Ümraniye de kırk bıçak darbesiyle öldürülen Duygu isimli kadincagizi sizi okuyunca izledim. Elim ayagim bosaldi, kalakaldım. İsyan etmemek için zor tuttum kendimi. Paramparça oldu içim, anlamsizlastim, bittim ama en acıtan o şerefsiz pisliğin en son darbeyi kadincagizin sırtına indirmesi sonrası kadinin kafasını masaya bilinçsizce değdirip durmasi oldu. Yerde masaya saklanmaya, sığınmaya çalışır gibiydi. Kalbim paramparça ya kahretsin. Canlı canlı dograndi kadın ve oradaki hiçbir şerefsiz yardım çığlıklarını duymadı, duymazdan geldi. O kadında bir zamanlar çocuktu bebekti melekti bir insan evladiydi, bir annenin kızıydı, offff Ağlasam ağlasam biter mi bu acılar!