çıkınca tamamen boş geliyor.
üzüldüm, başınız sağolsun :( ben öyle bir hastalık durumu duyduğumda hemen arıyorum ya. nolursa olsun eritirim buzları. kavgalar sağlıklıyken geçerlidir benim için. eğer hasta ise, durumu kötüyse haklı bile olsam bir adım atıyorum. ama yapı meselesi işte. kin mi duyuyorsunuz? anneannem de kin duyar mesela. ama kötü bişey yapılırsa kin duyar. iki kardeşiyle de senelerdir konuşmuyor. öldüler mi kaldılar mı bilmiyoruz bile. hele kız kardeşi tek başına. yaşlı ve tek başına, başka şehirde. bir küstü pir küstü. kin duyuyor yani. biz de koptuk mesela o kardeşiyle, birkaç kez bizdeki numarasından aradık ama ulaşamadık peşini bıraktık.

hastalık başka bir şey ya. kimse hasta olsun istemem.

akşam kardeşimle arayacağız anneanneyi bakalım. hayatlar sıradan zaten ne konuşuruz bilmiyorum, gündeme sallarız herhalde.
 
başlığım bu yüzden arayamıyorum veya aramıyorum. yani telefonu kimse zincire vurmuyor. konuşma hakkım da var.
aramıyorum: ben aramıyorum.

arayamıyorum: aramak istiyorum ama içimde bişey sanki engel oluyor, ya boşver diyor ya sonra ararsın diyor ve bu sebepten istesem de arayamıyorum.

saçma olduğunun farkındayım. istek konusu da yatıyor tabii altında. o istek yok ama bu defa vicdan yapıyorum. tabi allah başka dert vermesin de durum bu.
Aynı ben...kimseyi kolay kolay aramıyorum. Çok zaruri olması lazım. Arayasım geldiğinde bile 30 tane şey kuruyorum, şimdi müsait midir, belki araba kullanıyordur, akşam yemek vakti mi ki vs.. ya da arayım ama ne diyeceğim falan, hep sonraya ertelemek için bir neden var.

Öyle düzenli arayıp uzun uzun konuşanlar da bayıyor..3-5 dinliyorum, ama bir yerde kopuyorum muhabbetten. Telefon bana göre bir icat değil sanki. :D Zaten cep telefonu çıktığında da uzun bir süre edinmedim....zorla hem telefon hem hat hediye edilip elime tutuşturulana kadar.

Ben de Kova'yım bu arada :olamaz:
 
Zaten 1 tane çocuğum var oda kız,okuyunca üzüldüm yaşadıklarınıza.
Evlat ayrımı yapanlara bende çok tepkiliymdir,kız yada erkek fark etmez evlat evlattır bana göre.
Allah bağışlasın evladınızı , ben eskiden annem annesine çekmiş , ben de anneme çekersem diye çok korkardım . O yüzden hiç kızım olmasını istememiştim. Acı ama gerçek bu.
 
Allah bağışlasın evladınızı , ben eskiden annem annesine çekmiş , ben de anneme çekersem diye çok korkardım . O yüzden hiç kızım olmasını istememiştim. Acı ama gerçek bu.
Amin darısı tüm evlatlarımıza olsun sağolsun.
Öyle düşünmeyin bence,bunları görüp yaşayınca bazı dersleride alıyoruz aslında.
Yinede kızlar daha farklı bana göre.
 
Bu telefonla araşma işini millet olarak abartıyoruz.
Sadece nasılsın iyi misin diye 1 dakika konuşsan, niye aradı niye kapattı diye tribe giriyorlar.
Kendi aramayanda karşı tarafa yükleniyor vay hayırsız, ah vefasız...
Neyin hesabını soruyorsun?
Çok istiyorsan ziyaretine git, daha kıymetli.
Telefonla konuşmayı sevmiyorsan sevmiyorsundur.
Bunda vicdan yapacak bir şey yok.
Ne yaparsan yap her zaman birileri mutsuz oluyor.
 
Şimdi bu mesajı okuduğunda ara ananeni yaşlılar ilgi istiyor bizde yaşlı olacaz
 
di mi yani aklımda olmasa dert de olmaz. yani hep aklımda ama aramıyorum :KK70: belki üşeniyor olabiliriz.
Şey de oluyor mu aklına geleni aramıyorsun sonra pat o seni arıyor sende utanıyorsun keşke ben önce davranıp arasaydım diye:KK23:
 
Her gün istisnasız konuştuğum iki insan var; biri annem (sesini duymasam kötü hissediyorum belki farklı şehirlerde yaşamamızdan kaynaklı, ikincisi eşim; işteyken mutlaka gün içinde arar(2-3 kez)
Onun haricinde benim de aklımda olup aramadığım çooook insan var. Acaba aramaya mı üşeniyoruz:)
Eşinizin gün içinde iki üç kez aramasını nasıl sağlıyorsunuz🤦🏻‍♀️ Nasıl davranıyorsunuz napıyorsunuz bu adama🙄
 
Vıcık vıcık ilişkilerin olduğu sülalede kimseyi aramayacaksın kara koyun oldum. Sonra hepsi birbirine düştü kavga kıyamet... en iyisini sen yaptın diyorlar şimdi bana 😁
 
Bende ayni sizin gibiyim bende kimseyi aramam aradigim sadece annemdir düzenli şekilde. babamı bile çok nadir.. Annemde dayin sitem ediyor aramadigin için diye söylenir bana dönem dönem. Kayinpederimide nadir aradığımda bin türlü strese giriyorum sanki tuhaf bir şekilde :KK70:kimseyle sevmiyorum telefonda konuşmayı elimde değil
 
Eşinizin gün içinde iki üç kez aramasını nasıl sağlıyorsunuz🤦🏻‍♀️ Nasıl davranıyorsunuz napıyorsunuz bu adama🙄
Başkasına sormuşsunuz ama bende aynı durumdayım cevaplamak istedim.. bende telefonla konuşmasını sevmeyenlerdenim aramayinca hâliyle araniyorsun üç kez arar sabah öğlen iş çıkışı hiç tavsiye etmem hep uygunsuz zamana denk getirir saolsun çocuğun altını alırken uyuturken 😂
 
Ben de öyleyim. Kimseyi aramıyorum. Özellikle akrabalarla telefonda konuşmak nedense içimi daraltıyor çok zorlanıyorum. Mecburen bayramda adet yerini bulsun diye birkaç yakın akrabayi arıyorum ama yani resmen saat kolluyorum, su saatte hepsini peşpeşe arıyim aradan çıksın diye. Öyle angarya geliyor. Arkadaşlarımı da aramam ki zaten bir iki tane konuştuğum arkadasim var. Onlardan da beklemem, ki kırk yılda bir ararlar onlar da. Kandil doğumgünü vs böyle günlerde de aramam.
 
günaydın kk'nın güzeller güzeli hanımları :)

benim garip bir derdim var. aslında dert sayılır mı onu da bimiyorum siz karar verin bakalım dert mi değil mi.

ben ailemden kimseyi telefonla arayamıyorum. aramıyorum ya da. mesela sadece annem ve kardeşimle yaşıyorum. onlarla samimiyetim had safhada tabii. eskiden anneannem ve dayımla yaşardık, biraz geniş bir aileydik. senelerce öyle yaşadık 10 seneyi geçmiştir. sonra aile içinde bazı sorunlar oldu ve biz ayrı eve taşındık. huzurumuz yerinde binlerce kez şükür. örneğin ben anneannemle çok samimi, muhabbeti çok iyi olan biriydim aynı evin içindeyken. kavga bile etsek ben asla uzatmaz, birkaç saat sonra yanına gider sohbet etmeye başlayınca gönlünü alırdım ve eskisi gibi olurduk. taşındığımızdan beri mesela onu özel olarak aramıyorum. o da bizi aramıyor. ayda alemde bir akşamları annem ararsa sesini duyuyoruz onda da telefonda sanki biraz tutuk gibi konuşuyor. annem şey diyor hatta bana, bizimle konuşmak istemiyor sanırım diyor. açıkçası hal böyle olunca zaten aramaya meyilli olmayan bir insan olarak ben de aramıyorum. geçen kandil diye annem aradığında bize sitem etmiş aramıyorlar diye. annem de sen de aramıyorsun demiş, onlar küçük onların araması lazım falan demiş anneannem de. aslında aramak istiyorum onu bazen ama aramıyorum. bilmiyorum neden. öyle saçma, anlamsız bişey var bende. sadece ona karşı da değil.

mesela öz babamı falan da aramam pek. çok nadirdir o da yakınıyor bu durumdan ama onu da arayamıyorum. aramıyorum.

diğer yakın akraba teyze hala vs onlara da aynıyım. aramıyorum.

telefonla konuşmayı pek sevmiyorum. yasaklar sebebiyle zaten saat kısıtlaması pandemi vs derken ev ziyareti hiç yapmıyorum zaten, kimseye gitmiyorum. aramadığım için vicdan azabı çekmeme rağmen aramıyorum. arkadaşlarıma, flörtlerime karşı falan bu durumu yaşamadım şimdiye kadar. sadece aileden olanlara böyle. sonra adım vefasıza çıkıyor. anneannem hep aklımda ama niçin aramıyorum ben de bilmiyorum.

şehir dışında okudum, millet annesiyle her gün konuşurdu telefonda ben 3-4 günde bir o ararsa falan konuşurdum annemle bile. bazen ben arardım.

bu tarz bir durum yaşayan veya etrafında böyle olan var mı? bu arada ben zaten onları aramadığım için onlar niye aramıyor beklentisinde değilim. belki yaşanan kötü şeylerin etkisi vardır üzerimde, aramıyor olmamın altında yatan sebep budur da farkında değilimdir. yorum yapmadan geçmeyin lütfen, zaman ayırdığınız için teşekkürler :) (merak eden olursa burcum kova :KK70: )
Yaşınız ilerlediğinde hiç aranmadığınızda bu günleri hatırlarsınız.
 
Mesela bazen halam arıyor, ki kendisiyle duygusal bağım hiç yok gibi bişey. Merakından arıyor, ben evlendikten sonra hayatım onun için nedense cazip bir hale geldi, ne yapıyorum ne ediyorum eşimle nasılım vs merak ediyor. O kadar samimiyetsiz o kadar zorlama oluyor ki o birkaç dakikalık konuşma benim için anlatamam.
 
Eşinizin gün içinde iki üç kez aramasını nasıl sağlıyorsunuz🤦🏻‍♀️ Nasıl davranıyorsunuz napıyorsunuz bu adama🙄
Hahahah buna güldüm valla☺️ Şimdi şöyle aslında, dört katlı binada oturuyoruz biz ve alt kattaki komşular genelde evde olmuyorlar gün içinde, kısaca binada tek kalıyorum gibi bi durum, olur ya insanız yani başımıza her şey gelebilir, eşim tedbir amaçlı arıyor aslında🤗 bide daha 4 yıllık evliyiz yaaa, bi 10 yılı doldurunca böyle devam ediyor olursa haber ederim yine😂
 
Anneanneyi bile aramamak bence biraz anormal ya. Ben de mesela bayramlarda kandillerde micmic bütün akrabaları aramayi sevmem. Belki canım konusmak istemiyor o gün kandil diye zorla nasıl arayayım. Annem hiç üşenmez yeni yilda bile alir eline telefonu oturur koltuğuna tek tek herkesi arar kutlar. Ben de canım konusmak istemezse mesaj atıyorum, yaşça büyük insanlar hatırlanınca mutlu oluyor çünkü.

Yani anneanne de aranır, aranmalı. zaten ne konuşacak kadin. Hayirli kandiller dersiniz geçersiniz. Siz aramıyorsunuz diye gönül koymuştur yazik
 
günaydın kk'nın güzeller güzeli hanımları :)

benim garip bir derdim var. aslında dert sayılır mı onu da bimiyorum siz karar verin bakalım dert mi değil mi.

ben ailemden kimseyi telefonla arayamıyorum. aramıyorum ya da. mesela sadece annem ve kardeşimle yaşıyorum. onlarla samimiyetim had safhada tabii. eskiden anneannem ve dayımla yaşardık, biraz geniş bir aileydik. senelerce öyle yaşadık 10 seneyi geçmiştir. sonra aile içinde bazı sorunlar oldu ve biz ayrı eve taşındık. huzurumuz yerinde binlerce kez şükür. örneğin ben anneannemle çok samimi, muhabbeti çok iyi olan biriydim aynı evin içindeyken. kavga bile etsek ben asla uzatmaz, birkaç saat sonra yanına gider sohbet etmeye başlayınca gönlünü alırdım ve eskisi gibi olurduk. taşındığımızdan beri mesela onu özel olarak aramıyorum. o da bizi aramıyor. ayda alemde bir akşamları annem ararsa sesini duyuyoruz onda da telefonda sanki biraz tutuk gibi konuşuyor. annem şey diyor hatta bana, bizimle konuşmak istemiyor sanırım diyor. açıkçası hal böyle olunca zaten aramaya meyilli olmayan bir insan olarak ben de aramıyorum. geçen kandil diye annem aradığında bize sitem etmiş aramıyorlar diye. annem de sen de aramıyorsun demiş, onlar küçük onların araması lazım falan demiş anneannem de. aslında aramak istiyorum onu bazen ama aramıyorum. bilmiyorum neden. öyle saçma, anlamsız bişey var bende. sadece ona karşı da değil.

mesela öz babamı falan da aramam pek. çok nadirdir o da yakınıyor bu durumdan ama onu da arayamıyorum. aramıyorum.

diğer yakın akraba teyze hala vs onlara da aynıyım. aramıyorum.

telefonla konuşmayı pek sevmiyorum. yasaklar sebebiyle zaten saat kısıtlaması pandemi vs derken ev ziyareti hiç yapmıyorum zaten, kimseye gitmiyorum. aramadığım için vicdan azabı çekmeme rağmen aramıyorum. arkadaşlarıma, flörtlerime karşı falan bu durumu yaşamadım şimdiye kadar. sadece aileden olanlara böyle. sonra adım vefasıza çıkıyor. anneannem hep aklımda ama niçin aramıyorum ben de bilmiyorum.

şehir dışında okudum, millet annesiyle her gün konuşurdu telefonda ben 3-4 günde bir o ararsa falan konuşurdum annemle bile. bazen ben arardım.

bu tarz bir durum yaşayan veya etrafında böyle olan var mı? bu arada ben zaten onları aramadığım için onlar niye aramıyor beklentisinde değilim. belki yaşanan kötü şeylerin etkisi vardır üzerimde, aramıyor olmamın altında yatan sebep budur da farkında değilimdir. yorum yapmadan geçmeyin lütfen, zaman ayırdığınız için teşekkürler :) (merak eden olursa burcum kova :KK70: )
ayyy aynı ben
 
Back
X