Eşiniz babanızı arayınca mutlu mu oluyorsunuz? Anlamadım
Karakterleri zıt (ve babanız da aksi, kişilerin sınırlarını ihlal etmeye alışık biri) bu iki insanı neden kaynaştırmaya çalışıyorsunuz?
Bırakın eşiniz aramazsa aramasın.
Babanız niye aramıyor derse içinden gelmiyor deyin. Nedenini de söyleyin. Eşim bir yetişkin ve YANLIŞ da olsa doğru da olsa kendi kararlarını alabilecek yaşta deyin babanıza. Hangimizin her yaptığı doğru? Kime göre doğru?
Bakın burada bile tek doğru yok. Kimi demiş ki sizi AVM de yalnız bırakmamalı idi, kimisi demiş ki evde yalnız mı otur deseydi, iyi ki götürmüş AVM'ye. Görüyorsunuz ki TEK doğru yok.
Önemli olan ise eşinizin ve sizin doğrularınız. Yani ailenizin. Siz artık eşinizle aile oldunuz.
Babanıza yalan söyleseydiniz AVM konusunda diyenlere de katılmıyorum. Bir yalan iki yalan nereye kadar. En güzeli "babacım, biz eşimle böyle düşündük, böyle karar verdik, lütfen siz de saygı duyun ve karışmayın" demeniz.
Eşinize çok yansıtıyorsunuz babanızla olan dengeyi kuramamış olmanızı. Eşinizin ailesini siz niye aramamazlık ediyorsunuz? Çok çocukça şeyler bunlar. İnatlaşmakla hiç bir şey çözülmez. Eşinizin babası da mı size sizin babanız gibi davranıyor? Eşinizin babasının suçu, günahı ne? Sizin babanızın suçunun cezasını neden o adama çektiriyorsunuz?
Herkesin yeri ayrı ama siz hepsini karıştırmışsınız.
Eşinizin yeri ayrı, babanızın, annenizin, eşinizin ailesinin. Hepsine layık olduğu gibi davranmalısınız.
Eşinizi babanıza ezdirmeye devam ederseniz eşiniz size öfke duymaya başlayacaktır, hakaret diyorsunuz zaten, başlamış bile. Kadın olsun erkek olsun egolarımız var. Eşiniz çocuk değil ya.
Babanızı eşinizden uzak tutmaya çalışmalısınız. Hatta eşiniz onu aramıyor diye mutlu olmalısınız. Çünkü onların görüşmesi demek eşinizin daha gergin olması demek. Gerginliği de size yansıtacak normal olarak. Çünkü babanızın densizliğine bir şekilde bahane bulur, alttan almaya çalışır aslında ama sizin babanıza karşı eşinizi savunmamanız eşinizin egosunu yaralar. Arada kalan da siz olursunuz. Yazık olur.