Sizi çok iyi anlıyorum çok zor durumdasınız. Ben üniversitede okurken 2 kedi sahiplendim. Evde kendi halimizde yaşayıp gittik 2 sene boyunca. Ama sonra okul bitip aile evine dönünce ailem kedileri istemedi. Saçma sapan sebepler sundular bana. Annem etraftaki kedileri besliyor hatta evin içine girip uyuyorlar ama benim kedilerimi istemiyor. Onlar gelince kapı baca açık yatamayacakmış çünkü. Dışarı kaçmasınlar diye kapıya pencereye dikkat etmem aşırı rahatsız ediyormuş onu. Erkek arkadaşıma bıraktım kedileri ama o da ailesiyle yaşıyor ve onun ailesi de kedilerin pis olduğunu, tüylerinin bilmem ne olduğunu söyleyip duruyor. Erkek arkadaşımla öyle zor durumdayız ki... Bakıma muhtaç oldukları için sahiplenip tedavi ettiğimiz birlikte mutlu olduğumuz canların sorumluluğunu başta akıl edememişiz biz. Mamasını suyunu verirsin, kumunu temizlersin, birlikte oyun oynar sevgini verirsin diye sorumluluğunu küçümsemişiz meğer. Şimdi sürekli çözüm arıyoruz ama kesinlikle bu çözümlerin içinde sokağa atmak ya da başkasına sahiplendirmek bulunmuyor. Ayrı eve çıkmak için iş arayıp aldığımız harçlıkları biriktiriyoruz. Artık kim önce ayrı eve çıkmayı başarabilirse o alır kedileri diye hedef koyduk.
Sizin kedinizi sokağa atacağınıza inanmıyorum. Başkasına sahiplendirmek için her yere ilan verin. Kedinizi sahiplendirdiğiniz zaman eşiniz gözünüzde nasıl biri olur bilmiyorum. Çünkü bu kedi korkusu değil eşiniz sadece korkmuyor ki. Kedileri sevmiyor. İkinizin evlenmesi saçma bi kere. Kandırıp evlendiyse de kediye katlanmasını bilecek. Aile baskısına dayanamıyor. Herkes kedilere pis deyince misafirler eve gelmeyi reddedince kediden kurtulma bahanesi olarak kullanmış bunları. Şimdi bu adamın iyi bir insan olduğuna kim inandırabilir ki beni?
Ay bilmiyorum. Ben ne sahiplendirebiliyorum ne sokağa atabiliyorum. Nasıl yapayım? Zor bir dönemden geçiyorum kedilerimde benimle bu zorluğu yaşıyor ama atlatacağız diye kendimi avutuyorum işte.