her çocuk anneye bu yaşlarda çok bağlı orasını anladım. ama çocuklar belirli bi yaştan sonra buna alışırlar. çocugunuz çok mu küçük? birde niye size bu kadar bağlı?
Yaşadığınız vicdan azabını çok iyi anlıyorum, ama bu vicdan azabı asla bitmeyecek bir duygu zaten, çalışsanız ona yeterince vakit ayıramıyorum diye vicdan azabı yaşayacaksınız, çalışmasanız çalışsaydım belki onu daha iyi şartlarda yetiştirebilirdim daha fazla imkan sunardım diye vicdan azabı duyacaktınız. Annelik ölene kadar çocukları için vicdan azabı yaşamaktır. Hele ki atanmış memur olmuşsunuz, sakın işi bırakmayın. Emin olun büyüyünce sizi anlayacak, benim kızım şimdi akşama kadar derste, sabahtan akşama benim evde olmamın ona ne faydası var şu an? Rahat olun, bu günler geçecek, kızınızı arkadaşınız gibi yanınıza alıp avm'lerde gezerken, maddi imkanınız olduğu için birlikte gönlünüzce alışveriş yaparken, oturup onunla arkadaş gibi kahve içerken birlikte çok mutlu olacaksınızYazdıklarınızda kendimi buldum adete ve içim gercekten ferahladi. Bu durumu tek benim yaşamadığımı, zamanla geçeceğini birilerinin hayatında okumak guzel geldi. Mutlaka yaşayan vardır onu tahmin edebiliyorum ama bizzat okumak umutlarımı yesertti. Kazandigima sevinemedim bırakmayı düşündüm ben de. Ama ileride büyüdüğü zaman benim evde oturmam ona bir fayda saglayamayacak aksine çalışmam onu da buyuturken maddi kolaylık sağlayacaktır Umarım bunları ilerde anlar
