Koluma faça atıyorum istemeden

-stargirl- .!.:
Ablalarım merhaba ben 17 yaşındayım. Babamla kalıyorum, annem bizimle görüşmüyor. Hayatım iğrenç iğrenç ötesi. Babannem sinir köpü ve onunla kalıyoruz. Bana hakaretler ediyor. Babam da öyle,beni zorla istemediğim bir bölümde okutturacak. Çok da sinirli biri ayrıca. Hiç mutlu değilim evde. Aslında okulda da mutlu değilim. Öğretmenlerim hep derslerinde başarılı iyi öğrencileri ya da kendileriyle sohbet kurma çabasında olan yalakaları seviyor.

Hiçbir yerde beni anlayan biri yok. İçime atmayı sevmiyorum. Dertlerim paylaşılınca da azalmıyor. Eve gidiyorum ve her şey iğrençleşiyor işte. Derslerim de kötü. Ailem beni hiç hiç hiç anlamıyor. Şimdi çoğunuz ergenlik falan dersiniz ama aşk acısı gibi bir sebepten kendini kesecek kadar salak bir kız değilim. Kendimi kesmiyorum da sadece cok derin olmayan izler atıyorum işte. Yaparken rahatlıyorum. Ilerde pişman olurum biliyorum ama durduramıyorum.

Sizce nasıl bunu bırakabilirim?Evde çok doluyorum sinirimi nasıl atabilirim. Eskiden hüngür hüngür ağlar rahatlardım ama artık ağlayamıyorum bile.
Genişletmek için tıkla...


çok küçük yaşlarda çok büyük şeyler yaşıyorsunuz :( evet şuan anlattıkların hüç iyi şeyler değil ama kendine zarar vermen de normal bir davranış değil. faça atınca geçmiyor ki acılar dertler..
gelecekten bir beklentin yok belli baban ayarlamış sanırım kendine göre.. ama yine de sen ne yapmak istiyorsun bence bunu bir düşün.. birşeyleri toparlamak senin elinde.. senden daha kötü durumda olan öğrencilerim vardı benim ve kendilerini o bataklıktan kurtarmak için çalıştılar.. ne annelerine ne babalarına muhtaç olmamak için hem de.. hayatını değiştirmek toparlamak senin elinde bunu unutma..
sadece aklını balına al.. rehber öğretmenin vardır okulda onun yanına git sana yardımcı olacaktır.. doktor tedavisi gerek ama yazdıklarından sanki gidemeyecek gibisin öyle anladım
 
-stargirl- .!.:
Ablalarım merhaba ben 17 yaşındayım. Babamla kalıyorum, annem bizimle görüşmüyor. Hayatım iğrenç iğrenç ötesi. Babannem sinir köpü ve onunla kalıyoruz. Bana hakaretler ediyor. Babam da öyle,beni zorla istemediğim bir bölümde okutturacak. Çok da sinirli biri ayrıca. Hiç mutlu değilim evde. Aslında okulda da mutlu değilim. Öğretmenlerim hep derslerinde başarılı iyi öğrencileri ya da kendileriyle sohbet kurma çabasında olan yalakaları seviyor.

Hiçbir yerde beni anlayan biri yok. İçime atmayı sevmiyorum. Dertlerim paylaşılınca da azalmıyor. Eve gidiyorum ve her şey iğrençleşiyor işte. Derslerim de kötü. Ailem beni hiç hiç hiç anlamıyor. Şimdi çoğunuz ergenlik falan dersiniz ama aşk acısı gibi bir sebepten kendini kesecek kadar salak bir kız değilim. Kendimi kesmiyorum da sadece cok derin olmayan izler atıyorum işte. Yaparken rahatlıyorum. Ilerde pişman olurum biliyorum ama durduramıyorum.

Sizce nasıl bunu bırakabilirim?Evde çok doluyorum sinirimi nasıl atabilirim. Eskiden hüngür hüngür ağlar rahatlardım ama artık ağlayamıyorum bile.
Genişletmek için tıkla...
ileride çok pişman olursun güzel kızım,
öfke seni etkisi alltına almaya başladığında 100 e kadar saymayı dene ,
bedenini yoracak eylemler de bulun mekik çek şınav çek odanda ,
spor yap çıkabiliyorsan yürüyüşe çık....
ezber yapmaya çalış , beynini ve bedenini meşgul etmeye çalış emin ol bunlardan biri çok hoşuna gidecektir...
ya da bir poşet al üfle üfle üfle üfle tüm nefretinle içindeki öfkeyi poşete boşalt ve patlat poşeti ...tüm öfken sinirin ,acıların uçsuuuun gitsin ama kollarını çizme güzel kızım.
bugünlerinde geçecek hem de tahmininden çok daha hızlı geçecek bir bakacaksın hayret edeceksin..
zaman çok hızlı geçiyor.
 
Bak güzel kızım..bende bi ögretmenim..okulda seni anlayan bi ögretmen elbet vardır..sen git konuş yakın hissettiğin bi ögretmenin ile..eminim.durumunu bilseler daha iyi ilgilenirler seninle buda başarılı olmana ve hayatta bi amaca sahip olmana neden olacak.
Hayatın kötü olabilir ama güzelleştirmekde senin elinde..sen bu hayata geldiysen mutlaka bi neden vardır..hayatındaki olumsuzlukları fırsata çevir ve daha iyi sarıl hayata..inan nasıl bakarsan öyle görürsün.
Nerde yasiyosun bilmiyorum ama doğunun ücra bir yerine büyüksehirden atandım.ve burda durumu senden kötü olan ögrencilerim var ve onlar derslerine tutunmuş durumda.hayatlarini kurtarmak adina uğrasiyorlar..
Tam senin yasindayken babam felc gecirdi..5 kardestik.ve ben lise 2 ye gidiyordum..arkadaslarim gezip tozarken ben okuldandan kostur kostur eve gider katdeslerimle ilgilenirdim..annem hep babamla hastanalerdeydi..abim 19 yasinda univerteyi birakip bize bakmak icin calismaya basladi..sonra annemde o donem rahatsizlandi evdeki tum is uzerimdeydi..sonra yavas yavas babam iyilesmeye basladi.ablam.universetyi bitirdi ve bend ne yapip edip universetyi kazandim..sorunluluklarim.cok fazlaydi..yeri geldi elimde test kitaplarim babamla gityigimiz rehebilitasyon merkezlerinde ders calistim..yeri geldi gunduz evi temizledim gece ders calistim..ve kazandim..hayati bidaha yasamak istesem bu universte yillarim du..hayatimin en eglenceli yillariydi..sende yasa bu anlari..ne yap et kimligini r.
Bak simdi bi aile kurdum..bi kizim var..ve ogretmen oldum..
Ama o donemler istanbul gibi bi yerde kendimi biraksaydim eger buralarda olamazdim...zaman herseyun ilaci inan..sen iste allah oyle bi yardim ediyordki..ve buraya guzel haberlerini yaz olurmu..banada istedigin zaman yazabilirsin..lutfen ama lutfen toparla silkilen gelecegin ve kendin icin..
 
-stargirl- .!.:
Ablalarım merhaba ben 17 yaşındayım. Babamla kalıyorum, annem bizimle görüşmüyor. Hayatım iğrenç iğrenç ötesi. Babannem sinir köpü ve onunla kalıyoruz. Bana hakaretler ediyor. Babam da öyle,beni zorla istemediğim bir bölümde okutturacak. Çok da sinirli biri ayrıca. Hiç mutlu değilim evde. Aslında okulda da mutlu değilim. Öğretmenlerim hep derslerinde başarılı iyi öğrencileri ya da kendileriyle sohbet kurma çabasında olan yalakaları seviyor.

Hiçbir yerde beni anlayan biri yok. İçime atmayı sevmiyorum. Dertlerim paylaşılınca da azalmıyor. Eve gidiyorum ve her şey iğrençleşiyor işte. Derslerim de kötü. Ailem beni hiç hiç hiç anlamıyor. Şimdi çoğunuz ergenlik falan dersiniz ama aşk acısı gibi bir sebepten kendini kesecek kadar salak bir kız değilim. Kendimi kesmiyorum da sadece cok derin olmayan izler atıyorum işte. Yaparken rahatlıyorum. Ilerde pişman olurum biliyorum ama durduramıyorum.

Sizce nasıl bunu bırakabilirim?Evde çok doluyorum sinirimi nasıl atabilirim. Eskiden hüngür hüngür ağlar rahatlardım ama artık ağlayamıyorum bile.
Genişletmek için tıkla...
Okulunda psikolojik danışman varsa muhakkak yanına uğra ve derdini anlat. O gerekli yönlendirmeyi yapacaktır.
 
arkadaşlar çok güzel yazmışlar hepsine katılıyorum. Ben de şunu ekleyebilirim ki : sakın istemediğin bir bölümde okuma ileride çok pişmanlık duyarsın. sevmediğin bir meslek sevmediğin bir hayat demek.. Okul dışı iş bulabilirsen part time çalış, hem kafanı dağıtırsın hem para kazanırsın, o parayla gez toz alışveriş yap. Emin ol iyi gelecektir.
Her şeyden önemlisi sağlıklısın, bunu düşün ve Allah'a şükret , inan bana bunlar geçicek.. :KK15:
 
Açıkçası faça atıyorum başlığını görünce ilk merak ettiğim şey yaşın oldu. Ergenlik döneminde insanlar içsel sıkıntıları dışsal acılarla bastırmayı severler ama bir süre sonra bunun ne kadar saçma ve manasız birşey olduğunu farkettiğinde kolunda kalan izlerin pişmanlığını süreceksin. Acıyı acıyla bastırmak istiyorsan faça yerine bedenini zorlayacak agzersizler yapmayı, koşmayı/saatlerce yüksek tempoyla yürümeyi, boş bir odaya geçip içini dökene kadar bağırmayı deneyebilirsin. Spor yapmam yasak demişsin ama yürüşün ve hafif egzersizin faça kadar zararı olacağını sanmıyorum yinede farklı alternatifler istersen kek çırpmayı, ahşap boyamayı, resim yapmayı deneyebilirsin. İnan bana façadan daha çok işe yarar hem de kalıcı pişmanlığa yol açmaz.
 
-stargirl- .!.:
Ablalarım merhaba ben 17 yaşındayım. Babamla kalıyorum, annem bizimle görüşmüyor. Hayatım iğrenç iğrenç ötesi. Babannem sinir köpü ve onunla kalıyoruz. Bana hakaretler ediyor. Babam da öyle,beni zorla istemediğim bir bölümde okutturacak. Çok da sinirli biri ayrıca. Hiç mutlu değilim evde. Aslında okulda da mutlu değilim. Öğretmenlerim hep derslerinde başarılı iyi öğrencileri ya da kendileriyle sohbet kurma çabasında olan yalakaları seviyor.

Hiçbir yerde beni anlayan biri yok. İçime atmayı sevmiyorum. Dertlerim paylaşılınca da azalmıyor. Eve gidiyorum ve her şey iğrençleşiyor işte. Derslerim de kötü. Ailem beni hiç hiç hiç anlamıyor. Şimdi çoğunuz ergenlik falan dersiniz ama aşk acısı gibi bir sebepten kendini kesecek kadar salak bir kız değilim. Kendimi kesmiyorum da sadece cok derin olmayan izler atıyorum işte. Yaparken rahatlıyorum. Ilerde pişman olurum biliyorum ama durduramıyorum.

Sizce nasıl bunu bırakabilirim?Evde çok doluyorum sinirimi nasıl atabilirim. Eskiden hüngür hüngür ağlar rahatlardım ama artık ağlayamıyorum bile.
Genişletmek için tıkla...
bolumu bosver liseyi bıtır sonra polisligefalan gır fızıgı yapın uyuyorsa ama su faca atma ısıni bırak ılerde ne bıleyım askerı yada emnıyet sınavlarına gırersen senn ıcın olumsuz olur.hıc dogru degıl hem sen kız cocugusun o gıbı serserı ısı seylerle ne ısın var ? kendıne gel aılen yuzunden bunları yapıyorsan bu cozum degıl babaannen kac yasnda? cvp verme ası davranma aılene nasılsa okul ev olacak artık hayatın.annen neden gorusmuyor merak ettm bı ınsan cocugunu nasıl terkeder anennle yasasan da sorunlar aynı olurmuydu pekı? ayrıca okulu sevmıyorum dıyosun sende hocalarla ıeltısım kurmaya calıs sende yalaka ol. orda haklısın hocaar oyledır ama ben meesela sureklı dedrslerle ılgıl ısorular sorardım cok ılgılıydım okulumla derslerımle benıde severlerdı ama ogrencıelre olan ıeltısım ııster ıstemez farkedıyosun sende gereklı gereksız hocalrla ıeltısım kurmaya bak. ıcıne kpanık sessız oldgun surece okulda pek yanasılası bırı olmazsn
 
-stargirl- .!.:
Ablalarım merhaba ben 17 yaşındayım. Babamla kalıyorum, annem bizimle görüşmüyor. Hayatım iğrenç iğrenç ötesi. Babannem sinir köpü ve onunla kalıyoruz. Bana hakaretler ediyor. Babam da öyle,beni zorla istemediğim bir bölümde okutturacak. Çok da sinirli biri ayrıca. Hiç mutlu değilim evde. Aslında okulda da mutlu değilim. Öğretmenlerim hep derslerinde başarılı iyi öğrencileri ya da kendileriyle sohbet kurma çabasında olan yalakaları seviyor.

Hiçbir yerde beni anlayan biri yok. İçime atmayı sevmiyorum. Dertlerim paylaşılınca da azalmıyor. Eve gidiyorum ve her şey iğrençleşiyor işte. Derslerim de kötü. Ailem beni hiç hiç hiç anlamıyor. Şimdi çoğunuz ergenlik falan dersiniz ama aşk acısı gibi bir sebepten kendini kesecek kadar salak bir kız değilim. Kendimi kesmiyorum da sadece cok derin olmayan izler atıyorum işte. Yaparken rahatlıyorum. Ilerde pişman olurum biliyorum ama durduramıyorum.

Sizce nasıl bunu bırakabilirim?Evde çok doluyorum sinirimi nasıl atabilirim. Eskiden hüngür hüngür ağlar rahatlardım ama artık ağlayamıyorum bile.
Genişletmek için tıkla...
Sakın öyle şeyler yapma. Bende küçükken yapıyordum ve benim yaralarım o kadar derin ki. 5-6 dikişli yaralarım var. Hiçbirşey için değmiyor inan. 20 yaşındayım. Sen bu ruh hali içinden çıkamazsan daha çok zorluk çekersin bi an önce ruh halini düzeltmeye bak.
 
Burda estetik bölümünde koldaki jilet izlerinden kurtulma tarzında bir konu vardı
İlerideki zamanlarda faça izleri senin için utanç olacak istersen o konuyu bulmaya çalış ve oku
Psikolojik destek almadan atlatabileceğini sanmıyorum ama o isteği törpülemek için belki o konuda yazanlar sana yardımcı olur
Yaşadıkların çok zor öpüyorum seni
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

B
  • Kilitli
çok derdim var nolur yardım edinnn
2 3
Yorumlar
47
Görüntüleme
3K
Bbyyss
Bbyyss
Z
  • Kilitli
Evimde büyü olduğundan şüpheleniyorum
Yorumlar
3
Görüntüleme
17K
Mune
Mune
T
Eski nişanlımla evlenirsek düzelir mi her şey
10 11 12
Yorumlar
233
Görüntüleme
33K
ema1
ema1
A
Evlilik yıldönümü/Sorunlar/Bıkkınlık
3 4 5
Yorumlar
82
Görüntüleme
14K
Cucuthecat
Cucuthecat
C
Artık dayanamıyorum , daha fazla katlanamıyorum.
2 3
Yorumlar
46
Görüntüleme
15K
melmelke
M
Back
X