5 Yıldır evliliğimize heyecan katacak bir bebeğin özlemiyle hasretiyle yaşıyorum.Aşılamaydı, tüpo bebekti derken o kadar yıprandım ki anlatamam.Çocuklu hiç kimseyle görüşemez oldum.Onları görünce kıskançlıktan çıldırıyorum.Oysa ben eskiden kıskanç bir insan değildim, her zaman elindekilerle yetinmeyi bildim.Şimdi neden böyle oldugumu bende anlamıyorum.
Son iki yıldır ailem dışında çocuklu olan hiç kimseyle görüşmüyorum.Kafam daha rahat oluyor.Bu arada bekar arkadaşlarımız evlendi çevremiz genişledi, günler daha dolu geçmeye başladı.Bende çocuk meselesini çok kafama takmamaya başladım.Eskiden oldugu gibi hep içime atmak yerine bazı arkadaşlarımla paylaşmaya basladım.Sadece anlatmak bile beni rahatlatıyordu.
Yaklaşık bir ay önce çok sevdiğim bir arkadaşım telefonla aradı,hal hatır derken bebek yokmu hala dedi.Yok dedim tabi.Hemen ardından ikinci çocuğu düşündüklerini falan anlatmaya basladı.Çok sinirlendim ama bişey demedim tabi.Birdaha onunla görüşmek istemedim.Birkaçgün sonra başka bir arkadaşım arayıp o gün test yaptıgını ve hamile oldugunu söyledi,müjdeledi ,hamileliğin ne kadar zor oldgunu anlatmaya basladı , ne diyim allah yardım etsin dedim kapattım.Bir daha onuda aramadım.Daha gecen hafta derdimi paylaşabileceğim kalan tek bir arkadaşımla dertleştik.Ona hamile görmeye yada bebek görmeye dayanamadıgımı anlattım.Psikolojim çok bozuk oldugunu hatta bu konuda yardım almayıu bile düşündüğümü anlattım.Bu gün o arkadaşım beni telefonla arayıp müjdesini verdi.Çok mutlu olucam ya bana hamilelik haberini verdi.Telefonu kapatınca saatlerce ağladım.Neden bana nispet yapıyorlar gibi ilk önce beni arayıp hamileyim diyorlar ki.
Sonra uzun uzun düşündüm.Bunun tek bir açıklaması olabilirdi.Arkadaşım dediğim insanlar aslında hep beni kıskandılar.İlk defa benim olmayan ve kendilerinin sahip oldugu bişey var ve bunu gözüme gözüme sokmak istiyorlar.Bilmiyorum belkide çok duygusal düşünüyorum ama anladığım bişey var.Dost diyebileceğim kimsem kalmamış etrafımda.Çok üzgünüm, çok yalnızım inşsallah rabbim yalnızlığıma ortak bir melekte bana verir birgün.:sinifsinif:
Son iki yıldır ailem dışında çocuklu olan hiç kimseyle görüşmüyorum.Kafam daha rahat oluyor.Bu arada bekar arkadaşlarımız evlendi çevremiz genişledi, günler daha dolu geçmeye başladı.Bende çocuk meselesini çok kafama takmamaya başladım.Eskiden oldugu gibi hep içime atmak yerine bazı arkadaşlarımla paylaşmaya basladım.Sadece anlatmak bile beni rahatlatıyordu.
Yaklaşık bir ay önce çok sevdiğim bir arkadaşım telefonla aradı,hal hatır derken bebek yokmu hala dedi.Yok dedim tabi.Hemen ardından ikinci çocuğu düşündüklerini falan anlatmaya basladı.Çok sinirlendim ama bişey demedim tabi.Birdaha onunla görüşmek istemedim.Birkaçgün sonra başka bir arkadaşım arayıp o gün test yaptıgını ve hamile oldugunu söyledi,müjdeledi ,hamileliğin ne kadar zor oldgunu anlatmaya basladı , ne diyim allah yardım etsin dedim kapattım.Bir daha onuda aramadım.Daha gecen hafta derdimi paylaşabileceğim kalan tek bir arkadaşımla dertleştik.Ona hamile görmeye yada bebek görmeye dayanamadıgımı anlattım.Psikolojim çok bozuk oldugunu hatta bu konuda yardım almayıu bile düşündüğümü anlattım.Bu gün o arkadaşım beni telefonla arayıp müjdesini verdi.Çok mutlu olucam ya bana hamilelik haberini verdi.Telefonu kapatınca saatlerce ağladım.Neden bana nispet yapıyorlar gibi ilk önce beni arayıp hamileyim diyorlar ki.
Sonra uzun uzun düşündüm.Bunun tek bir açıklaması olabilirdi.Arkadaşım dediğim insanlar aslında hep beni kıskandılar.İlk defa benim olmayan ve kendilerinin sahip oldugu bişey var ve bunu gözüme gözüme sokmak istiyorlar.Bilmiyorum belkide çok duygusal düşünüyorum ama anladığım bişey var.Dost diyebileceğim kimsem kalmamış etrafımda.Çok üzgünüm, çok yalnızım inşsallah rabbim yalnızlığıma ortak bir melekte bana verir birgün.:sinifsinif:
Son düzenleyen: Moderatör: