Sabahtan beri gözyaşlarımı tutamıyorum.. Nasıl oldu, ben biricik bebeğime sahip çıkamadım diye kendimi suçlayıp duruyorum. Onunla her göz göze gelişimde kalbim sızlıyor, tekrar tekrar sarılıyorum, kokluyorum.
Sabah eşimi işe gönderdikten sonra kızımı anakucağına koyup onunla konuşacaktım. Anakucağı bize 10 adım ötedeydi ve kızımla beraber taşıması ağır olduğu için kızımı kanepeye bırakıvereyim diye düşündüm. Zaten hiç öyle dönmüyordu, ayakları kolları hareketli ama haldur huldur hareket edemiyor diye rahattım da. Yine de kanepeye çok güvenli bir şekilde oturtmuştum. Özellikle kanepenin köşesine oturttum ki kıprayamasın. Yastık da koydum yanına. Anakucağını aldım arkamı dönmemle kuzumun aşağı doğru belini büktüğünü görmem bir oldu. Çığlık attım koştum ama yetişemedim
(((( O fotoğrafı asla unutamayacağım galiba. Yavrum kafasının üstüne düştü. Resmen kafa üstü yığıldı yere. Daha çok küçük, kesin bişey oldu diye yüreğim hopladı. Feryat ediyordum, ağlamaya titremeye başladım (hala sakinleşemiyorum). Bebeğimin çığlıkları arasında sürekli dua ediyordum, onu benden alma rabbim diye. Eşimi aradım, 5 dakika önce çıkmıştı zaten, hemen geldi. Kafasına gözlerine baktı, muayene etti (eşim doktor). Kızım babasına gülmeye başladı. Eşim, turp gibi bişeyi yok dedi ama ben sakinleşemedim. 1-2 saat uyutmadık. Kusar mı diye takip ettim ama çok şükür ki kızım bütün gün, sanki düşen o değil gibi normal davrandı. Hiç ağlamadı bile.
Ama ben bu duygudan kurtulamıyorum. Kendimi beceriksiz, ihmalkar ve yetersiz hissediyorum. Bugüne kadar hiç böyle hissetmemiştim, hep kendime güvendim, ilk haftadan beri hep kendim ilgilendim. Ama şimdi tutmaya bile korkuyorum. Kızımın gözüne bakınca "beni niye bıraktın" diyor gibi geliyor, kalbim sıkışıyor. Kimseye anlatamadım. Paylaşmak istedim.
O kadar sert düştü ki iyi olduğuna inanamıyorum. Böyle bir hikayesi olan var mı? Lütfen paylaşın.