Bir arkadaşımız sizden biraz önce, 19:40 da 'hayat böyleymiş öğrenmiş oldum' başlığı ile duygularını dile getirmiş.
O arkadaşımızın duygularını kırgınlığını anlıyabiliyorum.
İnsanın elinde olmadan istemeyerek, elinden kayıp gidebiliyor en sevdiğim en değer verdiğim dediği varlık.
Acının tarifi imkansız, çekenler bilir.
Ve zamanla bu acıyla insan olgunlaşmaya başlıyor ve dimdik ayakta durmayı öğreniyor. Arkasına dönüp baktığında bazı gerçekleri daha iyi görmeye başlıyor.
İnsan hayatının merkezini iyi secmeli. Bizi hiçbirzaman yalnız bırakmıyacak, her an bizimle beraber olan, bizi bizden iyi bilen, en zor anımızda feryadımızı işiten yüce bir varlığın sevgisiyle dolsun Yüreğimiz. Ey bizim Rabbimiz! biz seni unutsakta sen kendini bizlere unutturma... Amin