Merhaba arkadaşlar daha önce konu açmıştım. Konumda söylemiştim
''ben 1 senedir evliyim eşim beni ailesi yüzünden çok üzdü ezdi hak etmediğim çok şey işittim eşimden hep sabrettim bebeğim için karnımdaki özellikle..ailesiyle birlikte yaşamaya zorladı beni evimizi boşaltıp ailesi kötü insanlar evimizde bile başbaşa kalamıyorduk her hafta geliyorlardı 3,4 gün kalıyorlardı ben de artık dayanamadım ve eşimi terk ettim şimdi çok akıllanmış ne istersem yapıyor ev tutacağım ailemle de mesafe koyacağım senin değerini anladım biz artık 3 kişilik bir aileyiz sen ben doğacak bebeğimiz onlar bir gün ölecek ama sen benim yanımda olacaksın son nefesime kadar bunu anladım beni terk ettiğinde diyor seni çok seviyorum çok aşığım falan diyor şuan annemin evindeyim yarın o şehre geri dönmemi istiyor ama ben artık onu sevdiğimi hissetmiyorum ve çok soğudum ondan ne yapmam gerek bilmiyorum.'' diye arkadaşlardan gelen tavsiyeleri göz önünde bulundurarak ev tutturdum ona ve geri döndüm istanbuldan izmire bana seni seviyorum dön bir daha seni üzmeyeceğim asıl ailem sensin bundan sonra sen ben bebeğimiz seni asla kimse ezemez herkes de karşısında beni bulur istediğin gibi ailemle yüz göz etmeyeceğim ara sıra görüşürüz anladım ki hepsi ölecek bir gün ama biz seninle ölene kadar beraber olacağız evimizi tuttum gel dedi ve gittim kızlar. Eşyalar icraya verilmiş edilmiş güya evde bir yer yatağı bir tv mutfak eşyaları komple perdeler ve halılar büyük bir dolap ve aynalıktan başka bir şey yok kocaman da ev ben buna bile razı oldum sırf karnımdaki bebeğin hatrına ve eşimin de değiştiğini düşünerek gittim bir baktım kaynanamlara yakın ev istemiyordum hadi ona da eyvallah dedim 10 dakika yürüse kadın bizde yani neyse sürekli arıyor yine rahat yok yani her gün kaynanama götürüyor beni zorla saatlerce oturtuyor kadın hamile halimle benden iş bekliyor vicdan yok yani arada laflar sokuyor bazen de annecim kızım diyor eşim kızmasın diye eşim gık demiyor hani beni koruyup ezdirmeyecekti evimizde 4.günümüzde şiddet uyguladı en son sinir krizi geçirdim yere yatmış kulaklarımı tıkamış duymıycam seni yeter diye bağırırken üstüme dökülen suyla kendime geldim kalk yapma çocuk düşecek diyordu biraz bekle pınar dedim içimdenve bekledim bir daha vurmadı ama verdiği sözlerden birini daha tutmamış oldu bağırmalara azarlamalara hakaretlere de başladı arada sevgi gösterdi ama o yalvardığı zamanlardaki aşkı hissedemedim sesinde yüzünde de göremedim. Şımardı sanırım biraz yüz verince. Neyse çok düşündüm bebeğim için gittim babasız büyümesin diye ama olurunun olmadığını düşünüyorum artık izmirde ailesinin gölgesinde daha fazla yaşayamam diyerek bugün ordan kaçtım istanbula ailemin yanına geldim ve zerre pişman değilim bundan istanbulda aileme yakın bir ev tutmadıkça tek bir şans daha vermeyeceğim ona. Kızlar çok duygusal bir dönemdeyim hamileyim ufacık bir bebek var içimde ve yardım edin bana akıl verin lütfen
''ben 1 senedir evliyim eşim beni ailesi yüzünden çok üzdü ezdi hak etmediğim çok şey işittim eşimden hep sabrettim bebeğim için karnımdaki özellikle..ailesiyle birlikte yaşamaya zorladı beni evimizi boşaltıp ailesi kötü insanlar evimizde bile başbaşa kalamıyorduk her hafta geliyorlardı 3,4 gün kalıyorlardı ben de artık dayanamadım ve eşimi terk ettim şimdi çok akıllanmış ne istersem yapıyor ev tutacağım ailemle de mesafe koyacağım senin değerini anladım biz artık 3 kişilik bir aileyiz sen ben doğacak bebeğimiz onlar bir gün ölecek ama sen benim yanımda olacaksın son nefesime kadar bunu anladım beni terk ettiğinde diyor seni çok seviyorum çok aşığım falan diyor şuan annemin evindeyim yarın o şehre geri dönmemi istiyor ama ben artık onu sevdiğimi hissetmiyorum ve çok soğudum ondan ne yapmam gerek bilmiyorum.'' diye arkadaşlardan gelen tavsiyeleri göz önünde bulundurarak ev tutturdum ona ve geri döndüm istanbuldan izmire bana seni seviyorum dön bir daha seni üzmeyeceğim asıl ailem sensin bundan sonra sen ben bebeğimiz seni asla kimse ezemez herkes de karşısında beni bulur istediğin gibi ailemle yüz göz etmeyeceğim ara sıra görüşürüz anladım ki hepsi ölecek bir gün ama biz seninle ölene kadar beraber olacağız evimizi tuttum gel dedi ve gittim kızlar. Eşyalar icraya verilmiş edilmiş güya evde bir yer yatağı bir tv mutfak eşyaları komple perdeler ve halılar büyük bir dolap ve aynalıktan başka bir şey yok kocaman da ev ben buna bile razı oldum sırf karnımdaki bebeğin hatrına ve eşimin de değiştiğini düşünerek gittim bir baktım kaynanamlara yakın ev istemiyordum hadi ona da eyvallah dedim 10 dakika yürüse kadın bizde yani neyse sürekli arıyor yine rahat yok yani her gün kaynanama götürüyor beni zorla saatlerce oturtuyor kadın hamile halimle benden iş bekliyor vicdan yok yani arada laflar sokuyor bazen de annecim kızım diyor eşim kızmasın diye eşim gık demiyor hani beni koruyup ezdirmeyecekti evimizde 4.günümüzde şiddet uyguladı en son sinir krizi geçirdim yere yatmış kulaklarımı tıkamış duymıycam seni yeter diye bağırırken üstüme dökülen suyla kendime geldim kalk yapma çocuk düşecek diyordu biraz bekle pınar dedim içimdenve bekledim bir daha vurmadı ama verdiği sözlerden birini daha tutmamış oldu bağırmalara azarlamalara hakaretlere de başladı arada sevgi gösterdi ama o yalvardığı zamanlardaki aşkı hissedemedim sesinde yüzünde de göremedim. Şımardı sanırım biraz yüz verince. Neyse çok düşündüm bebeğim için gittim babasız büyümesin diye ama olurunun olmadığını düşünüyorum artık izmirde ailesinin gölgesinde daha fazla yaşayamam diyerek bugün ordan kaçtım istanbula ailemin yanına geldim ve zerre pişman değilim bundan istanbulda aileme yakın bir ev tutmadıkça tek bir şans daha vermeyeceğim ona. Kızlar çok duygusal bir dönemdeyim hamileyim ufacık bir bebek var içimde ve yardım edin bana akıl verin lütfen