kızım baş aşağı düştü ,çok kötüyüm :(((

giovinetta .!.:

Sabahtan beri gözyaşlarımı tutamıyorum.. Nasıl oldu, ben biricik bebeğime sahip çıkamadım diye kendimi suçlayıp duruyorum. Onunla her göz göze gelişimde kalbim sızlıyor, tekrar tekrar sarılıyorum, kokluyorum.

Sabah eşimi işe gönderdikten sonra kızımı anakucağına koyup onunla konuşacaktım. Anakucağı bize 10 adım ötedeydi ve kızımla beraber taşıması ağır olduğu için kızımı kanepeye bırakıvereyim diye düşündüm. Zaten hiç öyle dönmüyordu, ayakları kolları hareketli ama haldur huldur hareket edemiyor diye rahattım da. Yine de kanepeye çok güvenli bir şekilde oturtmuştum. Özellikle kanepenin köşesine oturttum ki kıprayamasın. Yastık da koydum yanına. Anakucağını aldım arkamı dönmemle kuzumun aşağı doğru belini büktüğünü görmem bir oldu. Çığlık attım koştum ama yetişemedim (((( O fotoğrafı asla unutamayacağım galiba. Yavrum kafasının üstüne düştü. Resmen kafa üstü yığıldı yere. Daha çok küçük, kesin bişey oldu diye yüreğim hopladı. Feryat ediyordum, ağlamaya titremeye başladım (hala sakinleşemiyorum). Bebeğimin çığlıkları arasında sürekli dua ediyordum, onu benden alma rabbim diye. Eşimi aradım, 5 dakika önce çıkmıştı zaten, hemen geldi. Kafasına gözlerine baktı, muayene etti (eşim doktor). Kızım babasına gülmeye başladı. Eşim, turp gibi bişeyi yok dedi ama ben sakinleşemedim. 1-2 saat uyutmadık. Kusar mı diye takip ettim ama çok şükür ki kızım bütün gün, sanki düşen o değil gibi normal davrandı. Hiç ağlamadı bile.

Ama ben bu duygudan kurtulamıyorum. Kendimi beceriksiz, ihmalkar ve yetersiz hissediyorum. Bugüne kadar hiç böyle hissetmemiştim, hep kendime güvendim, ilk haftadan beri hep kendim ilgilendim. Ama şimdi tutmaya bile korkuyorum. Kızımın gözüne bakınca "beni niye bıraktın" diyor gibi geliyor, kalbim sıkışıyor. Kimseye anlatamadım. Paylaşmak istedim.

O kadar sert düştü ki iyi olduğuna inanamıyorum. Böyle bir hikayesi olan var mı? Lütfen paylaşın.

Genişletmek için tıkla...

giovinetta .!.:

Sabahtan beri gözyaşlarımı tutamıyorum.. Nasıl oldu, ben biricik bebeğime sahip çıkamadım diye kendimi suçlayıp duruyorum. Onunla her göz göze gelişimde kalbim sızlıyor, tekrar tekrar sarılıyorum, kokluyorum.

Sabah eşimi işe gönderdikten sonra kızımı anakucağına koyup onunla konuşacaktım. Anakucağı bize 10 adım ötedeydi ve kızımla beraber taşıması ağır olduğu için kızımı kanepeye bırakıvereyim diye düşündüm. Zaten hiç öyle dönmüyordu, ayakları kolları hareketli ama haldur huldur hareket edemiyor diye rahattım da. Yine de kanepeye çok güvenli bir şekilde oturtmuştum. Özellikle kanepenin köşesine oturttum ki kıprayamasın. Yastık da koydum yanına. Anakucağını aldım arkamı dönmemle kuzumun aşağı doğru belini büktüğünü görmem bir oldu. Çığlık attım koştum ama yetişemedim (((( O fotoğrafı asla unutamayacağım galiba. Yavrum kafasının üstüne düştü. Resmen kafa üstü yığıldı yere. Daha çok küçük, kesin bişey oldu diye yüreğim hopladı. Feryat ediyordum, ağlamaya titremeye başladım (hala sakinleşemiyorum). Bebeğimin çığlıkları arasında sürekli dua ediyordum, onu benden alma rabbim diye. Eşimi aradım, 5 dakika önce çıkmıştı zaten, hemen geldi. Kafasına gözlerine baktı, muayene etti (eşim doktor). Kızım babasına gülmeye başladı. Eşim, turp gibi bişeyi yok dedi ama ben sakinleşemedim. 1-2 saat uyutmadık. Kusar mı diye takip ettim ama çok şükür ki kızım bütün gün, sanki düşen o değil gibi normal davrandı. Hiç ağlamadı bile.

Ama ben bu duygudan kurtulamıyorum. Kendimi beceriksiz, ihmalkar ve yetersiz hissediyorum. Bugüne kadar hiç böyle hissetmemiştim, hep kendime güvendim, ilk haftadan beri hep kendim ilgilendim. Ama şimdi tutmaya bile korkuyorum. Kızımın gözüne bakınca "beni niye bıraktın" diyor gibi geliyor, kalbim sıkışıyor. Kimseye anlatamadım. Paylaşmak istedim.

O kadar sert düştü ki iyi olduğuna inanamıyorum. Böyle bir hikayesi olan var mı? Lütfen paylaşın.

Genişletmek için tıkla...

cnmbebegim .!.:

merhaba giovinetta,

bu siteye derdimi sizlerle paylasmak, bir fikir danismak icin girdim.

Ben de dun yerde otururken bebegimi dusurdum ( oglumuz 7 aylik, allah bagislasin. Yeni yeni emeklemeye calisiyor. Kendi kendine oturmaya da basladi sayilir ama biz hep arkasinda duruyoruz ne olur ne olmaz diye. Bebegimle beraber yerde oyun oynuyorduk, bir an birazcik uzaktaki bir seye uzanmak icin arkasindan cekildim. Kafami cevirmem ve onu arkasi ustu tak diye devrilirken gormem gozumun onunden gitmiyor. Elim ayagim titredi, hala da cok kotuyum.

Sen yukarida ne anlattiysan birebir hepsini yasiyorum. Sucluluk, yetersizlik, vicdan azabi, hepsi aklimin icinde, inanilmaz uzgunum. Dunden beridir bebisimin gozunun icine bakiyorum iyi mi diye. ınanin iki gundur neredeyse hep kucagimda uyuttum. ıyi bir anne olmadigimi, ona bakamadigimi dusunmekten kendimi alakoyamiyorum. Yukaridan bir yerden dusmedi ama otururken sirtustu yere dustu kendini tutamadi. Kafasinin arkasini carpti. Bakiyorum sisme yok ama hala emin olamiyorum. Biz yurtdisinda yasiyoruz, burda hastaneye goturunce basini elleriyle kontrol edip, yemek yiyor mu, bezi islak mi, oyleyse endiselenme deyip geri gonderiyorlar. Film falan cekmiyorlar.

Birsey olur mu, boyle deneyimleri olan anneler, ne olur bana bir fikir verin, aklimi oynatacagim.

Genişletmek için tıkla...

elcin80 .!.:

benım oğlum 10 aylıkken bebek arabasında uyuyodu kemer takılı değıldı çünkü yatar şekıldeydı uzunlamasına arabasında market zemın kattaydı elımızde poşetleer vardı 15 20 tane yukarı merdıven vardı ben eşıme ben bebeğı kucağıma alayım sen poşetlerı bebek arabasına koyalım dedım sonra market görevlısı geldı ve eşım dedıkı bız bebeğı arabayla merdıvenden çıkaralım akıllı market görevlısı yukarı çok kaldırınca baş aşağı kayarak arkadan merdıvelere çarpa çarpa yere düştü benım gözümden sakındığım meleğım kafası vucud çarpa çarpa ben çığlıklar atarak bağırarak bebeğıme dokunamadım kırık vardır dıye eşım hemen kaldırdı ağlamadı ben kcağıma alınca sakınleştı oğlum ağzı toz dolmuştu tıtredı bıdaha ağlamadı tomoğrofı çekıldı vüctta kırık var mı dıye tm vucut röntgen maşallah bışey yoktu doktor 24 saat gözlem kusma gözde kayma özellıkle fışkırırcasına kusmada acl getır dedı ALLAH A şukur senınkıde 24 saatte kusma ve gözde kayma kırık yoksa korkma

Genişletmek için tıkla...

cnmbebegim .!.:

Merhaba giovinetta,

Bu siteye derdimi sizlerle paylasmak, bir fikir danismak icin girdim.

Ben de dun yerde otururken bebegimi dusurdum ( Oglumuz 7 aylik, Allah bagislasin. Yeni yeni emeklemeye calisiyor. Kendi kendine oturmaya da basladi sayilir ama biz hep arkasinda duruyoruz ne olur ne olmaz diye. Bebegimle beraber yerde oyun oynuyorduk, bir an birazcik uzaktaki bir seye uzanmak icin arkasindan cekildim. Kafami cevirmem ve onu arkasi ustu tak diye devrilirken gormem gozumun onunden gitmiyor. Elim ayagim titredi, hala da cok kotuyum.

Sen yukarida ne anlattiysan birebir hepsini yasiyorum. Sucluluk, yetersizlik, vicdan azabi, hepsi aklimin icinde, inanilmaz uzgunum. Dunden beridir bebisimin gozunun icine bakiyorum iyi mi diye. Inanin iki gundur neredeyse hep kucagimda uyuttum. Iyi bir anne olmadigimi, ona bakamadigimi dusunmekten kendimi alakoyamiyorum. Yukaridan bir yerden dusmedi ama otururken sirtustu yere dustu kendini tutamadi. Kafasinin arkasini carpti. Bakiyorum sisme yok ama hala emin olamiyorum. Biz yurtdisinda yasiyoruz, burda hastaneye goturunce basini elleriyle kontrol edip, yemek yiyor mu, bezi islak mi, oyleyse endiselenme deyip geri gonderiyorlar. Film falan cekmiyorlar.

Birsey olur mu, boyle deneyimleri olan anneler, ne olur bana bir fikir verin, aklimi oynatacagim.

Genişletmek için tıkla...

giovinetta .!.:

Sabahtan beri gözyaşlarımı tutamıyorum.. Nasıl oldu, ben biricik bebeğime sahip çıkamadım diye kendimi suçlayıp duruyorum. Onunla her göz göze gelişimde kalbim sızlıyor, tekrar tekrar sarılıyorum, kokluyorum.

Sabah eşimi işe gönderdikten sonra kızımı anakucağına koyup onunla konuşacaktım. Anakucağı bize 10 adım ötedeydi ve kızımla beraber taşıması ağır olduğu için kızımı kanepeye bırakıvereyim diye düşündüm. Zaten hiç öyle dönmüyordu, ayakları kolları hareketli ama haldur huldur hareket edemiyor diye rahattım da. Yine de kanepeye çok güvenli bir şekilde oturtmuştum. Özellikle kanepenin köşesine oturttum ki kıprayamasın. Yastık da koydum yanına. Anakucağını aldım arkamı dönmemle kuzumun aşağı doğru belini büktüğünü görmem bir oldu. Çığlık attım koştum ama yetişemedim (((( O fotoğrafı asla unutamayacağım galiba. Yavrum kafasının üstüne düştü. Resmen kafa üstü yığıldı yere. Daha çok küçük, kesin bişey oldu diye yüreğim hopladı. Feryat ediyordum, ağlamaya titremeye başladım (hala sakinleşemiyorum). Bebeğimin çığlıkları arasında sürekli dua ediyordum, onu benden alma rabbim diye. Eşimi aradım, 5 dakika önce çıkmıştı zaten, hemen geldi. Kafasına gözlerine baktı, muayene etti (eşim doktor). Kızım babasına gülmeye başladı. Eşim, turp gibi bişeyi yok dedi ama ben sakinleşemedim. 1-2 saat uyutmadık. Kusar mı diye takip ettim ama çok şükür ki kızım bütün gün, sanki düşen o değil gibi normal davrandı. Hiç ağlamadı bile.

Ama ben bu duygudan kurtulamıyorum. Kendimi beceriksiz, ihmalkar ve yetersiz hissediyorum. Bugüne kadar hiç böyle hissetmemiştim, hep kendime güvendim, ilk haftadan beri hep kendim ilgilendim. Ama şimdi tutmaya bile korkuyorum. Kızımın gözüne bakınca "beni niye bıraktın" diyor gibi geliyor, kalbim sıkışıyor. Kimseye anlatamadım. Paylaşmak istedim.

O kadar sert düştü ki iyi olduğuna inanamıyorum. Böyle bir hikayesi olan var mı? Lütfen paylaşın.

Genişletmek için tıkla...

laviusc .!.:

2 saat önce ben de yaşadım aynısını....kanepeyi açtım,5.5 aylık oğlumu bıraktım kahvaltı yapmaya gittim.kanepenin bi tarafına yorgan doladım,ön kısmına da yastıklarla siper yaptım.hep böyle yapardım ve yastıkları itemezdi.kahvaltıda çay döktüm üstüme yandım,göbğim falan soyuldu.eşim de bana koştu biz yanıkla uğraşırken oğlumun çığlığını duydum.2 adımda yanına vardım vee yerdeydi oğlumm.nasıl çığlık çığlığa ağlıyorrrr...sakinleştirdik.hemen hastaneye koşturduk.kafa filmini çektier bişey yok denildi.ama kaşı şişmiş.galiba yüzüstü düşmüş bebeğğim.o ağladı ben ağladım.hala ellerim titriyor...

Genişletmek için tıkla...